හංසනී හිමාලිකා,
"නාලක",
ඉලප්හැල්ල,
දියලකේ,
අකුරැස්ස.
2016.11.08.
ගරු උපදේශිකා තුමිය වෙත,
මගේ අම්මා ජීවිත කාලය තුලම වැඩියෙන්ම සතුටු උන දවසක් තමයි 1996.11.25. මොකද එදා තමයි මම මේ ලෝකෙට මගේ අම්ම තාත්ත ගාවට ආවේ. ඒ අපේ පවුලේ පළමු වැනි දරුවා විදිහටයි. ඒ පුංචිම කාලේ මට මතක නැති උනාට ගෙදර තියෙන ඡායාරූප වලින් මට දැනුන දේවල් ගොඩක් තියෙනවා. ඒ තමයි ඒ දවස් වල මුළු ගමටම වාගේ දරුවෙකුට හිටියේ මම විතරක් නිසා හැමෝගෙම ආදරය සැලකිල්ල මට නොඅඩුව ලැබුනා. ඒ නිසා පොඩි කාලේදී කිසිම අඩු පාඩුවක් අසතුටක් ලැබුන බවක් මට මතක නෑ. අනිත් එක තමයි මම, අම්ම, තාත්ත හිටියේ අම්මගේ මහා ගෙදර. එහි ආච්චි, සීයා, පුංචි අම්මා, ලොකු මාමා, පොඩි මාමා, මාමලා ගොඩාක් හිටියා. මාව පොඩි කාලේ බිමින්වත් නොතියපු නිසා මට අවුරුදු 2 ක් විතර යනකන් ඇවිදින්නවත් බැරි උනා කියල අපේ අම්මා කියනවා. ඒ වගේම මන් පොඩි කාලේ ඇදපු ඇදුම්, සෙල්ලම් බඩු හැමදෙයක්ම තාමත් ආචිචි, පුංචි, අම්මා පරිස්සම් කරලා තියෙනවා. මම ඒ කාලේ ආච්චි අම්මගේ ගෙදර හිටපු කාලේ තමයි මගේ ජිවිතයේ ලස්සනම කාලේ. මම ඒ කාලෙට පන වගේ ආදරෙයි. අයෙමත් යන්න පුලුවන්නම් ඒ කාලේ හැමදාටම මම නැවතිලාම ඉන්නවා. ඒ කාලේ අපේ පවුලේ හැමෝම, නෑදෑයෝ, ගමේ අය හැමෝම පෝයට වන්දනාවේ යනවා. හැමෝම එකතු වෙලා ඒ ගියපු ගමන් තරම් දැන් යන විනෝද චාරිකා තාමත් මගේ හිතට දැනිල නෑ. මට යන්තම් තේරෙන නොතේරන කාලේදී තමයි ලොකු මාම නන්දාව කසාද බැදල මහා ගෙදරට එක්කන් ආවේ. නැන්ද ආපු දවසේ ඉදල ගෙදර ගොඩක් දේවල් වෙනස් උනා. හරියට ගෙදරට ශ්‍රියා කාන්තාවක් වැඩල වගේ. ඒ වෙනකොට අපිට සල්ලි තිබුනේ නෑ. නමුත් නැන්දා ආවට පස්සේ හැමදේම දියුනු වෙන්න ගත්තා. වාහන ගත්තා. ඒ වගේම නැන්දා හැමෝටම වගේම මටත් ගොඩක් ආදරේ කළා. මමත් ඒ වගේම පුදුම විදිහට නැන්දට ගෞරව කරනවා වගේම ආදරෙයි. මට පෙර පාසල් යන්න පටන් ගත්තම තමයි තාත්ත වෙනම ගෙදරක් හැදුවේ වෙන ගමක. ඊට පස්සේ මගේ ජිවිතේ ගොඩක් දේවල් වෙනස් උනා.
අපි වෙනම ගෙදරක පදිංචියට ගියා. මම ආස නෑ ගෙදරට වෙලා තනියම ඉන්න. මට ඕන පුංචි අම්මල, ආච්චිලා ගාවට ගිහිල්ල ආදරේ විදින්න ලබන්න. මට ඉන්න උනේ තාත්තගේ අම්ම ඒ කියන්නේ මගේ අනිත් අච්චිලයි ගෙදර ලග. මට ගොඩක් වෙනස්කම් එහිදී උනා. මොකද අපේ අම්ම දුප්පත් උන නිසා. අපේ අම්මටත් ගොඩක් වෙනස්කම් උනා. සමහර දවස් වලට මම තනියම හොදට අඩපු දවසුත් තියෙනවා. ඒ වගේම ගොඩක් ප්‍රශ්න මැද්දේ ඉගෙන ගත්තේ.
"උඹට බෑ", "උඹට ඉගෙන ගන්න බෑ" කියන වචන ගොඩක් මගේ කනට ඇහිලා තියෙනවා. මම ඒවායින් ගොඩක් ශක්තිමත් උනා. එකට අපේ හාමුදුරුවෝ, පුංචි අම්මා, ආච්චි ගොඩාක් ලොකු හයියක් උනා. මම සාමාන්‍ය පෙළ A6 B3 අරගෙන සමත් උනා. ඒ වාගේම 1st Shy එකේම Campus Select උනා. මම තව මාස 3 කින් ජයවර්ධනපුර විශ්ව විද්‍යාලයට යනවා. හැමදේම නැති උනත් මේ තමයි මගේ ජිවිත කතාවේ බිදුවක්.

අපේ අම්ම කියනවා ඉස්සර 70-80 භීෂණ කාලේ අම්මල, තාත්තල ගොඩක් බයෙන්ලු හිටියේ. එක දවසක් තාත්තව හොයාගෙන හමුදාවෙන් ඇවිල්ල. තාත්ත අනූ නවයෙන් බේරිලා තියෙන්නේ. ඒ වගේම ඒ කාලේ ඉගෙන ගත් හැටි හරිම දුෂ්කරයි. ගොඩක් කරදර කලබල මැද්දේ ඉගෙන ගත්තේ. ඒ අතින් බලනකොට අද අපි නිදහසේ ජිවත් වෙනවා. කොටි ත්‍රස්තවාදය නැති නිසා ගොඩක් සතුටින් සැහැල්ලුවෙන් මම, අපි හැමෝම ජිවත් වෙනවා.

මිට
ශිෂ්‍යා

ஹங்சனி ஹிமாலிக்கா
“நாலக்க”
இலப்ஹ
தியலத்தே
அக்குரெஸ்ஸ
2016 .11 .08
மதிப்பிற்குரிய ஆலோசகர் அவர்களுக்கு,
வாழ்நாளிலே எனத அம்மா சந்தோசமாக இருந்த நாள்தான் 1996 .11.25ம் திகதி ஏனேன்றால் அன்றுதான் நான் என் அம்மா அப்பாவிற்காக இந்த உலகிற்கு வந்தேன். அது எங்கள் குடும்பத்தில் முதலாவது குழந்தையாக உரிமை கொள்ளும் விதத்தலாகும். அந்த சிறுபராயத்தில் எனக்கு எதுவும் ஞாபகம் இல்லாவிட்டாலும் வீட்டில் இருக்கும் புகைப்படங்கள் மூலம் நான் தெரிந்தககொண்டவைகள் அதிகம். அதுதான் அந்நாட்களில் முழு கிராமத்திற்கும் குழந்தையாக இருந்தது நான் என்றபடியால் சிறுபராயத்தில் எந்த ஒரு குறைபாடுகள், கஸ்டங்கள் கிடைத்ததாக எனக்கு ஞாபகமில்லை. மற்றது தான் நானும், அம்மாவும,; அப்பாவும் அம்மாவின் பெரிய வீட்டில்தான் இருந்தோம். அங்கே தாத்தா, பாட்டி, சி;த்தி பெரியம்மா, பெரிய மாமா, சின்ன மாமா என மாமாமார் கூடுதலாக இருந்தார்கள். என்னை சிறுபராயத்தில் கீழே விடாத காரணத்தால் எனக்கு இரண்டு வயது வரை நடக்க முடியாமல் போய்விட்டது என்று என் அம்மா சொல்லுவார்.அதே போன்று நான் சிறு வயதில் உடுத்திய உடைகள் விளையாட்டு பொருட்கள் அனைத்தும் இன்றும் பாட்டி, சித்தி அம்மா ஆகியோர் கவனமாக வைத்திருக்கிறார்கள். நான் பாட்டியின் வீட்டில் இருந்த காலம் மதன் எனக்கு வசந்தகாலம். நான் அந்த காலத்தை மிகவும் நேசிக்கிறேன். மீண்டும் அந்த காலத்திற்கு செல்ல கிடைத்தால் அங்கேயே எந்தநாளும் இருப்பேன். அந்த காலத்தில் உறவினர்கள், ஊரில் உள்ளவர்கள் எல்லோரும் போயா தினத்தில் வழிபாட்டு தளங்களுக்கு செல்வார்கள். எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து சென்ற பயணம் போன்று இப்போது செல்லும் கேளிக்கை பயணங்கள் இன்னும் என் மனதிற்கு தெரிந்ததாக இல்லை. எனக்கு கொஞ்சம் அறிந்தும் அறியாத காலத்தில் தான் பெரிய மாமா திருமணம் முடித்து பெரிய மாமியை பெரிய வீட்டுக்கு கூட்டி வந்தார். மாமி வந்த நாள் முதல் வீட்டில் நிறைய மாற்றங்கள் எற்பட்டது. அவர் வீட்டுக்கு ஒரு சீதேவியாக வந்ததுபோல் இருந்தது. அப்போது எங்கள் வீட்டில் பணம் இருக்கவில்லை. மாமி வந்ததன் பிறகு எல்லாமும் முன்னேற்றமடைய தொடங்கியது. வாகனங்கள் வாங்கினோம்.
அதேபோல் மாமி எல்லோரையும் போல் என்னிடமும் மிகவும் அன்பாக இருந்தார். நானும் மிகவும் மாமிக்கு கௌரவம் செலுத்துவதுடன் அன்பாகவும் இருந்தேன். நான் முன்பள்ளிக்கு செல்ல தொடங்கும்போதுதான் அப்பா வேறு ஒரு ஊரில் வீடு கட்டத் தொடங்கினார். அதன்பிறகு எனது வாழ்க்கை மாற்றம்டைய தொடங்கியது.

நாங்கள் புதிய வீட்டுக்கு போனோம். எனக்கு தனியாக வீட்டில் இருக்க விருப்பமில்லை. சித்தி, பாட்டியிடம் போய் அன்பை பெற்றுக்கொவதே எனக்கு விருப்பமாக இருந்தது. எனக்கு அப்பாவின் அம்மா இருக்கும் வீட்டு பக்கத்திலேயே இருக்க நேர்ந்தது. நான் இங்கே நிறைய பாகுபாடுகளுக்கு உள்ளானேன். ஏனேன்றால் எனது அம்மா மிகவும் ஏழை. எனது அம்மாவும் நிறைய பாகுபாடுகளுக்கு உள்ளானார்.; அம்மா தனியாக நிறைய அழுத நாட்களும் உண்டு. அதேபோல் நான் மிக பிரச்சினைகளுடன் தான் படித்தேன்.
“உன்னால் முடியாது” “உனக்கு படிக்க முடியாது” எனும் வார்த்தைகளை நான் என் காதுகளில் அதிக முறை கேட்டிருக்கிறேன். நான் அவைகளால் மிகவும் பலமடைந்தேன்.அதற்கு எங்களது சின்ன மதகுரு, பாட்டி, சித்தி போன்றோர் எனக்கு சிறந்த சக்தியாக இருந்தார்கள். நான் சாதாரண தரத்தில் யு6இடீ3 என்று சித்தியடைந்தேன். அதேபோல் 1ளவ ளூல முறையிலேயே ஊயஅpரள ளுநடநஉவ ஆனேன். நான் இன்னும் 3 மாதத்தில் ஜயவர்தனபுர சர்வகலாசாலைக்கு போகிறேன். எல்லாமும் இல்லாவிட்டாலும் இதுதான் எனது வாழ்க்கை கதைத்துளி.

முன்பு 70,80 ஆண்டு கலவர காலத்தில் மிகவும் பயத்துடன்தான் இருந்ததாக என் அம்மா கூறியுள்ளார். ஒருநாள் மதகுரு என் அப்பாவை தேடிவந்து சொன்னபடியால் தொன்னுற்றொன்பதில் தப்பித்துள்ளார். அதேபோல் அக்காலத்தில் படிப்பதும் மிக கஸ்டம். மிக பிரச்சிகள் கலவரங்களுக்கிடையில் தான் படித்தேன். அப்படி பார்க்கும்போது நாங்கள் இன்று நிம்மதியாக வாழ்கிறோம். புலி பயங்கரவாதிகள் இல்லாமல் போனதாலும் நான்,நீங்கள் அனைவரும் மிகவும் சந்தோசமாக நான்,நீங்கள் அனைவரும் வாழ்கிறோம்.
இப்படிக்கு
மாணவன்