My good and bad experiences
Sharing of a young woman about her past experiences.
මගේ සතුට හා කණගාටුදායක අතීත අත්දැකීම්
ඇගේ අතීත අත්දැකීම් ගැන තරුණ කාන්තාවක් බෙදා ගැනීම.
எனது சந்தோசம் மற்றும் துக்கமான கடந்த கால அனுபவங்கள்
இளம் யுவதியின் கடந்த கால அனுபவ பகிர்வுகள்
CMP-MN-MW-ITH-01
My Self history
I am 20 years old; my family consists of 6 members including my mother, father, 2 elder brothers, an elder sister and myself. My father is a fisherman, he is 49 years old. My mother looks after the household chores, the gardening, rearing cows and chickens. My mother is 46 years old. Eldest brother is 28 years; he has put up a welding shop in ‘Adampan’. The brother after that is 26 years and he does farming rums his landmaster for hire. My sister is 24 years and she got a job in 2015 and is still unmarried. She commutes to work by a motorbike. I am the 4th child of the family and am 20 years old. I sat for my GCE Advanced Level in the Arts stream last year and obtained a result of ‘C, 2S’.
Since I was not expecting university entrance or entrance to the college of education, I looked for jobs. During that period I found a vacancy at vocational training centre for a computer knowledgeable person to which I applied and got the job.
Happy and sad experiences
In 2006 we left our house and belongings and were displace to Vavuniya due to the war. There we were inquired by the police after which we moved to our aunt’s house in Vavuniya. From there we moved to a rented house. I was studying in the 6th grade at Vavuniya Hindu College.
I furnish below my experiences.
Happy experiences
• Attending school happily
• Celebrating my age attainment ceremony
• Meeting new friends
• My brother getting a job
• Father getting a job
Sad experiences
• Losing the house and moving to Vavuniya
• Fear to freely move around
• Lack of money for expenditure
• Lack of self employment
• Fear of getting arrested by army
• Losing properties
Present situation
We were resettled in our own village ‘Iththikandal’ in 2009. We had to clean the house and planted coconut trees around the house. We received money from the housing scheme project due to the damage caused to our properties during the war with which we built the house and are living with the family.
Currently we are all employed and are happily living together. My brother is running his welding shop with his qualification from the technical college in Vavuniya, sister works at the hospital and I am employed at the ‘Viluthu’ vocational center.
Future expectations
I am currently 20 years, when I was a child my family moved from India to mannar. In 2006 due to the war we moved to Vavuniya. Displacement will result in loss of properties, assets, relatives, therefore I hope such wars or issues should not recur in future. Moving from one place to another affects the children’s education, which disturbs a child’s peace of mind. They always live with the fear of shell attacks. People should live in peace and harmony immaterial of their race, religion or community.
We will cooperate with the president to bring about good governance. There shouldn’t be a war in future, the word displacement should be abolished. People should live peacefully. Children should obtain good education and become good citizens of the country.
මගේ ජීවන චරිතය
මගේ වයස අවුරුදු 20 යිග අපේ පවුලේ පියාල මවල වැඩිමහල් සහෝදරවරුන් දෙදෙනෙක්ල වැඩිමහල් සහෝදරිය ඇතුලූ 6 දෙනෙක් සිටිනවාග මගේ පියා ධීවර කර්මාන්තයේ යෙදී සිටිනවාග ඔහුගේ වයස අවුරුදු 49 යිග මව ගෙදර දොර වැඩ කටයුතු කරන අතරල ගෙවතු වගාවල ගවයන් බලා ගැනීමල කුකුළ් පට්ටි පාලනය වැනි වැඩ කටයුතුවලත් යෙදී සිටිනවාග මවගේ වයස අවුරුදු 46 යිග වැඩිමහල් සහෝදරයාගේ වයස අවුරුදු 28 යිග ඔහු දැනට අඩදපන් ප්‍රදේශයේ වෙල්ඩින් ගරාජයක් පවත්වා ගෙන යනවාග දෙවෙනි සහෝදරයාගේ වයස අවුරුදු 26 යිග ඔහු ගොවිතැන් කටයුතුවල යෙදී සිටිනවාග ඊට අමතරව ඔහු අත් ට්‍රැක්ටරයෙන් භාණ්ඩ ප්‍රවාහනය කර ආදායමක් උපයනවාග මගේ අක්කාගේ වයස අවුරුදු 24 යිග අක්කාට පසු ගිය වසරේ :2015* රෝහලේ රැකියාවක් ලැබුණාග ඇය තවමත් අවිවාහකයිග නිවසේ සිට යතුරු පැදියෙන් රැකියාවට යනවාග මම පවුලේ 4 වැනි දරුවාග මගේ වයස අවුරුදු 20 යිග මම පසුගිය වසරේ :2015* අගපොගසග:උසස් පෙළ* විභාගයට පෙනී සිටියාග කලා අංශයෙන් තමයි අධ්‍යාපනය ලැබුවේග මගේ උසස් ප්‍රතිඵල ක්‍ 1 යිග ී 2 යිග විශ්ව විද්‍යාලයට හෝ අධ්‍යාපන විද්‍යා පිඨයකට ඇතුළත් වීමට අවස්ථාවක් ලැබෙයි කියා මා සිතන්නේ නෑග දැනට රැකියා සොයමින් සිටිනවාග විලූඳු ධාරිතා ප්‍රවර්ධන සංවිධානයට පරිගණක දැනුම සහිත පුද්ගලයෙක් අවශ්‍ය බව ආරංචි වුනාග ඉන්පසු මම ඒ රැකියාවට බැදුණාග
ජීවිතයේ මුහුණ පෑමට සිදුවූ ප්‍රීතිමත් හා දුක්බර අත්දැකිම්
යුද්ධය හේතුවෙන් 2006 වසරේ අපගේ නිවස හා නිවසේ ඇති බඩු බාහිර අත්හැර පවුල සමඟ අවතැන්වී වවුනියා ප්‍රදේශයට ගියාග එහි පොලිසිය අප පරීක්ෂා කරාග පොලිස් පරීක්ෂාවෙන් පසු අප වව්නියාවේ තිබෙන අපගේ ලොකුඅම්මාගේ නිවසට ගියාග දින කීපයක් එහි ගතකර කූලියට නිවසක් ලබා ගත්තාග එහි සිට මම වවුනියා හින්දු විද්‍යාලයේ 6 වෙනි වසරේ අධ්‍යාපනය ලැබුවාග මට මුහුණපෑමට සිදුවූ අත්දැකීම් ථ
ප්‍රීතිමත් අත්දැකීම්
දුක්බර අත්දැකීම්
ං ඉතා සතුටින් ගත කළ අපි පාසල් ජීවිතය
ං මා වැඩිවියට පත්වීමේ උත්සවය 2011 වසරේ සැමරුවා
ං අලූත් මිතුරියන් හමුවුණා
ං අයියාට රැකියාවක් ලැබුණා
ං පියාට රැකියාවක් කිරීමට අවස්ථාවක් ලැබුණා
නිවස අහිමිවීල අවතැන් වී වවුනියාවට පැමිණීම
නිවසෙන් පිට අනිකුත් ස්ථාන වලට යාමට තිබූ බය
වියදමට ප්‍රමාණවත් මුදල් නොමැතිවීම
ස්වයං රැකියාවක් නොමැතිවීම
හමුදාවෙන් අත්අඩංගුවට පත්විය හැකි යැයි තිබූ බය
දේපල අහිමිවීම
වත්මන් තත්ත්වය
අප 2009 වසරේ වවුනියාවේ සිට නැවතත් අපගේ ගම වන ඉන්දික්කන්ඩලි ගම්මානයට ඇවිත් පදිංචි වුණාග ඉන්පසු ගෙවල් පිරිසිදු කර වල්පැළෑටි ඉවත්කර අපේ ඉඩමේ පොල් පැල හිටෙව්වාග යුද්ධය හේතුවෙන් සියලූම නිවාස කැඞී බිදී ගොස් තිබූ හෙයින් අපට නිවාස යෝජනා ක්රමයක් ලබා දුන්නාග අප නිවසක් තැනුවාග මෙලෙස අප නිවසේ පියාල මවල අයියාල අක්කා හා මම අපගේ ගම වන ඉන්දික්කන්ඩල් ගමේ දැනට ජීවත් වෙනවාග පියා ධීවර රැකියාවේ යෙදෙනවාග මව ගෙදරදොර වැඩ කිරීමට අමතරව ගෙවතු වගා කටයුතුවල යෙදෙනවාග ගවයන් බලා ගන්නවාග වැඩිමහල් සහෝදරයා වවුනියාවේ තාක්ෂණික විද්‍යාලයෙන් ලබාගත් දැනුම පදනම් කරගෙන දැනට අඩම්පන් ප්‍රදේශයේ වැල්ඩින් වැඩපොළක් ආරම්භ කර තිබෙනවාග ඊලඟ සහෝදරයා ගොවිතැන් කරනවාග අපගේ ජීවනෝපාය වන්නේ කෘෂි කර්මයයිග අක්කා රෝහලේ වැඩ කරනවාග මම දැනට විලූඳු ධාරිතා ප්‍රවර්ධන සංවිධානයේ සේවයේ යෙදී සිටිනවාග මෙලෙස හතර දෙනාම තම තමන්ගේ රැකියාවල යෙදෙමින් එකම පවුලක් ලෙස මව හා පියා සමඟ ජීවත් වෙනවාග අපගේ ජීවිතය ඉතා සතුටින් හා වටිනාකමින් යුත් ජීවිතයක් ලෙස ගෙවී යනවාග
අනාගත බලාපොරොත්තු
දැනට මගේ වයස අවුරුදු 20 යිග මම කුඩා කාලයේම අපගේ පවුල ඉන්දියාවේ සිට මන්නාරම ප්‍රදේශයට නැවත පැමිණියාග ඉන්පසු 2006 වසරේ යුද්ධය හේතුවෙන් හමුදා මෙහෙයුම් සිදුවූ අවස්ථාවේ අපි අවතැන්වී වවුනියාව ප්‍රදේශයට පැමිණියාග අවතැන්වීම කියන්නේ අපගේ නිවාසල දේපලල නෑදෑ හිතවතුන් යන සියලූම දේවල් මුලින් උපුටා දමන විෂක් වෙනවාග එම නිසා අනාගතයේදී මෙවැනි ප්‍රශ්න හෝ යුද්ධ ඇති නොවිය යුතුයි කියා මා බලාපොරොත්තු වෙනවාග මෙලෙස අවතැන්වී එහි මෙහි යාම නිසා දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනයට බාධා සිදුවෙනවාග ඔවුන් සිත ඒකරාශි කර ගනිමින් තමන්ගේ අධ්‍යාපන කටයුතුවල යෙදීමට අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ නැහැග සිතට සැනසිල්ලක් දැනෙන්නේ නැහැග කොයි මොහොතේ ෂෙල් එකක් වැටේ දැයි බයෙන් තමයි ජනතාව ජීවත් වෙන්නේග නැවත මේ යුද්ධය කිසි දිනක සිදු නොවිය යුතුයිග සමාජයේදී අප සියලූ දෙනාම ජාතිල ආගම්ල කුලභේද වලින් තොරව සතුටින් සමගියෙන් ජීවත් විය යුතුයිග අපේ රට වන ශ්‍රී ලංකාවේ යහපාලනය පැවැත්වීම සඳහා අපි ජනාධිපතිතුමාට සහයෝගය ලබාදිය යුතුයිග එසේ කරන විට අනාගතයේදී යුද්ධය හෝ අවතැන්වීම වැනි දේවල් ඇති නොවන අතරල එම වචන සහමුලින්ම අප විනාශ කළ යුතුයිග ජනතාව සතුටින් සාමයෙන් ජීවත් විය යුතුයිග දරුවන්ට හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලබාගෙනල යහපත් පුරවැසියන් වශයෙන් ජීවත් විය යුතුය යන්න මගේ බලාපොරොත්තුව වේග
CMP/MN/MW/ITH/01
தனது தனிப்பட்ட சரித்திரம் பற்றியது
எனது வயது 20 நான் எனது அப்பா, அம்மா, 2 அண்ணா, அக்கா உள்ளடங்கலாக மொத்தமாக 6 பேரை உள்ளடக்கியதாக எனது குடும்பம் காணப்படுகின்றது. எனது அப்பா கடல்தொழில் புரிந்து வருகின்றார். அவரது வயது 49 ஆகும். எனது அம்மா வீட்டுப்பணி அத்தோடு வீட்டுத் தோட்டம் செய்தல். மாடு வளர்த்தல் கோழி வளர்த்தல் போன்ற தொழில்களிலும் ஈடுபடுகின்றார். அம்மாவின் வயது 46. மூத்த அண்ணாவின் வயது 28. அவர் தற்போது அடம்பனில் வெல்டிங் கராஜ் ஒன்று போட்டு தொழில் செய்து வருகின்றார். அடுத்து இரண்டாவது அண்ணாவின் வயது 26. அவர் விவசாயம் செய்கின்றார். அத்தோடு லேன்மாஸ்ரரில் மண் ஏற்றுதல், பொருட்களை ஏற்றுதல், இறக்குதல் போன்றவற்றிலும் ஈடுபடுகின்றார். அடுத்து அக்கா வயது 24. கடந்த வருடம்தான் வைத்தியசாலையில் வேலை கிடைத்தது. 24 வயதாகியும் திருமணம் செய்யவில்லை. வீட்டிலே இருந்து மோட்டார் சைக்கிளில் வேலைக்குச் சென்று வருகின்றார். அடுத்து 4வது பிள்ளை நான். எனது வயது 20. நான் கடந்த வருடம் (2015) உயர்தரம் பரீட்சை எழுதினேன். கலைப்பிரிவு கற்றேன். சி, 2 எஸ். எனது பெறுபேறு. கல்வியியற் கல்லூரியோ பல்கலைக்கழகமோ கிடைக்காது என்ற நம்பிக்கையில் வேலைவாய்ப்புக்களைத் தேடித் திரிந்தேன். அப்போதுதான் விழுது ஆற்றல் மேம்பாட்டு மையம் இதற்கு ஒரு கணினி அறிவு படைத்த ஒருவர் தேவைப்படுவதாக கூறினார்கள். அதன் போது நான் வருவதாகக் கூறி வேலையில் சேர்ந்து கொண்டேன்.
அவர்கள் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட அனுபவங்கள்
(சந்தோசமான, துக்கமான)
2006ஆம் ஆண்டு யுத்தத்தின் காரணமாக வீட்டையும் வீட்டில் உள்ள பொருட்களையும் விட்டு விட்டு எனது குடும்பத்தாருடன் வவுனியாவுக்கு இடம்பெயர்ந்து சென்றோம். அங்கு எங்களை பொலிஸ் விசாரணை செய்தார்கள். விசாரணையின் பின்னர் எனது பெரியம்மாவின் வீடு, வவுனியாவில் உள்ளது. அங்கு அனைவரும் சென்றோம். பின் சில நாட்கள் அங்கு இருந்து வீட்டு வாடகைக்கு ஒரு வீட்டை எடுத்தோம். அங்கு இருந்துநான் தரம் 6 வ-இந்துக் கல்லூரியில் கல்வி கற்றேன். இக்காலத்தில் எனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்களாக,
சந்தோசமான அனுபவம்-
மிகவும் சந்தோசமாக பாடசாலை சென்று வந்தமை
எனக்கு பூப்புனித நீராட்டு விழா 2011 கொண்டாடியமை
புதிய புதிய நண்பர்கள் அறிமுகமாகியமை
அண்ணாவுக்கு வேலை கிடைத்தமை
அப்பாவுக்கு தொழில் செய்ய சந்தர்ப்பம் கிடைத்தமை
துக்கமான அனுபவங்கள்
வீட்டை இழந்து இடம்பெயர்ந்து வவுனியாவில் இருந்தமை
வௌியில் நடமாட பயம்
செலவுக்குபணம் இல்லாமை
சுயமான தொழில் இல்லாமை
இராணுவம் என்று சந்தேகித்து கைது செய்வான் என்று அச்சம்
சொத்துக்களை இழந்தமை
தற்போதுள்ள நிலைமை
2009ஆம் ஆண்டு வவுனியாவில் இருந்து சொந்த ஊராகிய இத்திக்கண்டிலல் மீள்குடியேறினோம். அதற்குப் பின்னர்வீடுகளைத் துரப்பரவுசெய்துபுற்களை அகற்றி காணியைச் சுற்றி தென்னங்கன்குளை நாட்டினோம். பின்னர் யுத்ததினால் வீடுகள் எல்லாம் எடைந்து சேதமாக்கப்பட்டமையால் வீட்டுத் திட்டம் தந்தார்கள். நாங்கள் வீடுகட்டினோம். இவ்வாறு எனது வீட்டில் அப்பா,அம்மா 2 அண்ணா,அக்கா நான் ஆகியோர் எமதுசொந்தக் கிராமமாகிய இத்திக்கண்டலில் வசித்து வருகின்றோம். அப்பா கடற்றொழில் செய்து வருகின்றார். அம்மா வீட்டுப் பணியுடன் வீட்டுத்தோட்டம் கால்நடை வளர்ப்புபோன்றவற்றிலும் அக்கறையுடன் செயற்பட்டு வருகுின்றார். மூத்த அண்ணா வவுனியாவில் தொழில்நுட்பக் கல்லூரியில் கற்ற அறிவை வைத்துக் கொண்டுஅடம்பனில் வெல்டிங் சொப் ஒன்றை ஆரம்பித்தார். எமது ஜீவனோபயமான தொழிலாக விவசாயம் காணப்படுகின்றது. அக்கா வைத்தியசாலையில் பணி புரிந்து வருகின்றார். நான் விழுது ஆற்றல் மேம்பாட்டு மையத்தில் வேலை செய்கின்றேன். இவ்வாறு 4 பேருமே தங்களுக்கென்று தொழிலைச் செய்து கொண்டு ஒரே குடும்பமாக அப்பா, அம்மாவின் தயவிலே வாழ்ந்து வருகின்றோம். மிகவும் சந்தோசமாகவும் பெறுமதியானதாகவும் எனது வாழ்க்கை சென்று கொண்டிருக்கின்றது.
எதிர்காலத்தில் உங்களுடைய எதிர்பார்ப்புக்கள்
எனக்கு தற்போது 20 வயது. எனக்குசிறுவயதாக இருக்கும் போதிருந்தே எனதுகுடும்பம் 1996ஆம் ஆண்டுஇந்தியாவில் இருந்துமன்னாருக்குஇடம்பயெர்ந்தோம். பின் 2006ஆம் ஆண்டு இராணுவத்தினரின் போர்யுத்தத்தின் காரணமாக மீண்டும் இடம்பெயர்ந்து வவுனியா சென்றோம். இடப்பெயர்வ்வு என்பது உயிர்கள் உடமைகள் சொத்துக்கள் உறவுகள் போன்றவற்றை வேரோடு ஒழிக்கும் ஒரு நஞ்சு. ஆகவே இனி வரும் காலங்களில் இப்படிப்பட்ட பிரச்சினையோ போரோ நடைபெறக் கூடாது என்று எதிர்பார்க்கின்றேன். இவ்வாறு இடம்பெயர்ந்து திரிவதனால் பிள்ளைகளின் கல்வி பாதிக்கப்படுகுின்றது. பிள்ளைகள் ஒரே மனநிலையில் இருந்துகல்வி கற்க மனதில் நிம்மதி இருக்க வேண்டும். இரு அப்படியில்லை எங்குஎப்போது செல் விழும் என்ற அச்சத்தில் காணப்படுவார்கள். இனி யுத்தம் வரக் கூடாது. சமூகத்தில் மக்கள் அனைவருமே ஜாதி, மத, இன பேதமின்றி சந்தோசமாகவும் ஒற்றுமையாகவும் வாழ வேண்டும். எமது நாடாகிய இலங்கையில் நல்லாட்சி நிலவ நாம் ஜனாதிபதிக்கு ஒத்துழைப்பு வழங்க வேண்டும். ஆகவே இனி வரும் காலங்களிலாவது போர்யுத்தம் என்பன ஏற்படாது இடப்பெயர்வுஎன்ற சொல் அடியோடுஅழிக்கப்பட வேண்டும். மக்கள் நிம்மதியாக வாழ வேண்டும். பிள்ளைகள் சிறந்த கல்வியைப் பெற்று நற்பிரஜையாக வாழ வேண்டும் என்பதே எனது எதிர்பார்ப்பாகும்.
