Parents raised us with much difficulties
The sharing of the experience of a mother who prays that children should not have the pain that experienced in the past.
අපි බොහෝ දුෂ්කරතා සමග වර්ධනය වී
දරුවන් අතීතයේ දී අත්දුටු වේදනාව නැති කළ යුතු බව යාච්ඤා කරන මවගේ අත්දැකීම් හුවමාරු.
கஷ்டப்பட்டு எங்களை வளார்த்தார்கள்
தான் பட்ட வேதனைகள் பிள்ளைகளுக்கு வரக்கூடாது என்று பிரார்த்தனை செய்திடும் தாயொருவரின் அனுபவ பகிர்வு.
CMP/AMP/SAM/BLJ 04
A.B.Sithy Fareeda
118/1 Block J West – 01
Mal 15th street
Sammanthurai
All the events which happened or happening are true. I was born in a poor family. My parents had 9 children, 06 girls and 3 boys. All the girls were elder, later only the boys were born. My father did cultivation and raised us with much difficulty. He gradually built small houses and gave the girls in marriage. I was married in 2002. My husband did labour work and we lived happily. I gave birth to a boy and a girl. A year after my birth of my son, my husband had diabetics. I suffered a lot and took him to hospital often to cure him. Nobody was there to help me. I went to Ampara, Kandy and Colombo for my husband. Nobody from my family or others helped me. I borrowed a lot and spent for my husband’s medical expenses. My husband suffered for three years and passed away.
When my husband died, my eldest girl was 07 years old, son was 3 years old. Now my daughter is 12 years old and studies in Grade 7 and my son is 8 years old, studies grade 3. After my husband died, I was in great difficulty to educate my children. I didn’t know what to do. There were loans which I had taken for my husband’s treatment. I was frustrated. I thought why should I worry so much, let me do something to earn some money. I started a small business at home, but I didn’t have the money for it. I was a member of two association. I saved 100/= rupees every month. I got a small loan from them. I bought and sold things from that small amount. From the profit, I gave off the loan gradually. My children and I lived happily without anybody’s help. My children go to classes and madrasa. I manage all my other expenses from this shop. I don’t have to worry about my children’s expenses anymore but the loan I took for my husband is almost 8 lakhs. My family couldn’t pay even a part of it for me. It is almost 5 years since my husband’s death. Within this period I have paid off 3 lakhs of the loan. I have to pay 5 lakhs more. The person who loaned the money , told that he had given the money he saved to build a house for his daughter and he was adamant that I pay him. I am worried about this nowadays.
CMP/AMP/SAM/BLJ/04 – 01
A.B. සිත්ති පරීදා,
118, බ්ලොක් J බටහිර - 01,
මල් 15 වැනි පාර,
සම්මන්තුරේ.
පවුලේ කතාව
මාගේ ජීවිතයේ සිදු වූ, සිදු වෙමින් පවතින සියල්ල සත්‍යයකි. මම දුප්පත් පවුලක උපන් අයෙක්. මාගේ මව, පියා, ඒ අයට අපි ළමයි නව දෙන යි. ගැහැණු 06 දෙන යි, පිරිමි 03 දෙන යි, වැඩිමහල් දරුවො ගැහැණු. ඉන් පසුව තමයි පිරිමි. මම පවුලේ හතර වැනි දරුවා. පියා ගොවිතැන් කළා. මේ විදියට දුක් විඳලා තමයි අපිව හැදුවෙ. ඉන් පසු ලොකු අක්කගෙන් ඉඳලා ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් ගෙවල් සාදා දීලා, තරමක් දුරට පොඩි ගෙවල් තමයි ඒවා, විවාහත් කරලා දුන්නා. ඒවාගේ මටත් ගෙයක් හදලා විවාහ කර දුන්නා. 2002 මගේ විවාහය සිදු වුණා. මගේ ස්වාමි පුරුෂයාත් කුලී වැඩ කරලා අපි සතුටින් ජීවත් වුණා. ඉන් පසු අපට ගැහැණු දරුවෙකුයි, පිරිමි දරුවෙකුයි ඉපදුණා. මගේ පුතා ඉපදිලා අවුරුද්දකින් මගේ ස්වාමි පුරුෂයාට සීනි අමාරුව හැදුණා. ඉන් පසු ඉස්පිරිතාලෙයි මමයි ඉතා මත් අමාරුකම් මත්තේ මගේ ස්වාමි පුරුෂයා කොහොම හරි බේර ගන්න පුළුවන් යැයි සිතා මම හරියට දුක් වින්දා. ඒ වෙලාවෙ කවුරු වත් උදව් කළෙත් නැහැ. අම්පාර, නුවර, කොළඹ, මේ විදියට දුක් විඳිමින් ඇවිද්දා ස්වාමි පුරුෂයා වෙනුවෙන්.
04 - 02
පවුලේ අය හෝ වෙනත් අය හෝ කිසිවෙකු උදව් කරන්න ආවෙ නැහැ. මට පුළුවන් හැටියට ණය අර ගෙන ස්වාමි පුරුෂයාගේ වෛද්‍ය වියදම් කළා. එම වියදම්වලට මට ප‍්‍රතිඵල කිසිවක් ලැබුණෙ නැහැ. මගේ ස්වාමි පුරුෂයා අවුරුදු තුනක් අසනීපෙන් ඉඳලා 2011 දී මරණයට පත් වුණා. මගේ ස්වාමි පුරුෂයාගේ මරණය සිදු වන විට මගේ වැඩිමහල් දුවට වයස අවුරුදු හත යි, පුතාට වයස අවුරුදු තුන යි, මාස 06 යි. දැන් මගේ දුවට වයස අවුරුදු 12 යි, 7 වසර ඉගෙන ගන්නවා. පුතාට වයස අවුරුදු 8 යි, 3 වසර ඉගෙන ගන්නවා. ස්වාමි පුරුෂයාගේ මරණයෙන් පසු දරුවන් හදන්නත්, ඔවුන්ට උගන්වන්නත් හරියට දුක් වින්දා. මොනවා කරන්න ද කියා තේරෙන්නෙ නැහැ. ස්වාමි පුරුෂයාගේ වෛද්‍ය වියදමට වෙච්ච ණයතුරුස් එක පැත්තකින්. දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනයට මොක ද කරන්නේ කියා තිගැස්සිලා සිටියා. ඊට පස්සෙ තමයි කල්පනා කළේ ඇයි අපි දුක් වෙලා පස්සට යන්න ඕන. අපි තනියම හම්බ කරලා මමයි, මගේ දරුවනුයි ජීවත් වෙන්න පුළුවන් කියා සිතා ගෙදර ම පොඩි වෙළඳාමක් කරන්න ඕන කියා සිතුවා. නමුත් ඒවාට මුදල් නැහැ. පරීදාගේ සමිතියෙත්, ජායිරාගේ සමිතියෙත් මම ඉන්නවා. මසකට රු: 100/=ක් මම ඉතිරි කළා. ඉන් පසු සුළු ණය මුදලක් ඔවුන්ගෙන් ලබා ගෙන එම මුදල්වලින් ටික ටික බඩු අර ගෙන ඒවා විකුණුවා. එයින් ලැබුණු ලාභය ටික ටික එකතු කරලා ණයත් ගෙව්වා.
04 - 03
ඉන් පසු කා ගැන වත් බලාපොරොත්තුවක් නැතිව මමයි, මගේ දරුවොයි තරමක් දුරට සතුටින් ජීවත් වෙනවා. මෙම වෙළඳාමෙන් ලැබෙන ලාභයෙන් මගේ දරුවන්ගේ වියදමත්, පන්තිවලටත් දෙදෙනා ම යනවා. මදරසාවලටත් යනවා. අනෙක් වියදම් ඔක්කෝම මේ කඩෙන් තමයි ගෙනි යන්නෙ. දරුවො ගැන දුක් වෙන්න අවශ්‍ය නැහැ. නමුත් මගේ ස්වාමි පුරුෂයාට වෙච්ච ණය ලක්ෂ අට යි (800,000/= යි). නමුත් මගේ පවුල දුප්පත් පවුලක්. මේ ණය මුදල්වලින් ටිකක් හෝ ගෙවන්න ඔවුන්ට ඉදිරිපත් වීමට නොහැකිව සිටිනවා. මගේ ණය ගැන හිතලා ඔවුන්ටත් දුක යි. මොනවා කරන්න ද කියා ඉන්නවා. මගේ ස්වාමි පුරුෂයාගේ මරණය සිදු වෙලා අවුරුදු පහක් ගත වෙනවා. මේ අතරතුර ටික ටික මුදල් එකතු කරලා ණය මුදල්වලින් ලක්ෂ තුනක් 300,000/= ගෙවලා තිබෙනවා. ඉතිරි ලක්ෂ පහ (500,000/=) තව ම දුන්නෙ නැහැ. කිසිදු මාර්ගයක් නැහැ. ණය දුන් පුද්ගලයා කියනවා දුවට ගේ හදන්න තිබුණු මුදල් තමයි ඔබට දුන්නෙ. දැන් ඒ මුදල් ඕන. මීට වඩා මම බලන් ඉන්නෙ නැහැ කියලා ටිකක් තදින් කීවා. ඒ නිසා මේ ගැන තමයි දැන් මගේ දුක.
04 - 04
මම කල්පනා කළා මේ විදියට අපි මුදල් ටික ටික එකතු කරලා ණය දෙන්න පුළුවන් කියා. නමුත් දැන් ණය දුන් පුද්ගලයා දුන්න මුදල් හැර ඉතිරි මුදල් එක වර ඉල්ලනවා. තව දුරටත් ප‍්‍රමාද වෙන්න දෙන්නෙ නැහැ. ඒ නිසා කරුණාකරලා අපේ මුදල් දෙන්න. අපිත් ගේ හදන්න තිබුණු මුදල් නේ ද ඔබ දුන්නොත් තමයි අපේ ප‍්‍රශ්නෙත් විසඳෙන්නෙ කියා කියනවා.
මම මගේ හිතේ තිබුණු බර පොළොවෙ තැබුවා වාගේ ඔබ වෙත කියා තිබෙනවා. මේකට ඔබ මොක ද කියන්නෙ කියා ඔබගෙන් පිළිතුරක් බලාපොරොත්තු වෙනවා. කොහොම හරි ණය මුදල් ගෙවන්නත් ඕන. මගේ දරුවන්ට හොඳට උගන්වන්නත් ඕන. මා විඳපු දුක් කරදර මගේ දරුවන්ට විඳින්න සිද්ධ වෙන්න එපා කියා දෙවියන්ට ප‍්‍රාර්ථනා කරනවා.
මගේ කථාව මෙයින් අවසන් කරන්නම්.
මෙයට,
A.B. සිත්ති පරීදා.
CMP/AMP/SAM/BLJ/04
குடும்பக்கதை
ஏ பீ சித்தி பரீதா
118 புளக்ஜேமேற்கு 1
மல் 15ம் 0.வீதி
சம்மாந்துறை
எனது வாழ்க்கையில் நடந்து கொண்டிருக்கின்ற சம்பவங்கள் யாவும் உண்மை. நான் ஓர் ஏழைக் குடும்பத்தில் பிறந்தவள். எனது வாப்பா உம்மா இவர்களுக்கு நாங்கள் ஒன்பது பிள்ளைகள். அதில் ஆறு பெண்களும் மூன்று ஆண்களும். இதில் பெண்கள் எல்லாம் மூத்தவர்கள். பிறகுதான் ஆண்கள். ஆகவே நான்காவது தான் நான். எனது வாப்பா விவசாயம் தான் செய்வார். இப்படி கஷ்டப்பட்டு எங்களை வளார்த்தார்கள். அதன் பிறகு மூத்த ராத்தாவில் இருந்து படிப்படியாக ஓரளவு சின்ன வீடுகள் தான் கட்டி திருமணம் முடித்து தந்தார்கள். 2002இல் எனது திருமணம் முடிந்தது. எனது கணவரும் கூலிவேலை செய்து நாங்கள் சந்தோசமாக வா்ழந்துவந்தோம். அதன்பிறகு எங்களுக்கு ஒரு பெண் குழந்தையும் ஒரு ஆண் குழந்தையும் பிறந்தது. எனது மகன் பிறந்து ஒரு வருடத்தால் எனது கணவருக்கு சக்கரை வியாதி ஏற்பட்டது. அதன் பிறகு ஒஸ்பிட்டலும் நானுமாக மிகவும் கஷ்டத்திற்கு மத்தியில் எனது கணவரை எப்படியாவது காப்பாற்றலாம் என்று மிகவும் கஷ்டப்பட்டேன். அந்த நேரம் யாரும் உதவி செய்யவும் இல்லை. அம்பாறை, கண்டி, கொழும்பு இப்படியெல்லாம் கஷ்டப்பட்டு திரிந்தேன். கணவருக்காக குடும்பங்களோ மற்றவர்களோ எவரும் உதவி செய்ய வரவில்லை. என்னால் இயன்ற அளவு கடன்கள் வாங்கி கணவரின் வைத்திய செலவிற்கு. எனக்கு எதுவும் பலன் கிடைக்கவில்லை. எனது கணவர் மூன்று வருடங்களாக நோய் வாய்ப்பட்டு 2011இல் மரணித்து விட்டார். எனது கணவர் மரணிக்கும் போது எனது மூத்த மகளுக்கு 12 வயது. 7ம் ஆண்டு படிக்கிறாள். மகனுக்கு 8 வயது. 3ம் ஆண்டு படிக்கிறார். எனது கணவர் மரணித்த பிறகு பிள்ளைகளை வளர்ப்பதற்கும் படிப்பு செலவுக்கும் ரொம்பவும் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன். என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. கணவரின் வைத்திய செலவிற்காகப்பட்ட கடன் தொல்லை ஒரு பக்கம் பிள்ளைகளின் கல்விக்காக என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. கணவரின் வைத்தியச் செலவிற்காகப் பட்ட கடன் தொல்லை ஒரு பக்கம். பிள்ளைகளின் கல்விக்காக என்ன செய்வதென்று திகைத்துப் போய் நின்றேன். அதன் பிறகு தான் நினைத்தேன். ஏன் நாம் கவலைப்பட்டு பின்வாங்கி நிற்கவேண்டும். நாம் சுயமாய் சம்பாதித்து நாமும் நமது பிள்ளைகளும் வாழலாம் என்று நினைத்தேன். வீட்டிலேயே சிறு வியாபாரம் செய்ய நினைத்தேன். ஆனால் அதற்குரிய பணவசதி இல்லை. பரீதாட சங்கத்தில் ஜாயிராட சங்கத்திலும் நான் உள்ளேன். மாதம் ஒன்று 100 ரூபாய் சேமிப்பு செய்து வந்தேன். அதன்பிறகு சிறுகடன் தொகையை அவர்களிடமிருந்து பெற்றுக்கொண்டேன். அப்பணம் மூலமாக கொஞ்சமாக சாமான்களை வாங்கி விற்று வந்தேன். அதன் மூலமாக பெறுகின்ற லாபங்களை கொஞ்சமாக சேர்த்து கடனையும் கட்டிவந்தேன்.
அதன் பிறகு யாருடைய எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் எனது பிள்ளைகளும் நானும் ஓரளவு சந்தோசமாக வாழ்கின்றோம். இவ்வியாபாரம் மூலமாக எனது பிள்ளைகளின் செலவுகள் வகுப்புக்கும் இரண்டு பேரும் போகின்றார்கள். மத்ரசாவிற்கும் போகின்றார்கள். மற்ற ஏனைய செலவுகள் எல்லாம் இக்கடையின் மூலமாகத்தான் போய்கொண்டிருக்கு. இனிமேல் எனது பிள்ளைகளைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஆனால் கணவருக்காகப் பட்ட கடன்கள் எல்லாம் ரூ 800,000. ஆனால் எனது குடும்பம் வசதியற்ற குடும்பம். இக்கடனில் ஓரளவையாவது கொடுப்பதற்கும் அவர்களால் முன்வர முடியாமல் இருக்கின்றார்கள். என்னுடைய இந்த கடனை நினைத்தால் அவர்களுக்கும் கவலைதான். என்ன செய்வது என்று இருக்கின்றார்கள். எனது கணவர் மரணித்து ஐந்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டது. இதற்குள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பணம் சேர்த்து கடனில் மூன்று இலட்சங்கள் கடனும் கொடுத்திருக்கின்றேன். மிகுதி ஐந்து இலட்சம் இன்னும் கொடுக்க வேண்டும். ஒரு வழியும் இல்லை. இப்போ கடன் தந்தவர், மகளுக்கு வீடு கட்ட வைத்திருந்த பணத்தைத்தான் உங்களுக்குத் தந்தேன். இப்போ எனக்குப் பணம்தான் வேண்டும் இனி தாமதிக்கமாட்டேன் என்று பிடிவாதமாய் இருக்கிறார். ஆகவே இதைப் பற்றித்தான் எனது கவலையெல்லாம்.
நான் நினைத்தேன் நாமள் இப்படி கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் பணம் சேர்த்துக் கொடுக்கலாம் என்று நினைத்தேன். ஆகவே எனக்கு கடன் தந்தவர் தந்த பணம் போக மிகுதிப்பணத்தை முழு நோக்காகக் கேட்கிறார். இனிமேலும் தாமதிக்க விடமாட்டோம். ஆகவே எங்கள் பணத்தை தயவுசெய்து தாருங்கள் நாங்களும் வீடு கட்டும் பணம் தானே. நீங்கள் தந்தால் எங்களுடைய பிரச்சினையும் தீரும் என்று சொல்கிறார்கள்.
நான் எனது மனதுள் வைத்திருந்த கதையை பூமியில் இறக்கி வைத்த மாதிரி உங்களிடம் சொல்லியிருக்கின்றேன். இதற்கு நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள். உங்களிடம் இருந்து நல்ல பதிலை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றேன். எப்படியாவது கடனையும் கொடுக்கனும். எனது பிள்ளைகளையும் நன்றாய் படிக்கவைக்கணும். நான் பட்ட துன்பங்கள், வேதனைகள் எனது பிள்ளைகளுக்கு வரக்கூடாது என்று பிரார்த்தனை செய்கிறேன்.
