Nothing was given to us
A sharing of the widowed mother who cares her children among many hardship.
අපිට කිසිම උදව්වක් ලැබුණේ නැහැ
යුද්ධයෙන් පසු වැන්දඹුව බොහෝ දුෂ්කරතා අතර දරුවන් රැකබලා ගැනීම නිරීක්ෂණය කරයි.
எங்களுக்கு எவ்வித உதவியும் கிடைக்கவில்லை
யுத்தத்தின் பின்னர் பல கஷ்டங்களுக்கு மத்தியில் பிள்ளைகளை கவனித்து வருகின்ற விதவைத்தாயின் பகிர்வு.
CMP/MN/MW/PPK/04
Name : David Maheswary
Date of Birth : 1967.11.09
Native Place : Palaiperumalkaddu
I was born in Palaiperumalkaddu. I have three brothers. My father is a farmer. My mother expired when we were young. I married at the age of 26. My husband was a farmer. Father has passed away. I have two children, daughter is 19 years and son is 16 years old. They both are studying. Due to sudden illness, my husband died in 2013. After his demise, I am doing agriculture to uphold the family. I have brothers but I do not want to disturb them. My son got 8A and 2B passes in the O/ Level and now is reading A/Level. I was not provided with any assistance or relief but only housing scheme. Except that, nothing was given by the government.
During war, we displaced to Suthanthirapuram. On the way, the movement caught me. My husband and children had gone separately. After 15 days, I met them at Kathirgamar Camp. We were in displacement for six months. When we were at Kathirgamar Camp, my husband found food outside and brought for my children. We escaped from shell attacks. Caritas Organization provided food relief. During the last war, we surrendered to Army. Later, the Army brought us to our native places.
We lived in temporary houses. My husband did cultivation. He was 51 years old when he passed away. Though I tried to get assistance, I could not get any. My children are studying well and I expect support from any source at least for their studies.
Earlier, we lived happily and safely when movement existed. But, now we are afraid of even to walk on the streets. Youngsters are addicted to drugs and they shout at nights. I am afraid to go out even by 6 or 7o’clock. We had no problems when we were in the camp. We got help and my children study well thoughtful of the difficulties.
We would have lived better than now and happily, if my husband is alive. I am unable to complete the house construction work. I am unable to do anything until my children complete their studies.
I am doing agriculture with home gardening. I take vegetables for our own use and sell them to the neighbours. There are 150 families and the main livelihood of my village is agriculture and fresh water fishing.
If I am given any assistance by the government, I believe that I can carry on my life and my family better than now.
උපන් දිනය : 09.11.167
උපන් ස්ථානය : පාලෙයි පෙරුමාල්කට්ටු
මම ඉපදුනේ පාලෙයි පෙරුමාල්කට්ටු ගම්මානයේ. සහෝදරුවරුන් තිදෙනෙක් ඉන්නවා. පියාගේ වෘත්තිය ගොවිතැන. අපගේ කුඩා කාලෙයේම මව මිය ගියා. මා අවුරුදු 26 දී විවාහ වුණා. සැමියාගේ රැකියාව ගොවිතැන. පියා මිය ගියා. මට දරුවන් දෙදෙනෙක් ඉන්නවා. දුවගේ වයස අවුරුදු 19 යි. පුතාගේ වයස අවුරුදු 16 යි. දැනට දෙදෙනාම අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටිනවා. මගේ සැමියා හදිසි අසනීපයක් හේතුවෙන් 2013 වසරේ මිය ගියා. ඔහු මිය යාමෙන් පසු මා ගොවිතැන් කටයුතුවල යෙදී පවුල රැක බලා ගත්තා. සහෝදරවරුන් ඉන්නවා. නමුත් මම ඔවුන්ට කරදර කරන්නේ නැහැ. පුතා අ.පො.ස. (සාමාන්‍ය පෙළ) විභාගයෙන් A 8 ක් සහ B 2 ක් ලබාගෙන සමත්වී සිටිනවා. දැනට ඔහු උසස් පෙළ හදාරනවා. මට කිසිම උපකාරයක් හෝ සහනයක් ලැබුණේ නැහැ. නිවාස යෝජනා ක්‍රමයෙන් පමණක් නිවාසයක් ලැබුණා. ඒ හැර රජයෙන් කිසිම සහනයක් ලැබුණේ නැහැ.
යුද්ධ කාල වකවානුවේදී සුතන්දිරම්පුරම් ප්‍රදේශයට අවතැන්වී ගියා. යන විට කොටි සංවිධානය මාව ඇල්ලුවා. මගේ සැමියා හා ළමයින් වෙනම ගියා. දවස් 15 කින් පසු කදිර්ගාමන් කඳවුරේ මා ඔවුන් හමුවුණා. මෙසේ මාස 6 ක් අවතැන්වී ජීවත් වුණා.
මගේ සැමියා නිර්භීත පුද්ගලයෙක්. කඳවුරේ සිටින විට ඔහු ළමයින්ට ආහාර රැගෙන එනවා. ෂෙල් ප්‍රහාරයට හසුවී ජීවිතය බේරා ගත්තා. කරිටාස් සංවිධානය විසින් අපට ආහාර සහනාධාර ලැබුණා. අවසන් යුද්ධයේදී හමුදාව වෙත බාර වුණා. පසුව හමුදාව අපිව අපේ මුල් ගම් වලට යැව්වා.
අප තාවකාලික නිවෙස්වල ජීවත් වුණා. සැමියා ගොවිතැන් කළා. ඔහු මිය යන විට ඔහුගේ වයස අවුරුදු 51 යි. අපි සහනාධාර වලට ඉල්ලූම් කළත් කිසිම උදව්වක් හෝ සහනාධාරයක් ලැබුණේ නැහැ. මගේ දරුවන් හොඳට අධ්‍යාපනය ලබනවා. ඔවුන්ගේ අධ්‍යාපනය සඳහා හෝ අපිට යම් උදව්වක් කළ යුතු බව ඉල්ලා සිටිමි.
කොටි සංවිධානය ක්‍රියාත්මක වූ කාලයේ අපිට ආරක්ෂාවක් තිබුණා. නමුත් දැනට පාරේ ඇවිදීමටත් බයයි. තරුණයන් මත්ද්‍රව්‍ය වලට ඇබ්බැහිවී රාත්‍රී කාලයේ කෑගසනවා. සවස 6, 7 වන විට අපි නිවසින් පිට වී යාමට බය වෙනවා. ප්‍රජාවගෙන් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෑ. හදිසි අවස්ථාවල ඔවුන් උදව් කරනවා. මගේ දරුවන් අපගේ පවුලේ දුෂ්කර තත්ත්වය හඳුනාගෙන අධ්‍යාපනය ලබනවා.
මගේ සැමියා ජීවතුන් අතර සිටියේ නම් අපට ඉතා සතුටින් ඉතා හොඳ තත්ත්වයක ජීවත් වීමට අවස්ථාවක් තිබුණා. නිවස ඉදි කිරීමේ වැඩ කටයුතුද අවසන් කර ගැනීමට නොහැකි තත්ත්වයක සිටිනවා. දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය අවසන් වන තෙක් මට වෙන කිසි වියදමක් කළ නොහැකියි.
ගොවිතැනට අමතරව ගෙවතු වගාවේද යෙදෙනවා. එම ගෙවතු නිෂ්පාදන වල කොටසක් අපගේ නිවසේ අවශ්‍යතාවයට ගන්නා අතර, අවට සිටින අයට අලෙවි කරනවා. මෙහි පවුල් 150 ක් සිටිනවා. අපේ ගමේ අයගේ ජීවනෝපාය වන්නේ ගොවිතැන හා ධීවර කර්මාන්තයයි.
රජයෙන් යම් සහනයක් ලැබෙන්නේ නම් මට මීටත් වඩා හොඳාකාරයෙන් මගේ පවුල රැක බලා ගැනීමට හැකියාවක් ලැබේවි කියා මා විශ්වාස කරනවා.
ඞී. මහේශ්වරී
CMP/MN/MW/PPK/04
1967.11.09 பிறப்பு
இடம்: பாலைப்பெருமாள் கட்டு
நான் பிறந்தது பாலைப்பெருமாள் கட்டு. சகோதரங்கள் 3 பேர். அப்பா விவசாயம். அம்மா நாங்கள் சிறுபராயத்தில் இருக்கும் போதே இறந்துவிட்டார். 26 வயதில் திருமணம் செய்தேன். கணவர் விவசாயம் செய்தார். அப்பா இறந்துவிட்டார். எனக்குஇப்போது 2 பிள்ளைகள். மகளுக்கு 19 வயது. மகனுக்கு16 வயது. தற்போது இருவரும் படித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். என் கணவர் திடீர் சுகவீனம் காரணமாக 2013ஆம் ஆண்டு இறந்துவிட்டார். அவர் இறந்த பின்னர். நான் விவசாயம் செய்து என் குடும்பத்தை காப்பாற்றி வருகிறேன். சகோதரங்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனாலும் நான் அவர்களுக்கு தொந்தரவு செய்ய விரும்பவில்லை. மகன் சாதாரண தரத்தில் எட்டு ஏ இரண்டு பீ தற்போது உயர்தரம் செய்கின்றார். எனக்கு எந்தவித உதவியும் சலுகையும் தரப்படவில்லை. வீட்டுத் திட்டம் மட்டும் கிடைத்தது. அது தவிர அரசினால் எந்த உதவியும் இல்லை.
பேர் கோலத்தில் சுதந்திரபுரத்திற்கு இடம்பெயர்ந்து சென்றோம். செல்லும் போது என்னை இயக்கம் பிடித்து விட்டது. என் கணவரும் பிள்ளைகளும் புறம்பாக சென்றுவிட்டனர். 15 நாட்களின் பின் கதிர்காம முகாமில் அவர்களை சந்தித்தேன். 6 மாதம் இடம்பெயர்ந்து இருந்தோம்.
என் கணவர் மிகவும் தைரியசாலி முகாமில் இருக்கும் போதே பிள்ளைகளுக்கு தேடிவந்து தருவார். செல்லடிக்குள் அகப்பட்டு தப்பித்து வந்தோம். கெரிடாஸ் நிறுவனத்தால் உணவு உதவிகள் கிடைத்தன. பின் இறுதி யுத்தம் நேரம் இராணுவத்திடம் சரணடைந்தோம். பின்னர்இராணுவம் எங்களை எங்கள் சொந்த இடங்களுக்கு கொண்டு வந்துவிட்டது.
நாங்கள் தற்காலிக வீடுகளில் இருந்தோம். கணவர் விவசாயம் செய்தார். கணவர் இறக்கும் போது 51 வயது.
உதவிகளை நாடியும் எனக்கு எந்தவித உதவிகளும் கிடைக்கவில்லை. என் பிள்ளைகள் நன்றாக படிக்கிறார்கள். அவர்களது படிப்பிற்காக ஏதாவது உதவி செய்ய வேண்டும் யாராவது ஆசைப்படுகின்றேன்.
முதலில் இயக்கம் இருக்கும் போது பாதுகாப்பாக சந்தோசமாக இருந்தோம். ஆனால் தற்போது பாதையில் போகவே பயமாக உள்ளது. இளைஞர்கள் போதைவஸ்திற்கு அடிமையாகி இரவு நேரங்களில் சத்தம் போடுவார்கள். எனக்கு 6,7 மணிக்கெல்லாம் வௌியே நடமாட பயமாக உள்ளது.
சமூகம் ஒரு பிரச்சினையும் இல்லை. அவசரத் தேவைகளுக்கு உதவி செய்வார்கள். பிள்ளைகள் கஷ்டத்தை உணர்ந்து படிப்பார்கள்.
என் கணவன் இருந்திருந்தால் நாங்கள் சந்தோஷமாக இதைவிட நன்றாக நல்ல நிலையில் வாழ்ந்திருக்கலாம். வீட்டு வேலையும் முற்றாக முடிக்க முடியாத நிலையில் உள்ளேன். பிள்ளைகளின் படிப்பு முடியும் வரை என்னால் எதுவும் செய்ய முடியாத நிலையில் வாழ்ந்து வருகிறேன்.
விவசாயத்தோடு வீட்டுத் தோட்டம் செய்து வருகிறேன். என் வீட்டுத் தேவைக்கு எடுப்பதோடு அயலவர்களுக்கும் விற்பனை செய்வேன். 150 குடும்பங்கள் உள்ளன. விவசாயமும், நன்னீர் மீன்பிடியும் தான் எனது கிராமத்தின் தொழிலாக காணப்படுகின்றது.
அரசாங்கத்தினால் எனக்கு ஏதாவது உதவி செய்தால் இதை விட நல்ல முறையில் எனது வாழ்க்கையை குடும்பத்தை வழி நடத்தி செல்ல முடியும் என நம்புகிறேன்.
