We lived as refugees in Madu
Sharing of the tragic incidents happened to a happy family in the war period.
මඩු ප‍්‍රදේශයේ සරණාගතයින් වශයෙන් ජීවත් වුණා
ඛේදජනක සිදුවීම් හුවමාරු කිරීම යුධ සමයේදී ප්රීතිමත් පවුලකට සිදුවිය.
மடுவில் அகதிகளாக வாழ்ந்தோம்
மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்த குடும்பதில் யுத்தத்தினால் ஏற்பட்ட சோகமான நிகழ்வுகள் பற்றிய பதிவு.
My name is Alfate Lucia I am living with my husband. I am sharing my old memories here. I was born Muthusilavathurai. A small village with no big hospital. I was born in a a small hospital. The village is an island sorrunded by the sea an river. In my village 11 families lived. My husband is a fishermen. The Muslims lived in neighboring village, they did agriculture activities. Then there were 5 shops.
My father's name is Sandiyoku Sellappa. My mother's name is Prakashia and sister Selzarina. She is the only sister. My mother and father brought us with up and down. My father is a fishermen. There is not enough big business. Karvallai made the dhoti business. He brought us through this small business. I'm married. My husband's name is Albert Fenando. My marriage was in 1982. It happened in Muthusilavathurai. . We lived in a wooden hut. We have a son born in 1983. We lived very happily. My husband worked on a small ditch. My son studied grade 5 in Muslim school, a small school. My husband and I studied at that school. We lived happily. Then in 1990 there was conflict. Army sent us off from the village. We all of our towns went to Arippu. There i gave birth to a girl child. Then we went to the Madu. We lived as refugees in Madu. We were very much worried about our children. They gaveus food and hut to live. Two children born in Madhu. After suffering many troubles, we returned to our home in 2004. That time our town was known as Sveriarpuram. We lived again happily. In 2007, military came into the village. They shot and chase and said to run fromthe village. Some people were dead. Some people disappeared. We displaced to a school in Nanattan village. We lost ourelder daughter. We returned 2 years back. We returned on the 5th of January 2009. We live again. I serve in devotional and temple work. Children spending time with grandchildren. There is a beautiful temple on the side of us. The Holy God is the guardian.
Alfred Lusia
Saveriyarpuram
Silavaturai
මගේ නම ඇල්බට් ලූසියා. මම දැනට මගේ සැමියා සමඟ ජීවත් වෙමි. මම මගේ පැරණි මතකයන් විස්තර කරන්නෙමි. මගේ උපන් ගම මුත්තු සිලාවත්තුරෙයි. එය කුඩා ගම්මානයක්. එහි විශාල රෝහලක් නොමැත. කුඩා රෝහලක් පමණක් තිබෙනවා. මම ඉපදුනේ එම ගම්මානයේදීය. මුහුදයි ගඟයි එක්වන ¥පතක් තමයි අපගේ ගම. අපේ ගමේ පවුල් 11 ක් ජීවත් වුණා. මගේ සැමියා ධීවර කාර්මිකයෙක්. එම අවස්ථාවේ අසල්වැසි ගම්මානයේ මුස්ලිම් ජනතාව ජීවත්වූ අතර, ඔවුන් ගොවිතැන් කටයුතුවල යෙදී සිටියා. එම කාල වකවානුවේ එම ප‍්‍රදේශයේ කඩවල් 5 ක් තිබුණා.
මගේ පියාගේ නම සන්ද්‍යාගෝ සෙල්ලප්පා. මවගේ නම ප‍්‍රකාශියා. මට එක් සහෝදරියක් ඉන්නවා. ඇයග් නම සෙල්රිනා. මගේ මව හා පියා අප දෙදෙනා ඉතාම දැඩි සෙනෙහසින් හදා වඩා ගත්තා. මගේ පියා ධීවර කර්මාන්තයේ යෙදුණා. විශාල ආදායමක් ලැබුණේ නෑ. ඔහු ගැඹුරු මුහුදේ රැුකියාව සඳහා ගියේ නෑ. වෙටදැල ක‍්‍රමයට තමයි මාලූ ඇල්ලූවේ. මම සුළු ආදායමෙන් ඔහු අපව රැුක බලා ගත්තා. මාගේ සහෝදරිය විවාහවී අසල්වැසි ගම්මානයකට ගියා. ඒ ගමේ නම අරිප්පුතුරේයි. පසුව මා විවාහ වුණා. මගේ සැමියාගේ නම ඇල්බට් ෆර්නෑන්ඩෝ. 1982 වසරේ අප විවාහ වුණා. විවාහය මුත්තුසිලාවත්තුරේ ගමේ තමයි සිදුවුණේ. මෙම ගමට මෙම නම ඇතිවෙන්න හේතුව ඒ කාලයේ මේ ප‍්‍රදේශයේ පැවැති මුතු බෙල්ලන් කර්මාන්තයයි. මෙය විශාල කැලෑවක් වශයෙන් තිබූ ප‍්‍රදේශයක්. අපි කැලෑ පිරිසිදු කර නිවෙස් තනා එහි ජීවත් වුණා. අපට පුතෙක් ඉන්නවා. ඔහු ඉපදුනේ 1983 වසරේදී. ඉතා සතුටින් අපේ ජීවිතය ගෙවී ගියා. ඒ අතරතුදී අපට යම් යම් දුෂ්කරතාවයන්ට මුහුණපෑමට සිදුවුණා. මගේ සැමියා ධීවර කර්මාන්තයේ යෙදුණේ පොඩි බෝට්ටුවක. මගේ පුතා මුස්ලිම් පාසලේ 5 වන ශ්‍රේණියේ අධ්‍යාපනය ලැබුවා. එය ඉතා කුඩා පාසලක්. මා හා මගේ සැමියා ඉගෙන ගත්තේ එම පාසලේ තමයි.
පසුව 1990 වසරේ රටේ කලබල ඇති වුණා. හමුදාව අපව ගමෙන් පලවා හැරියා. අපි අවතැන් වුණා. අපිත් අපගේ අසල්වැසි ගම්මානවල ජනතාවත් අරිප්පුයිතුරේ ගමට ගියා. එම ගමට ගියාට පසු මට ගැහැණු දරුවෙක් ලැබුණා. ඉන්පසු අප මඩු ප‍්‍රදේශයට පයින්ම ගියා. මඩු ප‍්‍රදේශයේ සරණාගතයින් වශයෙන් ජීවත් වුණා. අපේ දරුවන් දැඩි ලෙස දුක් වින්දා. එහි අපට ආහාරත් ජීවත්වීමටමට පොඩි පැල්පතකුත් ලබා දුන්නා. අපි මඩු ප‍්‍රදේශයේ ජීවත්ව සිටින විට අපිට දරුවන් දෙදෙනෙක් ලැබුණා. අපි හුඟක් දුක් කරදරවලට මුහුණ දුන්නා.
ඉන්පසු 2004 වසරේදී නැවතත් අපේ ගමට පැමිණියා. ඒ අවස්ථාවේ අපේ ගමේ නම සවේරියාර්පුරම් ඉන්පසු සතුටින් ජීවත් වුණා. නැවතත් 2007 වසරේ හමුදාව ගමට පැමිණියා. ඉන්පසු අපට අවතැන්වීමට සිදුවුණා. ඔවුන් අපට වෙඩි තියා දුව යන ලෙස අණ කළා. කීපදෙනෙක් එම අවස්ථාවේ ජීවිතක්‍ෂයට පත්වුණා. තවත් කිහිප දෙනෙක් අතුරුදහන් වුණා. අප නැවතත් පයින් ගොස් නානාට්ටාන් පාසලේ සරණාගතයන් වශයෙන් ජීවත් වුණා. එහි විවිධ දුක් කරදරවලට මුහුණදීමට සිදුවුණා. වැඩිමහල් පුතා අපට අහිමි වුණා. නැවතත් වසර 2 කින් පසු පැමිණියා. 2009 මැයි 13 වෙනි දින ආපසු පැමිණියා. වැඩිමහල් දියණිය විවාහ වුණා. දැන් මම මගේ ජීවිතය පල්ලියේ වැඩ කිරීමෙන් ගත කරනවා. දරුවන් හා මුණුපුරු මිණිපිරියන් සමඟ කාලය ගත කරනවා. අපේ ගමේ ලස්සන පල්ලියක් තිබෙනවා.
ඇල්බට් ලූසියා,
සවේරියාර්පුරම්,
සීලාවත්තුරෙයි.
எனது பெயர் அல்பேட் லூசியா தற்போது நான் எனது கணவருடன் வாழ்ந்து வருகிறேன். எனது பழைய கால நினைவுகளை தெரியப்படுதுகிறேன். நான் பிறந்தது முத்து சிலாவத்துறை. என்னும் ஒரு சிறிய கிராமம். பெரிய மருத்துவமனை இல்லை. ஓரு சிறிய மருத்துவமனை அங்குதான் நான் பிறந்தேன். இந்த கிராமத்தில் கடலும், ஆறும் சூழ்ந்த தீவு. எனது கிராமத்தில் 11 குடும்பம் வசித்து வந்தார்கள். எனது கணவர்கடல் தொழில் செய்பவர். அப்போது பக்கத்து கிராமத்தில் முஸ்லீம்கள் வசித்தார்கள். விவசாயம் செய்வார்கள். அவர்கள் மாடு பூட்டி உழுது பயிர் செய்வார்கள்.அப்போது 5 கடைகள் இருந்தன.
எனது தந்தையின் பெயர் சந்தியோகு செல்லப்பா. எனது தாயின் பெயர் பிரகாசியா. இவர்களுக்கு பிறந்தவர்கள் சகோதரி செலஸ்ரீனா. இவர் மட்டும்தான் சகோதரி. எனது தாயும் தகப்பனும் எங்கள் இருவரையும் செல்லமாக வளர்த்தார்கள். எனது தகப்பனார் கடல் தொழில் செய்தவர். போதிய பெரிய தொழில் இல்லை. கரவலை மடிவலை தொழில்தான் செய்தார். இந்த சிறிய தொழிலைக் கொண்டுதான் எங்களை வளர்த்தார். எனது சகோதரி திருமணமாகி அயல் கிராமத்திற்குப் போய் விட்டார். இந்த கிராமத்தின் பெயர் அரிப்புதுறை. எனக்கு திருமணமானது. எனது கணவர் பெயர்அல்பேட் பெனன்டோ. 1982ல் எனது திருமணம் ஆனது. முத்துசிலாவத்துறையில்தான் நடந்தது. இந்த கிராமத்திற்கு எப்படி பெயர் வந்தது என்றால் முற்காலத்தில் முத்து குளித்தார்கள். பெரிய காடாக இருந்தது. நாங்கள் காடு வெட்டி வீடு கட்டி வாழ்ந்து வந்தோம். எங்களுக்குஒரு மகன் 1983 பிறந்தவர். மிகவும் சந்தோமாக வாழ்ந்து வந்தோம். இடையில் கஸ்டங்கள் ஏற்பட்டு விட்டது. எனது கணவர் சிறிய கட்டுமரத்தில்தான் தொழில் செய்தார். எனது மகன் முஸ்லீம் பாடசாலையில் தரம் 5 படித்தார். மிகவும் சிறிய பாடசாலை. அந்த பாடசாலையில்தான் நானும் என் கணவரும் படித்தார். நாங்கள் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்தோம். பின்பு1990ஆம் ஆண்டுநாட்டில் குழப்பம். இடப்பெயர்வு இராணுவம் எங்களை ஊரைவிட்டே அனுப்பிவிட்டான். நாங்கள் எங்கள் ஊர் மக்கள் எல்லோரும் அரிப்புத் துறைக்கு சென்றோம். அங்கு சென்று எனக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்தது. அதன் பிறகு மடுவிற்கு கால்நடையாக சென்றோம். மடுவில் அகதிகளாக வாழ்ந்தோம். பிள்ளைகளோடு மிகவும் கலவரப்பட்டோம். அங்கு உண்பதற்கு உணவும் கொட்டில் வீடும் உடையும் தந்தார்கள். அங்கு மடுவில் இரண்டு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். பல துன்பங்களை பட்ட பின்பு, 2004ஆம் ஆண்டு மீண்டுமாக எங்கள் ஊருக்குவந்தோம். அப்போது எங்கள் ஊருக்கு சவேரியார்புரம் என்றுபெயர். மீண்டும் ஒரு நல்வாழ்வு வாழ்ந்தோம். எங்களுக்கு ஒரு மகிழ்ச்சி. மீண்டுமாக ஒரு இடப்பெயர்வு 2007ஆம் ஆண்டு இராணுவம் ஊருக்குள் புகுந்துவிட்டார்கள். எல்லோரையும் ஓடும்படி துப்பாக்கியால் சுட்டார்கள். கொஞ்ச மக்கள் இறந்துவிட்டார்கள். கொஞ்ச பேர் காணாமல் போய்விட்டார்கள். நாங்கள் மீண்டுமாக கால்நடையாக நானாட்டான் பாடசாலையில் தஞ்சம் புகுந்தோம். அங்குபோய் கடும் கஸ்டப்பட்டோம். அத்தோடு மூத்த மகளின் இழப்பு. மீண்டும் திரும்பி 2 வருடம் கழித்துவந்தோம். நாங்கள் வந்த ஆண்டு2009 5ஆம் மாதம் 31ஆம் திகதி திரும்பி வந்தோம். மூத்த மகளை திருமணம் முடித்து கொடுத்தோம். மீண்டும் வாழ்கின்றோம். என்னுடைய எதிர்காலம் பக்தியிலும், கோயில் பணிகளிலும் சேவை செய்கிறேன். பிள்ளைகள் பேரப்பிள்ளைகள் ஊடாக நேரத்தை செலவிடுகிறேன். எங்களுக்கு பக்கத்தில் ஒருஅழகான கோயில் இருக்கின்றது. புனித சவேரியார்தான் பாதுகாவலர்.
அல்பேட் லூசியா
சவேரியார்புரம்
சிலாவத்துறை
