They pushed me to the canal
A father of four relates the hardships he had endured during the J.V.P. insurrection when he was just a eleven-year old.
ඔවුන් මාව ඇලට තල්ලු කළා
සිව් දරු පියෙක් තමා 11-හැවිරිදි ළමයෙක්ව සිටියදී ජ.වි.පෙ සාමාජිකයින්ගේ කෙනෙහිලිකම්වලට ලක් වූ අයුරු සිහිපත් කරයි.
அவர்கள் என்னை கால்வாயில் தள்ளினார்கள்
ஜே.வி.பியின் காலத்தில் அவர் தாங்கிக் கொண்ட கஷ்டங்களைப் பற்றி நான்கு பேருக்குத் தொடர்பு உள்ளது. அவர் ஒரு பதினொரு வயதானபோது எழுச்சி ஏற்பட்டது.
N.S. Lokugamage,
Koshena,
Dandeniya,
Rathmale.
Prathibha Media Network,
Kamburupitiya.
My name is Nihal. There are four members in my family. They are my mother, myself, my wife and my daughter. I am occupied in Private Sector. I remember an incident in my childhood. I remember some incidents of the time of 88/89 riot. I was in Grade 6 at that time.
One day, I went to my uncle’s house with my mother. When we were going on a baulk (Niyara), we met few men and stopped there. They told that they were JVP. They told us to climb down the canal and go. My mother told them to let us pass over the baulk. Then they gave space and let us go. But when we were passing, one of them pushed me to the canal. I was injured and took remedies for a long time.
Here is another incident at that time. Army announced curfew all the time. During that time nobody can roam in the streets. When JVP announces curfew, we couldn’t even stay in our houses. We couldn’t study at night. We lighted a little lamp and covered it with bricks. We were frightened. If any sound is heard, we blow off the lamp. When we eat we didn’t see the plate. We gulped the food with difficulty. We had such a difficult life. For our luck, the Army stopped the JVP riot and the villages were freed. We could live freely because the country was free of the troubles.
Signed,
Nihal
එන්.එස්.ලොකු ගමගේ,
කොස්හේන,
දන්දෙනිය,
රත්මලේ.
ප්රතිභා මාධ්ය ජාලය,
කඹුරුපිටිය.
මගේ නම නිහාල්. අපේ පවුලේ 4 දෙනයි. අම්මයි, මමයි, නෝනයි, දරුවයි. මම දැනට පෞද්ගලික අංශයේ රැකියාවක් කරනවා. මගේ මතකය මම පාසල් යන කාලේ සිදුවීමක් පිලිබදවයි.
එනම් 88/ 89 භීෂණ කාලයේ සිදු වූ සිදුවීම් කිහිපයක් මගේ මතකයේ ඇත. එම කාලය වන විට මම ඉගෙන ගත්තේ 6 වසර පන්තියේ.
දවසක් මම අම්මත් එක්ක අපේ මාමලාගේ ගෙදර ඉදලා ගෙදර යන්න ආවා. අපේ ගෙදරට යන්න තියෙන්නේ වෙල් නියරක් දිගේ. අපි දෙන්නා ටික දුරක් යනකොට අපේ ඉස්සරහින් නියර දිගේ අපේ ඉදිරියට පිරිමි තුන්දෙනෙක් ආවා. ඔවුන් ජේ.වී.පී අය. ඔවුන් කිවුවා අපිට ඇලට බැහැලා යන්න කියලා. අපේ අම්මා කිවුවා ඔයගොල්ලෝ අයිනට වෙලා අපිට ඉඩ දෙන්න කියලා. ඒක අහලා ඔවුන් අයිනට උනා. අපි ඉස්සර වෙනකොටම ඒ අය මාව තල්ලු කලා ඇලට. මම ඇලට වැටිලා තුවාල වෙලා හිටියා ගොඩාක් කාලයක්.
ඒ කාලයේ සිදු වූ තවත් සිදුවීම් වනුයේ නිතරම ඇදිරි නීතිය දමනවා. හමුදාවෙන් දමනවා. එතකොට පාරේ ඇවිදින්න බෑ. ජේ.වී.පී එකෙන් ඇදිරි නීතිය දැම්මොත් අපිට ගෙවල් වලවත් හරියට ඉන්න නෑ. අපිට පාඩම් කරන්න නෑ. රෑට ලාම්පු පත්තු කරන්න බෑ. ඉතින් අපි ඒ දවස් වල හොරාට ලාම්පු පත්තු කරලා වටේට ගඩොල් තියලා ආවරණය කරගෙන පුංචි එළියක් තියාගෙන බයෙන් ඉන්නවා. සද්දයක් ඇහුනොත් හනික ලාම්පුව නිවනවා. කෑම කනකොට කිසි දෙයක් පෙන්නේ නෑ. කරුවලේම අපි අමාරුවෙන් බත් ටික කනවා. එහීම දුෂ්කර ජිවිතයක් තමයි අපි ගෙවුවේ. අපේ පෙර පිනකටද කොහෙද හමුදාව මගින් ජේ.වී.පී කලබල අඩු කරලා අපේ ගම නිදහස් කරන්න හැකි උනා. ඒ කලබල වලින් රට බේරගත්ත නිසා අපිට නිදහසේ ජිවත් වෙන්න හැකි උනා.
N.S. லொக்கு கமகே,
கொடஹேன,
தந்தெனிய,
ரன்மலே,
2016.04.24
பிரத்தீபா ஊடக வலையமைப்பு,
கம்புருபிட்டிய.
எனது பெயர் நிஹால். எனது குடும்பத்தில் 04 போ். அம்மாவும், நானும், மனைவியும், குழந்தையும். நான் இப்பொழுது தனியார் துறையில் தொழில் செய்கிறேன். எனது ஞாபகத்தில் எனது பாடசாலைக் காலத்தில் நடைபெற்ற ஒரு சம்பவமாகும்.
அவ்வாறெனில் 88/89 கலவரக் காலத்தில் நடந்த சம்பவங்கள் சில என் ஞாபகத்தில் உள்ளது. அக்காலத்தில் நான் 6ஆம் வகுப்பில் கல்வி கற்றுக்கொண்டிருந்தேன்.
ஒரு நாள் நான் எனது அம்மாவுடன் மாமா வீட்டில் இருந்து எங்கள் வீட்டிற்குப் போவதற்காக வந்தோம். எங்கள் வீட்டிற்குச் செல்ல இருப்பது ஒரு ஓடையின் தடுப்பின் ஓரத்திலாகும். நாங்கள் இருவரும் கொஞ்சத் தூரம் போகும்போது எங்கள் முன்னால் ஓடையின் தடுப்பினூடாக ஆண்கள் மூவர் வந்தார்கள். அவர்கள் J.V.P. என்று சொன்னார்கள். அவர்கள் எங்களை ஓடையில் இறங்கி நடக்குமாறு சொன்னார்கள். எங்கள் அம்மா நீங்கள் ஓரமாகி எங்களுக்கு இடமளியுங்கள் என்றார். அதைக் கேட்டு அவர்கள் ஒதுங்கினார்கள். நாங்கள் முன்னேறிச் செல்லும்போது அவர்கள் என்னைத் தள்ளிவிட்டார்கள். நான் ஓடையினுள் விழுந்து காயப்பட்டு அதிக நாள் இருந்தேன்.
அந்நாளில் நடந்த இன்னுமொரு சம்பவம்.
இராணுவத்தால் எந்த நாளும் ஊரடங்குச் சட்டம் போடுவார்கள். அப்போது யாரும் பாதையில் நடக்க முடியாது. J.V.P. யால் ஊரடங்குச் சட்டம் போட்டால் எங்களுக்கு வீட்டில் கூட சரியாக இருக்க முடியாது. எங்களுக்குப் படிக்க முடியாது. இரவில் விளக்கு வைக்க முடியாது. இனி நாங்கள் அந்நாட்களில் களவாக விளக்குப் பற்ற வைத்து அதனைச் சுற்றிச் செங்கல்லை அடுக்கிக் குறைந்த வெளிச்சத்தில் மிகப் பயத்துடன் இருந்தோம். ஒரு சிறு சத்தம் கேட்டாலும் விளக்கை அணைத்து விடுவோம். சோறு சாப்பிடும் போது ஒன்றுமே தெரியாது. இருளில் மிகக் கஷ்டத்துடனேயே சோறு சாப்பிடுவோம். அவ்வாறான மிகக் கஷ்டமான வாழ்க்கையையே நாம் வாழ்ந்தோம். நாங்கள் முன் செய்த புண்ணியமோ என்னவோ இராணுவத்தால் J.V.P. கலவரம் குறைக்கப்பட்டது. எமது கிராமத்திற்குச் சுதந்திரம் பெற்றுக்கொள்ள முடிந்தது. அந்தக் கலவரத்தில் இருந்து நாட்டை மீட்டெடுத்ததால் எங்களுக்குச் சுதந்திரமாக வாழக் கிடைத்தது.
இப்படிக்கு
நிஹால்
