There was no trace of the house
A sister says that her properties were destroyed in ethnicity conflict.
නිවසේ කිසිම සලකුණක් තිබුණා
වාර්ගික ගැටුමේ දී ඇයගේ දේපල විනාශ කිරීම ගැන සහෝදරියක් පවසනවා.
வீடிருந்த தடயமே இல்லை
இனக்குழப்பதில் தன்னுடைய சொத்துக்கள் அழிந்தவை பற்றி சகோதரியொருவர் கூறுகிறார்.
CMP/AMP/SAM/VLY/01
Seyin Lathifa
87/3 Vilinaiyadi
Sammandhurai
My name is Lathifa, Sammandhurai is my home town. Our family is very poor. Father, mother and four sisters. I don’t have brothers. My father is a patient but he’s the only one who looked after the family. We were in grade 6 in that time. We were living in kayar palliyadi which was near Veeramunai. The war started at that time the farmers who went for paddy field has never returned. The people who were caught by the terrorists have been shot and killed. My father also once got caught to LTTE. Luckily he returned home we were scared to be at home. In 1990 after the riots we left our place and took refuge at schools and mosques. After the war we went to see our house what we saw shocked and saddened us there was no house and nothing was there.
We didn’t have any idea on where to go so we went to our relatives house and stayed. We didn’t have food. We were suffering without any clothes to put on we had 45 rice bags all were burnt in the fire . and my father was seriously ill . I went to Saudi Arabia in my young age to ease my family burden. but the owner of the house also didn’t pay me. My family was suffering a lot. After 2 years I returned home. I managed my family with self employment. I went abroad again I built a house for my sister and got her married. I was a housemaid for 8 years and returned home. After two months my father passed away. I got married now. One of my sister is also married. My mother also passed away. Now I’m looking after my younger sister.
Yours
S.Lathifa
CMP/AMP/SAM/VLY/01 - 01
සෙයින් ලතීපා,
87/3, විලිනෛයඩි,
සම්මන්තුරේ.
මගේ නම ලතීපා, මගේ ස්ථිර පදිංචි ගම සම්මන්තුරේ. අපේ පවුල ඉතා දුප්පත් පවුලක්. අම්මා, තාත්තා මා සමග සහෝදරියන් හතර දෙන යි. සහෝදරයන් නැහැ. මේ තත්ත්වය මත මගේ පියත් රෝගියෙක් ඔහු තමයි අපේ පවුල් බර කර ගැහුවේ. ඒ කාලෙ අපි 6 වසර ඉගෙන ගත්තා.
එසේ සිටි අවස්ථාවේ දී අපි කයර් පල්ලියඩි වීරමුණෙයි ගම්මානය අසල තමයි පදිංචිව සිටියෙ. ඒ කාලයේ ජාතිවාදී කලබල සිදු වෙමින් තිබුණා. කුඹුරු වැඩට යන අය ආපසු ගෙදර එන්නෙ නැහැ. කොටි සංවිධානයට අහු වෙන අය වෙඩි වැදිලා බඩුමුට්ටු නැති කර ගෙන තමයි ආවේ. එවැනි අවස්ථාවක මගේ පියත් කුඹුරු කරමින් සිටියා. ඔහුත් දවසක් L.T.T.E. කල්ලියට අහු වෙලා දෙවියන්ගේ පිහිටෙන් බේරිලා ගෙදර ආවා. ගෙදර ඉන්න බයෙන් තමයි අපි ජීවත් වුණේ.
1990 වර්ෂයේ කලබල ඇති වුණා. ඒ නිසා අපි අපේ ස්ථිර පදිංචි ස්ථානය අත හැරලා අල්-මර්ජාන් පාසලේ හා කයර් පල්ලියෙත්, පිරතවුස් පල්ලියෙත් ජීවිතය බේර ගෙන සිටියා. යුද්ධයෙන් අපේ ගෙවල් දොරවල් ගිනිබත් වී තිබුණා. යුද්ධය තරමක් දුරට අඩු වුණාට පසු අපගේ ගෙවල් දොරවල් බලන්න ඕන කියලා ආවා. ඇවිත් බැලූ විට දුක, වේදනාව, කම්පනයට පත් වුණා. හේතුව අපේ ගෙවල් දොරවල් තිබුණෙ නැහැ. ගෙයක් තිබුණු බවට සලකුණක් වත් නැහැ.
බලවත් වේදනාවකින් කොහෙද ජීවත් වෙන්නෙ යන ප්රශ්නය මත ඥාතීන්ගේ නිවෙස්වල පදිංචිව සිටියා. එක වේලක් කන්න වත් නැහැ. මාරු කර ගන්න ඇඳුමක් නැතිව දරා ගත නොහැකි දුකක් වින්දා. ගෙදර තිබුණු වී ගෝනි 45 ම පිච්චිලා අළු වෙලා තිබුණා. මේ නිසා ඇති වෙච්ච සිත් වේදනාව නිසා මගේ පියා තදබල ලෙස රෝගාතුරට පත් වුණා. එම නිසා පවුලේ බර කර ගැසීමේ අරමුණකින් මා කුඩා වයසේ දී ම පිටරට (සවුදි අරාබියාවට) ගියා. ගිය තැනත් මට හරි ගියේ නැහැ. ගෙදර හාම්පුතාත් (කාන්තාවක්) පඩි දෙන්නෙ නැහැ. මේ නිසා මගේ පවුල ගමේ ඉඳන් හරියට දුක් වින්දා. නැවතත් අවුරුදු දෙකකින් සිය රටට ආවා.
ලබා ගත් අධ්යාපනයත් අත හැරලා තරමක් දුරට ස්වයං රැකියා කරලා අමාරුකම් තරමක් දුරට අඩු කළා. නැවතත් මා පිටරට ගිහිල්ලා මගේ වැඩිමහල් සහෝදරියට ගෙයක් හදලා විවාහයක් කර දුන්නා. අවුරුදු අටක කාලයක් පිටරටේ ගෘහ සේවිකාවක් ලෙස වැඩ කරලා අපේ රටට ආවා. මම ඇවිල්ලා මාස දෙකකින් මගේ පියත් මිය ගියා.
මා දැන් විවාහ වුණා. මගේ නංගිලා දෙදෙනාගෙන් එක් නංගි කෙනෙකු විවාහ වුණා. මේ තත්ත්වය මත මගේ මවත් මිය ගියා. මගේ බාල නංගිව මම තමයි බලා ගන්නෙ.
මෙයට,
S. ලතීපා.
CMP/AMP/SAM/VLY/01
செயின் லத்திபா
87-3 விளினையடி
சம்மாந்துறை
எனது பெயர் லத்திபா. சம்மாந்துறை எனது சொந்த ஊர். எங்களது குடும்பம் மிகவும் வறிய குடும்பம். வாப்பா, உம்மா என்னோடு சேர்த்து நான்கு சகோதரி, தந்தையும் ஒரு நோயாளி. அவரே எங்களது குடும்ப பாரத்தை சுமந்து வந்தார். நாங்கள் அந்த நேரம் தரம் 6 படித்து வந்தோம்.
அவ்வாறு இருந்த சந்தர்ப்பத்தில் நாங்கள் கயர்பள்ளியடிவாசல் அதாவது வீரமுனைக்கு அருமையில்தான் வசித்திருந்தோம். அந்த நேரம் இனக்கலவரம் ஏற்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. வயல் வேலைகளுக்கு செல்பவர்கள் வீடு திரும்புவதில்லை. விடுதபை் புலிகளின் கைகளில் சிக்கியவர்கள் சுடப்பட்டும் பொருட்களை இழந்துமே காணப்பட்டனர். இவ்வாறான சந்தர்ப்பத்தில் எனது தந்தையும் வௌ்ளாமை செய்து வந்தார். அவரும் ஒரு முறை எல்.ரி.ரி.ஈயிடம் மாட்டிக் கொண்டு இறைவன் கருணையால் தப்பி வீடு வந்து சேர்ந்தார். வீட்டில் இருப்பதற்கும் நாங்கள் அஞ்சியே வாழ்ந்து வந்தோம்.
1990ம் ஆண்டு வன்செயல் இடம்பெற்றது. அதனால் நாங்கள் எங்களது சொந்த இடத்தை விட்டு அல்மர்ஜான் பாடசாலையிலும் பள்ளி வாசலிலும் பிர்தௌஸ் பளளிவாசலிலும் உயிர் தஞ்சம் புகுந்தோம். இங்கு யுத்தம் நடந்து எங்களது வீடுவாசல்களை பார்வையிட வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் வந்திருந்தோம். வந்து பார்த்த போது பரிதாபமும் கவலையும் வேதனையும் அடைந்தோம். ஏனென்றால் எங்களது வீடுகளைக் காணவில்லை. வீடிருந்த தடயமே இல்லை.
மிகுந்த வேதனையோடு எங்குவாழ்வது என்ற கேள்விக்குமத்தியில் உறவினர் வீடுகுளில் தஞ்சம் புகுந்தோம். ஒருவேளை உணவுகூட இல்லாமல் தாங்கொணாத் துன்பத்தை அனுபவித்தோம். வீட்டில இருந்த 45 நெல் மூடைகள் அனைத்தும் எரிந்து சாம்பலாகியது. இதனால் ஏற்பட்ட மனவருத்தால் எனதுதந்தை கடுமையாக நோய் வாய்ப்பட்டார். எனவே எனது குடும்ப பாரத்தை சுமக்கும் நோக்கத்தின் நான் இளவயதிலேயே வெளிநாடு (சவூதி அரேபியா) சென்றேன். சென்ற இடமும் எனக்குபயனளிக்க வில்லை. வீட்டு எஜமானியும் சம்பளம் தருவதில்லை. இதனால் எனதுகுடும்பம் ஊரில் மிகுந்த கஸ்டப்பட்டது. மீண்டும் இரண்டுவருடங்களில் நாடு திரும்பினேன்.
கற்ற கல்வியையும் இடைநிறுத்தி விட்டு சுயதொழில் செய்து ஓரளவுகஸ்டத்தைக் குறைத்தோம். மீண்டும் நான் வெளிநாடு சென்று எனதுமூத்த சகோதரத்திற்கு வீடொன்றைக் கட்டி திருமணம் முடித்துக் கொடுத்தேன். எட்டுவருடம் வெளிநாட்டில் வீட்டுப் பணிப்பெண்ணாக கடமையாற்றி நாடு திரும்பினேன். நான் வந்து இரண்டுமாதங்களில் எனதுதந்தையும் உயிரிழந்தார்.
நான் தற்போது திருமணம் முடித்து விட்டேன். எனதுஇரண்டு தங்கைகளில் ஒருவர் திருமணம் முடித்து விட்டார். இந்நிலையில் எனது தாயும் மரணித்துவிட்டார். எனது இளைய தங்கயை நான் தான் பராமரித்து வருகின்றேன்.
