I pray to God everyday
A daughter writes the letter to her late father.
මම හැමදාම දෙවියන් වහන්සේට යාච්ඤා කරනවා
දියණිය මිය ගිය තම පියා වෙත ලිපියක් ලියයි
இறைவன் துணை வேண்டுகிறேன்
இறந்துபோன தனது தந்தைக்குமகள் மகள் எழுதுகின்ற மடல்
CMP/AMP/SAM/UTP/03-01
M.S.Ismath Alima
Hospital behind road,
Tamil Division – 04
Sammandhurai
2016.0424
Ethnic conflict
Placement
Dear father,
I am fine here I pray to god everyday to keep you fine too. I was born on 1964 and I am the eldest child to my mother.12 years after my mother’s marriage I was born. I have a sister and a brother. My father died when I was 2 years old. My mother suffered a lot and brought us up. She made me to study up to grade 6 I borrowed books and studied. When I was 13 my mother married me for a person. When I was 14 I gave birth for my first child. After two years I had a baby girl. Three years later I had a baby boy. 45 days After my youngest son was born my husband left me. We divorced in an year. He married another person. He was involved with a lot of women. I didn’t know that. I was small those days so I didn’t know about these. I suffered and brought up my children. Atrocities, misgivings, suffering I couldn’t bare all of these. I went for work in mill and brought up my children. I use to bring paddy from field and take rice from it and sold it and took money. This kind of hardship shouldn’t come to anybody.
If the husband was not at home everybody tells stories this kind of situation shouldn’t come to anybody. I was so shamed I cried a lot and I couldn’t tell it to anybody.
When I was living in this situation the war started in 1989. When I was taking copper for my brother’s wedding the people were shouting that the LTTE were coming and ran. I dropped everything and I ran to see my children. I took my children to the mosque. After that we were in a school.
There after we were affected because of the war in 1990. We were in beach side the LTTE came to attack the police station. We were so scared and we use to be in our friends place. Once when we were sleeping they put bombs and shells in our area. They told us to run away what could we do? We ran inside a hospital. One fine day it was 5 ‘O’ clock in the evening the we saw smoke rising it’s Udhayapuram was burning. the people from Udhayapuram were running everywhere. Some people came to our house I told them that we were also going to run and they ran away through the fence. Thieves came and stole all the things in our house.
We lived with so much hardship during this time my husband married three women after me. I put everything in god’s hand and educated my children well. Eldest son studied up to grade 8 and daughter up to grade 7. Youngest son up to grade 8. Watching me suffering my eldest son stopped going to school and went for work so did my other children I was so very sad. I have to go to work get them education feed them when my children saw my sufferings they stopped going to school. All is in god’s hand
I don’t have a house to stay I bought bricks and built a house. The mason who came to built my house saw how we were suffering and asked my daughter’s hand in marriage. So I gave my consent married my daughter to him.
Now I don’t have a house. My two sons also got married. Now I have 12 grandsons. My hardship was reduced. My children look after me.
Now I am very happy. I end my life story.
Yours truly
Ismath Alima
M.S. කිස්මත් අලිමා,
රෝහල් පාර,
දෙමළ කොට්ඨාසය - 04,
සම්මන්තුරේ.
2016.04.24
ජනවාර්ගික අර්බුදය
අවතැන් වීම්
මා ආදරණීය පියා වෙත,
මා සනීපෙන් සිටිනවා. ඔබගේ සැප සනීප වෙනුවෙන් දෙවියන් වහන්සේට ප‍්‍රාර්ථනා කරනවා.
මම 1964 වර්ෂයේ ඉපදුණා. මගේ මවට මා වැඩිමහල් දරුවා. මගේ මවට විවාහ වෙලා අවුරුදු 12කට පසුව තමයි මම ඉපදිලා තිබෙන්නෙ. මට සහෝදරයෙකු සහ සහෝදරියක් සිටිනවා. මට අවුරුදු 02ක් වන විට මගේ පියා මිය ගියා. ඉන් පසු මගේ මව බොහොම දුක් මහන්සි වෙලා තමයි අපිව හැදුවේ. මට 6 වසර දක්වා ඉගැන්නුවා. අනුන්ගෙන් පොත්පත් ලබා ගෙන තමයි ඉගෙන ගත්තෙ.
මට වයස අවුරුදු 13 දී මගේ මව මට විවාහ කර දුන්නා. වයස අවුරුදු 14 දී මගේ වැඩිමහල් පුතා ඉපදුණා. අවුරුදු 2කට පසු ගැහැණු දරුවෙකු ඉපදුණා. එතැන් සිට අවුරුදු 3කට පසු පිරිමි දරුවෙකු ඉපදුණා. මගේ බාල පුතා ඉපදිලා දවස් 45කින් මගේ ස්වාමි පුරුෂයා මාව අත හැර දාලා ගියා. අවුරුද්දකින් දික්කසාදයත් ලැබුණා. ඔහු වෙනත් විවාහයක් කර ගත්තා. ඔහු කාන්තාවන් කිහිප දෙනෙකු සමග සබඳතා ඇති කර ගෙන තිබුණා. මම මේ ගැන දන්නෙ නැහැ. මට අඩු වයසින් විවාහ කර දුන් නිසා මට ඒ ගැන අවබෝධයක් තිබුණෙ නැහැ. මම දුක් මහන්සි වෙලා තමයි දරුවන්ව හැදුවේ.
03 - 02
අපරාධ, මානසික පීඩනය, වේදනාව දරා ගන්න බැහැ. ඒ නිසා තමයි මම එපා කියලා අයින් කළේ.
ඉන් පසු මෝලෙ වැඩට ගිහිල්ලා දුක් විඳලා දරුවො ටික හදා ගත්තා. කුඹුරුවලටත් ගිහිල්ලා කරල් ඇහිඳලා, වල් නෙළලා, කෑමට වී ගෙනැවිත් කොටලා, හාල් ගන්නවා. විකුණලා සල්ලිත් ගන්නවා. මෙවැනි තත්ත්වයක් වෙන කිසිවෙකුට සිද්ධ වෙන්න එපා.
මිනිහා ගෙදර නැත් නමි කී දෙනෙකුගෙන් කට කථා අහන්න වෙනවා ද, හපෝ මෙවැනි තත්ත්වයක් වෙන කිසිවෙකුට සිද්ධ වෙන්න එපා. කොතරම් අවමානවලට ලක් වී තිබෙනවා ද, මට දරා ගන්න බැහැ. අඬෙනවා. මට ප‍්‍රසිද්ධියේ කිසිවක් කියන්නත් බැහැ.
මෙවැනි තත්ත්වයක් මත ජීවත් වුණා. 1989 වර්ෂයේ ඇති වෙච්ච කලබලවල දී හරියට දුක් වින්දා. මගේ මල්ලිගේ විවාහයට මගුල් පෙට්ටිය ගෙන යන විට අන්න ත‍්‍රස්තවාදී කල්ලිය විසින් කපා ගෙන එනවා කියා මිනිස්සු කෑ ගහ ගෙන දුවන විට මමත් පෙට්ටිය එතැන ම දාලා මගේ දරුවො ටික බලන්න දුව ගෙන ආවා. දරුවො ටික එක්ක ගෙන පල්ලියට ගොස් සිටියා. ඉන් පසු පාසලට ගොස් සිටියා.
ඉන් පසු 1990 වර්ෂයේ පැවති යුද්ධයෙන් පීඩා වින්දා. අපි සිටියේ වෙරළ අයිනෙ. ත‍්‍රස්තවාදී කල්ලිය පොලීසියට පහර දීම සඳහා අපේ වත්තට ඇවිල්ලා ඉන්නවා. අපි බයට මිනිසුන්ගේ ගෙවල්වල තමයි නිදා ගන්න යන්නෙ. හැම දා ම ගෙවල්වලට යන්න බැහැ. අද ගෙදර නිදා ගනිමු කියා ගෙදර නිදා ගත්තා. වෙඩි උණ්ඩ ෂෙල් ප‍්‍රහාර වත්තට ඇවිල්ලා වැටෙනවා. වත්තට ඇවිල්ලා ත‍්‍රස්තවාදී කල්ලිය කියනවා පණට ආදරයක් තියෙනවා නම්, පණ
03 - 03
බේරා ගෙන දුවන්න කියා. අපි මොක ද කළේ ඉස්පිරිතාලෙට දුව ගෙන ගියා. දවසක් 5.00ට පමණ විශාල දුමාරයක් නැගුණා. මොක ද කියා බලන විට උදයපුරම් ගිනි ගන්නවා. උදයපුරම් මිනිස්සු කැලේට පැනලා දුවනවා. ටික දෙනෙක් අපේ ගෙදරට ආවා. මම කිව්වා අපිත් දුවන්න තමයි ලැහැස්ති වෙලා ඉන්නෙ කියා. මිනිස්සු ඔක්කෝම කැලේට පැනලා දිව්වා. හොරු පැනලා ගෙදර තිබුණු බඩුමුට්ටු සියල්ල සොරකම් කර ගෙන ගියා.
මෙසේ අපි දුක් විඳ ගෙන ජීවත් වෙන මේ අතරතුර මගේ ස්වාමි පුරුෂයා 3 දෙනෙක්ව විවාහ කර ගෙන තිබුණා. දෙවියන්ගෙන් කුලිය ලැබෙයි කියලා හිතා ගත්තා. ළමයින්ට හොඳට ඉගැන්නුවා. වැඩිමහල් පුතාට 8 ශ්‍රේණිය දක්වා ඉගැන්නුවා. දුවට 7 ශ්‍රේණිය දක්වා ඉගැන්නුවා. බාල පුතාට 8 ශ්‍රේණිය දක්වා ඉගැන්නුවා. මම දුක් විඳිනවා දැකලා ලොකු පුතා ඉස්කෝලෙ යන්න බැහැ කියා වැඩට යන්න පටන් ගත්තා. ඔහු දෙස බලා අනික් ළමයි දෙදෙනාත් පාසල් යාම නැවැත්තුවා. මට ඇති වෙච්ච දුක කියලා නිම කරන්න බැහැ. මොනවා කරන්න ද මම වැඩට යන්න ඕන. ළමයින්ට උගන්වන්න ඕන. කන්න දෙන්න ඕන කියා සිතා දරුවො අධ්‍යාපනය නතර කළා. මොනවා කරන්න ද දෙවියන් වහන්සේ පෙන්වූ මග.
ඉන්න ගෙයක් නැහැ. මැටි අර ගෙන ගඩොල් කපලා තමයි ගේ හදා ගත්තෙ. ගේ හදන්න පැමිණි මේසන් බාස් දරුවො දිහා බලලා, අපි විඳින දුක දිහාත් බලලා, මම ඔයාගේ දුව විවාහ කර ගන්නවා කියා කීවා.
03 - 04
මට දෑවැද්දට ගෙවල් දොරවල් එපා. දුව විතරක් දෙන්න කියා ඉල්ලුවා. ඔහු හොඳයි නිසා ඒ මනමාලයට දුව විවාහ කර දුන්නා.
දැන් මට ඉන්න ගෙයක් නැහැ. ඉන් පසු අනික් ළමයි දෙදෙනා ම (02) විවාහ කර ගත්තා. දැන් මට මුනුබරන් මිනිබිරියන් 12 දෙනෙකු ඉන්නවා. දැන් මට අමාරුකම් ටිකක් අඩු යි. දැන් මගේ දරුවො මට සලකනවා.
මේ විදියට මගේ ජීවිතේ ගත වුණා. දැන් මම සතුටින් ඉන්නවා. මගේ ජීවිත කථාව මෙයින් අවසන් කර ගන්නම්.
මෙයට
M.S. කිස්මත් අලිමා.
CMP/AMP/SAM/UTP/03
இனமுரண்பாடு
இடப்பெயர்வு
எம்.எஸ் இஸ்மத் ஆலிமா
வைத்தியசாலை பின் வீதி
தமிழ்ப் பிரிவு
அன்புள்ள வாப்பாவுக்கு
நான் நலம் அது போல் நீங்களும் நலமுடன் வாழ இறைவன் துணை வேண்டுகிறேன்.
மேலும் 1964ம் ஆண்டு பிறந்தேன். நான் எனது தாயாருக்கு மூத்த பிள்ளை எனது உம்மா கலியாணம் முடித்து 12 வருடத்திற்குப் பிறகு தான் நான் பிறந்தேன். எனக்கு ஒரு சகோதரியம் ஒருசகோதரனும் உள்ளனர். எனக்கு இரண்டு வயதிலே எனதுவாப்பா இறந்துவிட்டார். எனது உம்மா கடும் கஸ்டத்திற்குமத்தியில் எங்களை வளர்த்துவந்தார். என்னை 6ம் ஆண்டு வரை படிப்பித்தார். இரவல் புத்தகம் வாங்கித்தான் படித்தேன்.
எனக்கு13 வயதில் எனதுதாயார் எனக்கு திருமணம் முடித்து தந்தார். நான் 14 வயதில் எனது மூத்த மகனைப் பெற்றெடுத்தேன். 2 வருடம் கழித்து பெண் பிள்ளை ஒன்று பிறந்தது. பிறகு2 வருட காலத்து்குள் ஆண் குழந்தை ஒன்றுபிறந்தது. எனது கடைசி மகன் பிறந்து45 நாளையால எனது கணவர் விட்டுட்டுப் போய்விட்டார். ஒரு வருடத்தால விவகாரத்தும் கிடைத்து விட்டது. அவர் வேறு திருமணம் முடித்து விட்டார். அவருக்கு நிறைய பெண்களுடன் தொடர்பு இருந்தது. எனக்கு இது தெரியாது. எனக்கு சிறு வயது என்பதனால் எதையும் புரிந்துகொள்ளும் பக்குவம் இருக்கவில்லை. நான் கஷ்டப்பட்டுதான் பிள்ளைகளை வளர்த்து வந்தேன். கொடுமைகள் மனக்கசப்புகள் வேதனைகள் தாங்க முடியவில்லை. அதனால தான் வேணாம் என்று விட்டுவிட்டேன்.
அதன் பிறகு மில்லு வேலைக்குப் போக கஸ்டப்பட்டு வேலை செய்துபிள்ளைகளை வளர்த்தேன். வட்டக்கல்லையும் போய் கதிர் புறக்கி களிவெட்டி பார்த்து சாப்பாட்டிற்கு நெல் கொண்டுவந்து அதை குற்றி அரிசியும் எடுப்பேன். வித்தும் காசுஎடுப்பேன். இவ்வாறான நிலை எவளுக்கும் வரக் கூடாது.
புருசன் வீட்டில் இல்லாட்டி எவ்வளவு கதைகள் கேட்க வேணும். ஐயோ இப்படியான நிலை யாருக்கும் வரக் கூடாது. எவ்வளவு அவமானப்பட்டு இருக்கேன். என்னால முடியவில்லை. அழுகை அழுகையாக வருகிறது. என்னால வௌிப்படையாக கூறவும் முடியவில்லை.
இப்படியான சூழ்நிலையில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கையில் 1989ம் ஆண்டு ஏற்பட்ட பிரச்சினையில் கடும் கஷ்டப்பட்டு போனோம். எனது தம்பியின் கலியாணத்திற்கு செப்புக்கொண்டு போகும் போது இயக்கம் அன்னாவெட்டிவாறானுகள் என்று ஆக்கள் கத்திக் கொண்டு ஓடும் போது நான் கொண்டு போன செப்பெல்லாம். போட்டு விட்டு எனது பிள்ளைகளை பார்க்க ஓடி வந்தேன். பிள்ளைகளைக் கூட்டிக் கொண்டு பள்ளிவாசலுக்குப் புாய் இருந்தோம். பிறகுபாடசாலைக்கு போய் இருந்தோம்.
அதன்பிறகு 1990ம் ஆண்டு ஏற்பட்டயுத்தம் காரணமாக பாதிக்கப்பட்டோம். நாங்கள் கரையோரத்தில் இருந்ததால் இயக்கம் எங்கட வளவிற்குள் பொலிஸ் நிலையத்தை தாங்கவது வந்து நிற்பார்கள். நாங்கள் ஆக் பயத்தில் ஆக்கல் வீட்டதான் படுக்கப் போறோம். ஒரே படுக்கப் போக ஏழாது என்று ஒருநாள் என்ன செய்தேன். வீட்ட படுப்போம் என்று படுத்தால் வெடி குண்டு செல் வீச்சு வளவுக்குள் வந்து விழுந்து விட்டது. வளவிற்குள் இயக்கம் எங்களிடம் கூறினார்கள். உயிர் தப்பி ஓடுங்கள் என்று நாங்கள் என்ன செய்வோம். ஆஸ்பத்திரிக்கு ஓடிப்போனோம். ஒரு நாள் 5 மணியளவில் இருக்கும் புகக்காடு எழும்புது. என்னடா என்று பார்த்தா உதயபுரம் பத்தி எழும்புது. உதயபுரத்து ஆக்கள் வட்டைக்குள்ளால ஒழுந்துஓடுறாங்க. கொஞ்சப் பேர் எங்கட வீட்ட வந்தார்கள். நாங்களும் ஓடப்போறோம் என்றேன். வந்தார்கள். எல்லோரும் வட்டைக்குள்ளாள ஓடிப் போனதுகள். கள்ளன் வந்து வீட்டுப் பொருட்கள் எல்லாவற்றையும் களவெடுத்துப் போய்விட்டான்.
இப்படி கஸ்டப்பட்டு வாழ்ந்து வந்த நிலையில் எனது கணவர் எனக்குப் பிறகு 3 பேரைத் திருமணம் முடித்து விட்டார். கடவுள் கொடுப்பான் கூலி என்று மனதைத் தேர்த்திக் கொண்டேன். பிள்ளைகளை நல்லபடியாக படிப்பித்தேன். மகளை 7ம் ஆண்டு வரைக்கும் இளைய மகனை 8ம் ஆண்டு வரைக்கு படிப்பித்தேன். நான் கஸ்டப்படுறதைப் பார்த்து மூத்த மகன் படிக்கப் போக ஏழாது என்றுவேலைக்குப் போகத் தொடங்கி அவன் செய்த மாதமிரி மற்ற 3 பிள்ளைகளும் கல்வியை இடைநிறுத்தி விட்டனர். எனக்குநான் வேலைக்கும் போக வேண்டும் படிப்பிக்க வேணும் சாப்பாடும் கொடுகக வேணும் என்று பிள்ளைகள் கல்வியை நிறுத்தி விட்டனர். என்ன செய்வது இறைவன் விட்ட வழி.
இருக்க வீடு இல்லை. களி வாங்கி செங்கல் வெட்டி வீடு கட்டினேன். வீடுகட்ட வந்த மேசன் பிள்ளையையும் பார்த்து விட்டு நாங்கள் படும் கஸ்டத்தையும் பார்த்து விட்டு நான் உங்கட பிள்ளையை கலியாணம் கட்டப் போறன். எனக்கு வீடு சீதனம் ஒன்றும் தேவையில்லை. பொன்ன மட்டும் தாங்க என்று குட்டார். அவர் நல்லவர் என்பதினால் அந்த மாப்பிள்ளையை திருமணம் முடித்துக் கொடுத்து விட்டேன்.
இப்போது எனக்கு இருக்க வீடு இல்லை. அதன் பிறகு மற்ற பிள்ளைகள் 2 பேரும் கலியாணம் முடித்துவிட்டார்கள். இப்போது எனக்கு12 பேரப் பளிள்ளைகள் இருக்கின்றனர். இப்போது கொஞ்ச கஸ்டம் குறைந்துள்ளது. இப்போது எனது பிள்ளைகள் என்னைப் பார்க்கின்றார்கள்.
இப்படி எனது வாழ்க்கை ஆடிப்போய் விட்டது. இப்போது சந்தோசமாக இருக்கின்றேன். இக்கடன் எனது வாழ்க்கைக் கதையை முடித்துக் கொள்கின்றேன்.
