We lived on one meal...
The woman tells us the suffering in the war period.
අපි එක කෑම වේලක් සමඟ ජීවත් වුණා
යුදකාලීන දුක් වේදනා ගැන එක් කාන්තාවක් අපට පවසනවා.
ஒரே ஒரு வேளை சாப்பாட்டுடன் வாழ்ந்தோம்
போர்க்கால துன்பங்களை பெண்மணி ஒருவர் எம்மிடம் கூறுகின்றார்.
CMP/MN/MW/ITH/04
My name is Mary Stella I was born on 31st March, 1990.. My parents are farmers. I lived as a pet child. I have nine brothers and four of them have died during displacement and due to illness. I have studied up to A/Level. I started teaching in 2000.
I got married in 1995. My husband was an ambulance driver. After my father’s death, my brother looked after me and my mother. I have four children and they are all study.
My husband died when he went for duty. Till now, I do not know the reason for his death. After my husband’s demise, I uphold my family and children with my income.
During the final war in 2006, we displaced to many places. My twin children were born during displacement. We lived having food for only one time a day. As my husband donated blood to injured people, they gave 1kg of Anchor milk and we lived with this. We lived in displacement for 3 years and finally lived in Anandakumarasamy Camp. In the latter part of 2009, we returned to our native place from Army control.
When we came for resettlement, our lands and house were in devastated condition. The army provided us tin sheets to put up temporary sheds when we return to resettle. Using the tin sheets, we put up a temporary shed and lived for 5 years. Finally, we went up to Mullivaikkal and returned.
In 2015, we were given a house. After my husband’s death, no assistance was provided by the government. As I am a government servant, they do not help. I like to engage in agriculture with my occupation. But, no assistance is given even for agriculture as well as Samurdhi assistance.
The income I get from teaching profession is inadequate for my four children’s education. Therefore, even at the age of 47, I toil up with peanut and small crop cultivation for our living. My children do not ask for new clothes. I buy them clothes only when I have money and do not buy when I do not have money. I mange my children’s educational expenditure with the help of loans.
Now, I have been living as I have to be happy. I laugh but not with my soul. I live for the better future of my children. I had been telling to my last twin children that my husband was in abroad. Later, I told them that their father had expired. My elder child is still in mental depression. All of a sudden, they ask for their father and feel miserable.
There is no security in the society as in the past. We live in fear. We face rape, murder and theft in the society. We lived safely when the movement existed. Now, that security is no more. The relationship between teachers and students is undisciplined. Children are abused. Immoral relationship between teachers and students are surfacing. As a teacher, I am afraid to send my children to school. Now the society is ill mannered.
01
Even though I am a government employee, no relief from the government is given to me. That is my situation. If there is no discrimination or separations as government servant, then only I can look after my family and help my children for their education. Therefore, my earnest request to the government is that there should not be any discrimination as government servants and the government should help us to get all assistance and relief.
මගේ නම එස්ග මාරි ස්ටෙලාග මම අඩම්පන් ප්‍රදේශයේ 1961 මාර්තු 31 වෙනිදා ඉපදුනාග මගේ දෙමව්පියන් ගොවිතැන් කර ජීවත් වුණාග පවුලේ සියලූ දෙනාගේම ආදරයට පාත්‍ර වූ දරුවා ලෙස මා සිටියාග පවුලේ සහෝදර සහෝදරියන් 9 දෙනෙක් සිටියාග සහෝදරයන් 4 දෙනෙක් අවතැන් වන අවස්ථා වලදීත් අසනීප තත්ත්වයන් හේතුවෙන් මරණයට පත්වුණාග මා අගපොගසග :උසස් පෙළ* දක්වා අධ්‍යාපනය ලබාගෙන තිබෙනවාග වසර 2000 දී ගුරු වෘත්තිය ආරම්භ කළාග.
1995 වසරේ විවාහ වුණාග මගේ සැමියා ගිලන්රථ රියදුරෙකු වශයෙන් සේවය කළාග පියාගේ මරණයෙන් පසු මාව හා මාගේ මවල මගේ සහෝදරවරුන් රැක බලා ගත්තාග මට දරුවන් 4 දෙනෙක් සිටිනවාග සියලූ දෙනාම අධ්‍යාපනය ලබනවාග.
මගේ සැමියා සේවයට ගිය අවස්ථාවක මරණයට පත්වුණාග අද වන තෙක් ඔහුගේ මරණයට හේතුව මම නොදනිමිග සැමියාගේ මරණයෙන් පසු මගේ ආදායමෙන් ළමයින් රැක බලා ගන්නවාග.
වසර 2006 අවසන් යුද්ධයේදී විවිධ ප්‍රදේශ වලට අවතැන්වී ගියාග මගේ නිවුන් දරුවන් ඉපදුනේ අපි අවතැන්වී සිටි අවස්ථාවේග ඒ කාල වකවානුවේ අපට ලැබුණේ එක වේලක ආහාර පමණයිග මගේ සැමියා තුවාල වු පුද්ගලයන්ට ලේ දන්දීම නිසා අපිට කිරිපිටි කිලෝ ග්රෑම් 1 ක් ලැබෙනවාග එය ලබාගෙන අපි ජීවත් වුණාග.
වසර 3 ක් අවතැන්වී ජීවත් වුණාග අවසානයේදී ආනන්ද කුමාරස්වාමි කඳවුරේ සිටියාග 2009 වසර අවසානයේදී හමුදා පාලන ප්‍රදේශ වල සිට අපගේ මුල් ගමට පැමිණියාග.
නැවත පදිංචි වන අවස්ථාවේ අපගේ නිවාස හා ඉඩකඩම් සියල්ල විනාශවී තිබුණාග නැවත පදිංචි වන විට තාවකාලික පැල්පත් තනා ගැනීමට හමුදාව ටකරන් වැනි භාණ්ඩ අපට ලබා දුන්නාග ඒවා ප්‍රයෝජනයට ගනිමින් තාවකාලික පැල්පතක් තනාගෙන වසර 5 ක් ජීවත් වුණාග අවසානයේදී මුල්ලවයික්කාල් දක්වා ගොස් ආපසු පැමිණියාග.
පසුව 2015 වසරේදී මන්නාරම ප්‍රදේශයේ නිවාස යෝජනා ක්‍රමය යටතේ නිවසක් ලැබුණාග සැමියා මිය යාමෙන් පසු රජයෙන් කිසිම සහනයක් ලැබුණේ නැහැග මම රාජ්‍ය සේවයේ යෙදී සිටින නිසා අපට සහන ලැබුණේ නැහැග.
මා කෘෂිකර්මයේ යෙදීමට කැමැත්තක් දක්වනවාග මගේ රැකියාවට අමතරව කෘෂිකර්මයේ යෙදීමට මට කිසිම උදව් උපකාරයක් ලැබෙන්නේ නෑග සමෘද්ධි දීමනාවත් ලැබෙන්නේ නෑග.
මගේ ගුරු වෘත්තියෙන් ලැබෙන ආදායම ළමයින් 4 දෙනෙකුට අධ්‍යාපනය ලබාදීමට ප්‍රමාණවත් නෑග එම නිසා වයස 47 වුනත් මම දැඩි ශ්‍රමයකින් රටකජු වැනි සුළු බෝග නිෂ්පාදනය කර ජීවත් වෙනවාග මගේ ළමයින් ඇඳුම් පැළඳුම් වාගේ දේවල් ඉල්ලන්නේ නැහැග මුදල් තිබෙන විට ඒවා ඔවුන්ට අරන් දෙනවාග නැති අවස්ථාවල දෙන්නේ නැහැග ලබාගත් ණය මුදල් තමයි මාගේ දරුවන්ගේ අධ්‍යාපන වියදම් සඳහා වැය කරන්නේග සතුටෙන් සිටිය යුතු නිසා දැනට ජීවත් වෙනවාග හිනා වෙනවාග නමුත් මනසින් එසේ සිනාසිය නොහැකියිග මගේ දරුවන් යහපත් ජීවිතයක් ගත කළ යුතුයි යන්න අධිෂ්ඨානය නිසා ජීවත් වෙමිග.
මගේ බාල නිවුන් දරුවන්ට මගේ සැමියා විදේශගතව සිටින බව පැවසුවෙමිග පසුව ඔවුන්ට පියා මිය ගොස් ඇති බව කීවෙමිග අද වනතෙක් ඔවුන් පියා අහිමිවීමේ ශෝකයෙන් පීඩා විදිනවාග මගේ වැඩිමහල් දරුවා තවමත් මානසික පීඩනයට ලක්වී සිටිනවාග ඔවුන් ක්ෂණිකව පියා ගැන අසනවාග ඒ ගැන දුක් වෙනවාග.
මේ සමාජයේ පෙර තිබූ ආරක්ෂාව දැන් නැහැග අපි බියෙන් ජීවත් වෙනවාග ස්ත්‍රී ¥ෂණල මිනී මැරුම්ල සොරකම් වැනි දේවල් සිදුවෙනවාග කොටි සංවිධානය සිටි කාලයේ අපි ආරක්ෂිතව සිටියාග දැනට එම ආරක්ෂාව නැහැග ගුරුවරුන් හා ශිෂ්‍යයන් අතර හොඳ විනයානුකූල සම්බන්ධයක් නැහැග ළමයින් අපයෝජනයට ලක් වෙනවාග ගුරුවරුන් හා සිසුන් අතර නොහොබිනා සම්බන්ධකම් ඇති වෙනවාග ගුරුවරයෙක් වශයෙන් මම මාගේ දරුවන් පාසලට යැවීමටත් බය වෙනවාග දැනට සමාජය පිරිහිලා තියනවාග.
රජයේ රැකියාවක් කරන නිසා රජය විසින් ලබාදෙන කිසිම සහනාධාරයක් මට ලැබෙන්නේ නැහැග එයයි මගේ තත්ත්වයග රජයේ සේවකයන්ට වෙනස් කොට සලකන තත්ත්වය නොමැති නම් මගේ දරුවන්ගේ අධ්‍යාපන කටයුතු අඛණ්ඩව පවත්වා ගෙන යාමට උපකාරී වේග මම රජයෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ එයයිග රජයේ නිලධාරීන් කියා කිසිම වෙනසකින් තොරව අපට සහන හා පහසුකම් ලබාදීමට රජය කටයුතු කළ යුතුයිග.
CMP/MN/MW/ITH/04
எனது பெயர் ச. மரிஸ்டெலா நான் அடம்பனில் 1969ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் 31ஆம் திகதி பிறந்தேன். எனது பெற்றோர்கள் விவசாயம் செய்து வந்தனர். செல்லப்பிள்ளையாக வாழ்ந்து வந்தேன். 9 சகோதரர்கள் 4 சகோதரர்கள் இடப்பெயர்வின் போதும், சுகவீனம் காரணமாகவும் இறந்து விட்டனர். நான் உயர்தரம் வரை படித்திருக்கிறேன். நான் 2000ம் ஆண்டு ஆசிரியர் தொழிலை ஆரம்பித்தேன்.
நான் 1995ஆம் ஆண்டு திருமணம் செய்தேன். என் கணவன் அம்புலன்ஸ் சாரதியாக தொழில் புரிந்தார். அப்பா இறந்த பின்னர் என் சகோதரர்கள் என்னையும், அம்மாவையும் பராமரித்து வந்தனர். எனக்கு4 பிள்ளைகள் அனைவரும் கல்வி கற்று வருகின்றனர்.
எனது கணவர் வேலைக்குச் சென்ற நேரம் இறந்துவிட்டார். இதுவரை என்ன காரணம் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. கணவர் இறந்த பின்னர் எனது வருமானத்திலேயே எனது குடும்பத்தையும், பிள்ளைகளையும் காத்து வருகின்றேன்.
இறுதி யுத்தத்தின் போது 2006இல் பல இடங்களுக்கு இடம்பெயர்ந்து சென்றோம். எனது இரட்டை குழந்தைகள் இடம்பெயர்வின் போது தான் பிறந்தார்கள். ஒரு நேர சாப்பாடுதான் வாழ்ந்து வந்தோம். என் கணவர் காயப்பட்டவர்களுக்கு இரத்தம் கொடுத்தால் 1 எங்கர் பால்மா தருவார்கள் அதைக் கொண்டே வாழ்ந்து வந்தோம்.
3 வருடங்களாக இடம்பெயர்ந்து வாழ்ந்து வந்தோம். இறுதியாக ஆனந்தகுமாரசுவாமி முகாமில் வாழ்ந்தோம். 2009 இறுதிப் பகுதியில் இராணுவக் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து எங்கள் சொந்த இடங்களுக்கு வந்து சேர்ந்தோம்.
மீளக்குடியேறி வரும் போதுஎங்கள் நிலங்கள் வீடுகள் தரைமட்டமாகி இருந்தது. நாங்கள் மீள்குடியேறி வரும் போது இராணுவம் தற்காலிக குடிசைகள் அமைப்பதற்கு தகரங்கள் தந்தனர். அதைக் கொண்டு தற்காலிக குடிசை ஒன்றை கட்டி 4 வருடங்களாக வாழ்ந்து வந்தோம். இறுதியாக முள்ளிவாய்க்கால் வரை சென்று வந்தோம்.
பின்னர் 2015இல் வீட்டுத் திட்டம் கிடைத்தது. கணவர் இறந்த பின்பு அரசாங்கத்தினால் எந்த உதவியும் கிடைக்கவில்லை. நான் அரசாங்க உத்தியோகம் செய்வதால் எந்தவித உதவியும் செய்வதில்லை.
நான் விவசாயம் செய்ய விரும்புகிறேன். என் உத்தியோகத்துடன் ஆனாலும் விவசாயம் செய்ய கூட எந்தவித உதவியும் கிடைப்பத்தில்லை. சமூர்த்தி கொடுப்பனவு கூட இல்லை.
எனது ஆசிரியத் தொழிலால் கிடைக்கும் வருமானம் என் 4 பிள்ளைகளை படிக்க வைக்க போததாக இருக்கிறது. ஆகையால் என் உடம்பை வருத்தி என் 47 வயதிலும் கச்சான்,சிறு பயிர்கள் நாட்டி வாழ்க்கை நடத்தி வருகின்றேன்.
என் பிள்ளைகள் கஷ்டம் வேறு. ஆடைகள் போன்றவற்றை வாங்கி கேட்க மாட்டார்கள். பணம் இருக்கும் போது வாங்கி கொடுப்பேன். இல்லாது நேரம் வாங்கிக் கொடுக்காமல் இருப்பேன். கடன்கள் லோன்கள் எடுத்துதான் என் பிள்ளைகளின் கல்விச் செலவை சமாளித்து வருகின்றேன்.
தற்போது சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக வாழ்கின்றேன். சிரிக்கின்றேன். மனதால் சிரிக்கவில்லை. என் பிள்ளைகள் நன்றாக வாழ வேண்டும் என்பதற்காக வாழ்கிறேன். என் கடைசி இரட்டை குழந்தைகளுக்கு என் கணவர் வௌிநாட்டில் இருக்கின்றார் என கூறி வந்தேன். பின்னர் அவர்களுக்கு அவர்களின் தந்தை இறந்ததாக கூறினேன். இன்னும் அவர்களது மனதில் தந்தை இல்லாத தாக்கம் இருக்கிறது. என் மூத்த பிள்ளை மன அழுத்தத்தில் இன்னும் இருக்கிறான். திடீர் திடீரென்று தந்தையப் பற்றி கேட்பார்கள். விசாரிப்பதால் கவலைப்படுவார்கள்.
இந்த சமூகத்தில் முன்பு இருந்த பாதுகாப்பு இல்லை. நாங்கள் பயத்தில் வாழ்கிறோம். கற்பழிப்பு, கொலை, களவு போன்றவற்றை எதிர்நோக்கி வருகிறோம். இயக்கம் இருக்கும் போது பாதுகாப்பாக இருந்தோம். தற்போது அந்த பாதுகாப்பு இல்லை. ஆசிரியர்கள், மாணவர்குள் இடையே உறவானது ஒழுக்கமின்றி காணப்படுகின்றது.
சிறுவர்கள் துஷ்பிரயோகிக்கப்பட்டு வருகிறார்கள். ஆசிரியர்கள் மாணவர்கள் இடையிலான தவறான உறவுகள் உருவாகி வருகின்றது. நான் ஒரு ஆசிரியர் என்ற வகையில் எனது பிள்ளைகளை பாடசாலைக்கு அனுப்புவதற்கு பயப்படுகின்றனர். தற்போது சமூகம் சீர்கேடாக இருக்கிறது.
அரசாங்க உத்தியோகம் செய்தாலும் எனக்கு அரசாங்கத்தால் கிடைக்கும் எந்த ஒரு சலுகைகளும் கிடைப்பதில்லை. அதுதான் என் நிலை. அரச உத்தியோகத்தர்களுக்கு என்ற பாகுபாடு. அந்த பிரிவு இல்லாமல் இருந்தால் தான் எனது குடும்பத்தை பிள்ளைகளின் படிப்பை தொடர எனக்குஉதவியாக இருக்கும். எனவே நான் அரசாங்கத்திடம் கேட்பது இதுவே அரச உத்தியோகத்தர்கள் என்ன பாதுபாடு இன்றி எல்லா உதவிகளையும் சலுகைகளையும் நாம் பெற்றுக் கொள்ள அரசு வழி செய்ய வேண்டும்.
