There was no food in camp
The woman says about the suffering she experienced in camp life.
කඳවුරේ ආහාර තිබුණේ නැහැ
කඳවුරේ දී ඇය දුක් විඳපු දුක ගැන කාන්තාවක් කියනවා
முகாம்களில் இருக்கும் போது உண்ண இருக்கவில்லை
முகாம் வாழ்க்கையில் அனுபவித்த துன்பங்கள் பற்றி பெண்ணொருவர் கூறுகின்றார்.
CMP/MN/MW/VAK/02
My name is Kethiswaran Lilly. I was born on 03.04.1984 in Vannankulam. When I was small, my father expired due to illness. I have four brothers. My mother looked after the family by cooly income. My elder brother, due to illness, died when he was 22 years old. I have studied up to A/Level at schools in Aandankulam and Adampan.
I got married at the age of 20 years and it was a love marriage. My husband was a driver. I have two children, a boy and a girl. Elder child is 11 years and younger one is 7 years old.
In 2007, our family displaced to Periyamadu and Paliyal and finally stayed in Puthumathalan. I was about to give birth to my second child while in displacement. When staying in camps, we had no food, water, medical facilities as well as security. We were in the camp for six months. One of my elder sisters died due to shell attack. My mother was injured. My mother is now 67 years old and live with one of my sisters.
My husband, died in an accident on 04.11.2014. There is no income after his death. My husband’s sister is unmarried. I help her for sewing dresses and get income. We get PMI assistance of Rs. 350/=. Housing scheme was given. I sent letter to Divisional Secretariat but no assistance has been given. Samurdhi assistance was not given.
I am afraid to seek employment. The society tries to use me in a wrong way. Due to many unpleasant experiences, I am afraid to seek employment.
Although my income is insufficient, I am unable to do anything. The society has become immoral. Female children and married women cannot go on streets. Especially for women like me who have no male companion, youngsters and married men give much trouble.
Due to technological advancement and usage of telephone and television, youngsters are misled. They do not know how to communicate with others. The society is in a worst situation. Security is a great challenge. There is less opportunity for employment. As they are doing nothing, they try to go in the wrong path.
Everyone should be provided with employment. The government should help us. Arrangements should be made for self-employment.
My children should be given proper education in order to live a better life. My children should not suffer as I do.
මගේ නම කේතීශ්වරන් ලිලී. මා 03.04.1984 දිනයේදී වන්නාන්කුලම් ප‍්‍රදේශයේ ඉපදුණා. මගේ පියා රෝගාතුරවී මගේ කුඩා කලදීම මිය ගියා. මට සහෝදරවරුන් 4දෙනෙක් ඉන්නවා. මව කුලී වැඩ කර අපිව රැක බලා ගත්තා. මගේ වැඩිමහල් සහෝදරයා වයස අවුරුදු 22දී අසනීප හේතුවෙන් මිය ගියා. මා අ.පො.ස. (උසස් පෙළ) දක්වා ඉගෙන ගත්තා. ආන්ඩන්කුලම් පාසලේ හා අඩම්පන් පාසලේ අධ්‍යාපනය ලැබුවා.
මා අවුරුදු 20දී පෙම් සබඳතාවකින් විවාහ වුණා. මගේ සැමියා රියදුරෙක් වශයෙන් සේවය කළා. මට පිරිමි දරුවෙක් හා ගැහැණු දරුවෙක් ඉන්නවා. වැඩිමහල් දරුවාගේ වයස අවුරුදු 11යි. දෙවෙනි දරුවාගේ වයස අවුරුදු 7යි.
අපි 2007 වසරේදී මුළු පවුලම අවතැන් වුණා. පෙරියමඩු, පාලියාරු, පුදුමාත්තලන් දක්වා විවිධ ප‍්‍රදේශවල අවතැන්වී ජීවත් වුණා. අවතැන්වී සිටින අවස්ථාවේ මා මගේ දෙවෙනි දරුවා ගැබ් ගෙන සිටියා. කඳවුරුවල ජීවත්වන කාලයේ අපට නිසි ආහාර ලැබුණේ නැහැ. බීමට වතුර ලැබුණේ නැහැ. කිසිම ආරක්ෂාවක් තිබුණේ නැහැ. වෛද්‍ය පහසුකම්ද ලැබුණේ නැහැ. මෙසේ මාස 6ක් කඳවුරක ජීවත් වුණා. මගේ වැඩිමහල් සොහොයුරියත් ෂෙල් ප‍්‍රහාරයකින් ජීවිතක්ෂයට පත්වුණා. මගේ මවට තුවාල සිදුවුණා. මගේ මවගේ වයස අවුරුදු 67යි. ඇය මාගේ තවත් සහෝදරියක් සමඟ සිටිනවා.
මගේ සැමියා 2014 නොවැම්බර් මස 1වෙනි දින අනතුරකින් මිය ගියා. ඔහුගේ මරණයෙන් පසු අපට කිසිම ආදායම් මාර්ගයක් තිබුණේ නැහැ. මගේ සැමියාගේ සොහොයුරියක් අවිවාහකව ඉන්නවා. මම ඇයගේ රැකියාවට උදව්වක් වශයෙන් ඇඳුම් මසාදී ආදායමක් උපයා ගන්නවා. දවසකට රුපියල් 350ක් ලැබෙනවා. නිවාස යෝජනා ක‍්‍රමයෙන් නිවසක් ලැබුණා.
ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලය වෙත ලිපියක් භාර දුන්නා. නමුත්, අද වනතෙක් කිසිම සහනාධාරයක් ලැබුණේ නැහැ. සමෘද්ධි සහනාධාරද ලැබුණේ නැහැ.
රැකියා සොයා යාමට බියක් තිබෙනවා. සමාජය මාව වැරදි ආකාරයෙන් පාවිච්චි කිරීමට උත්සාහ කරනවා. මට මුහුණපෑමට සිදුවූ නොයෙකුත් අමිහිරි අත්දැකීම් හේතුවෙන් රැකියා සොයා යාමට මම බය වෙනවා. මට ලැබෙන ආදායම ප‍්‍රමාණවත් නොවූණත් වෙන විකල්පයක් නොමැති තත්ත්වයක මෙසේ ජීවත් වෙනවා.
වත්මන් සමාජය පිරිහී තිබෙනවා. කුඩා දරුවන් හා විවාහක කාන්තාවන් පාරේ ඇවිදින්නට බැරි තත්ත්වයක් උදාවී තිබෙනවා. විශේෂයෙන් පිරිමින්ගේ රැකවරණයෙන් තොරව ජීවත් වන අප වැනි කාන්තාවන්ට තරුණයන් හා විවාහක පිරිමින් විවිධ ප‍්‍රශ්න ඇති කරනවා.
තාක්ෂණික දියුණුව හේතුවෙන් දුරකථන, රූපවාහිණි වැනි මාධ්‍යවලට යොමුවී තරුණයන් වැරදි මඟ යනවා. පුද්ගලයන් සමඟ කතා කරන ආකාරයද ඔවුන් නොදැනී සිටිනවා. සමාජය පිරිහී තිබෙනවා. ආරක්ෂාව විශාල තර්ජනයක්වී තිබෙනවා. රැකියා අවස්ථා අඩුයි. නිකරුණේ සිටින සමහර අය වැරදි වැඩවල් කිරීමට පෙලඹෙනවා.
සියලු දෙනාට රැකියා අවස්ථා ලබාදිය යුතුයි. රජය අපට උදව් කළ යුතුයි. ස්වයං රැකියාවල යෙදීමට පහසුකම් ලබාදීම මඟින් එය කළ හැකිය.
මගේ දරුවන්ට හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලබාදී ඔවුන්ව හොඳ අනාගතයක් තනාදිය යුතුයි. මා දුක්වන ආකාරයෙන් ඔවුන්ද දුක් නොවිය යුතුයි.
CMP/MN/MW/VAK/02
எனது பெயர் கேதீஸ்வரன் லில்லி. நான் வண்ணாங்குளத்தில் 1984.04.03ஆம் திகதி பிறந்தேன். எனது அப்பா சுகயீனம் காரணமாக நான் சிறுவயதில் இருக்கும் போதே இறந்துவிட்டார். எனக்கு 4 சகோதரர்கள் எனது அம்மா கூறி வேலை செய்து எங்களை பராமரித்து வந்தார். எனது அண்ணா 22 வயதில் சுகயீனம் காரணமாக இறந்துவிட்டார். நான் உயர்தரம் வரை படித்திருக்கிறேன். ஆண்டாள்குளம், அடம்பன் போன்ற பாடசாலைகளில் படித்தேன்.
20 வயதில் நான் காதல் திருமணம் செய்து கொண்டேன். எனது கணவர் வாகன சாரதியாக இருந்தார். எனக்கு ஒரு ஆண் பிள்ளையும், பெண் பிள்ளையும் உள்ளனர். மூத்தவர் 11 வயது இரண்டாவது பிள்ளைக்கு7 வயது.
நான் 2007இல் என் குடும்பத்தோடு இடம்பெயர்ந்தோம். பெரியமடு, பாலியால், புதுமாத்தரையில் கடைசியாக இருந்தோம். இடம்பெயர்ந்து இருக்கும்போது நான் இரண்டாம் குழந்தை பிரசவிக்க தயாராக இருந்தேன். முகாம்களில் இருக்கும் போது உண்ண இருக்கவில்லை. குடிக்க தண்ணீர் இருக்கவில்லை. ஒரு பாதுகாப்பும் இல்லாமல் மருத்துவ வசதியும் இல்லாமல் இருந்தோம்.
6 மாதங்களாக முகாமில் இருந்தோம். எனது ஒரு அக்கா செல் அடிபட்டு இறந்துவிட்டார். என் அம்மா காயப்பட்டார். எனது அம்மாவுக்கு தற்போது 67 வயது. எனது ஒரு சகோதரியுடன் வாழ்ந்து வருகிறார்.
எனது கணவன் 2014ஆம் ஆண்டு 11ஆம் மாதம் 1ஆம் திகதி ஒரு விபத்தில் உயிரிழந்துவிட்டார். அவர் இறந்த பிறகு ஒரு வருமானமும் இல்லை. எனது கணவரின் சகோதரி திருமணம் ஆகாமல் இருக்கிறார். அவருக்கு உதவியாக ஆடைகள் தைத்து வருமானத்தை பெற்றுக் கொள்கிறோம். பி.எம்.ஐ ரூ 350 கிடைக்கிறது. வீட்டுத்திட்டம் கிடைத்தது. பிரதேச காரியாலயத்திற்கு கடிதம் கொடுத்தேன். ஆனாலும் எந்த உதவியும் கிடைக்கவில்லை. சமூர்த்திப் பயணம் கிடைக்கவும் இல்லை.
வேலைத் தேடி போகப் பயமாக உள்ளது. சமூகம் என்னை தவறான முறையில் பாவிக்க நினைக்கிறது. எனக்கு கிடைத்த கசப்பான பல அனுபவங்கள் காரணமாக வேலைத் தேடிச் செல்ல பயப்படுகின்றேன்.
எனக்கு கிடைக்கும் வருமானம் போதியதாக இருந்தாலும், ஒன்றும் செய்ய முடியாத நிலையில் வாழ்ந்து வருகின்றேன்.
சமூகம் சீரழிந்த நிலையில் காணப்படுகின்றது. சிறு வயது பிள்ளைகளும் திருமணம் ஆனவர்களும் பாதையில் நடமாட முடியாத நிலை. விசேடமாக ஆண் துணையில்லாமல் இருக்கும் என்னைப் போன்ற பெண்களுக்கு இளைஞர்களாலும் திருமணமான ஆண்களாலும் பெரும் பிரச்சினையாக உள்ளது.
தொழில்நுட்ப விருத்தியின் காரணமாக போன், ரிவி போன்றவற்றை பார்த்து இளைஞர்கள் தவறான முறையில் நடந்து கொள்கிறார்கள். யாரோடு, எப்படி கதைக்க வேண்டும் என்று தெரியாமல் உள்ளனர். சமூகம் சீர்கேடான நிலையில் உள்ளது. பாதுகாப்பு பெரும் அச்சுறுத்தலாகவே உள்ளது. தொழில் வாய்ப்பு குறைவாக உள்ளது. சும்மா இருப்பதன் காரணமாக செய்ய ஒன்றும் இல்லாததால் தவறான விடயங்களை செய்ய முனைகின்றனர்.
எல்லோருக்கும் தொழில்வாய்ப்புபெற்றுத்தர வேண்டும். அரசாங்கம் எங்களுக்கு உதவ வேண்டும். சுய தொழில் செய்யக் கூடிய ஒரு வசதியினை அமைத்துத் தர வேண்டும்.
எனது பிள்ளைகளை நன்றாக படிக்க வைத்து நல்ல வாழ்க்கையை அமைத்து கொடுக்க வேண்டும். நான் கஷ்டப்படுவதைப் போல என் பிள்ளைகள் கஷ்டப்படக் கூடாது.
