The world is beautiful
The collection of pleasant and sad events in the past.
ලෝකයේ ලස්සනයි
අතීතයේ ප්රසන්න හා දුක්බර සිදුවීම් එකතු කිරීම.
உலக அழகை சொல்லுங்கள்
கடந்த காலங்களில் இடம்பெற்ற இனிமையான மற்றும் சோகமான நிகழ்வுகளில் தொகுப்பு.
CMP-AMP-UHA-KUM-01-01
Tell the World is Beautiful
Just before sunrise, the eastern sky is incessantly painted with golden rays. Who taught the sixty four arts to make drawings under the vast canopy? My heart asks from me. Maddu,,… I heard father’s voice from the distance. “Father,,… I am here” I replied aloud. He asked “What are you doing there?” “I am making a house to play in the evening” “Are you alone?” “No, Sira is there and Chande is coming” “Ok, play in the evening, Now I am taking tea to the paddy field far away. Are you coming too?” “Is there mud on the baulks?”
“No, no. You stay at home. Don’t step in the field” father said roughly. I could not believe my ears. I cried aloud. “Why are you crying Maddu?” grandmother rubbed my head. I cried even louder. I snuggled to her even more.
Grandmother carried me to the kitchen and laid me on a ragged mat. I was crying and fell asleep. I woke up to the voice of my father who had come from the paddy field. “Maddu,,.. Let’s go to cut grass for Suddi” I got up from the mat, got on to his bicycle and went with him happily ringing the bell.
At one side of our village was a village called Kanapathipuram. The people in it, talked in Tamil. Very often, they visit our village. We also visit their village for many purposes. Most of them are father’s friends. I played with Luxmi at Nathan Mama’s house until father was cutting grass. After a while, Aunt Pasia gave us vadai and tea. Father came once we finish tea, and we returned home.
In the following day, when I came home after school, I was very happy to see that Nathan Mama, Aunt Pasia and Luxmi have come home. We played over the evening. Luxmi parted and went at 7.00. We played even in dreams that night. We had such close relationship that even Vellathumbi Aiya came with Nathan Mama to play with us. In the other side of our village is Majidpuram. There are Mislim people who speak Tamil. Always they speak aloud. They sing their religion aloud in the morning. There were lot of our friends.
I lived in No: 26 Colony, that is around 20 Km away from Ampara Town. It is a beautiful village. There is Wadayanthalawa lake in one side and Weeragoda lake at the other side. Beyond them is the far stretch Buddangala Forest Reserve. In one side of it, there is Valathapitiya village and the lake. Surrounded by these, my village looks isolated. But, merchants frequently come to our village because it is consisted of fertile paddy fields and gardens. When the time passed like that, the people in these villages lived in harmony by satisfying their mutual needs. Time passed little by little. While school education, we built good connections with areas like, Kalmunai, Valaichchenei and Batticaloa when we go to seminars.
There were lot of inter school activities like sports and seminars. I passed Ordinary Level in 1971. Lot of young lives were taken away by the JVP movement. Country was disturbed. There were many incidents where life was unstable. It was a sorrowful period. We were always worried about our brothers. Economic crisis was also a pitiful lot. But, we completed our Advanced Level.
When the time passed, we understood that lot of crisis were emerging in the country. Power seeking miserable politicians came amidst the innocent people and openly used them as political mallets for their own well being. Because there were Tamils, Muslims, Male and Ja people in Ampara area, the minority Sinhalese people had to undergo lot of unusual experiences.
Being the third child of a family of six children, I had to help a lot for the economic activities of my parents. I had to do works of the house, paddy field and businesses. The difficulties of these works were reduced for some extent because of unity rather than being trapped in a frame. When there are ceremonies in our temple, most of sweets were sold with the support of Tamil and Muslim friends.
During the Vale ceremony in the Kovil, I go there with my friends. Some days, our monk
also attended there. We have participated in the Hadji festival of Muslim friends. We all join to celebrate the Christmas of Christian friends.
Our unity and friendship didn’t continue so long. It was departed little by little. It was first started by Tamil friends. Adults told that they went to employment in Vavuniya, Mannar and Jaffna, but why did they leave us without telling, why? What? How?
Terrible news were spread during that time. I am close to the age of marriage. He was employed in the Electricity Board. The country went in a way that it should not go. Now, news are so terrible.
The 80’s decade started. Very terrific. Only elders talk and visit each other. Young people were seen once in a while. At that time, the LTT movement was becoming strong in the country. The Institutional Heads, monks and important people were killed and their assets were robbed.
At that time one of my old friends came searching for me. She told me that she stayed in France, learnt war strategies and how they plan to bring the Government of Sri Lanka under their control. She invited me to join them. I told I am married and unable to take individual decisions. Although she was my best friend, she talked with pride that day. She gave me few advices before leaving in the evening. She told about the areas of LTTE power, powers of their leaders, strength of weapons, and she told disrespectfully about the condition of Army under them, also she smiled scornfully.
That day I had no sleep. I should be very careful because I was expecting. After two days, the Army surrounded my house and convened me for inquiry. I faced lot of hardships in it. Then I was interviewed by the Head of the Institution. I went home after a discussion of about one hour. But, I was amidst many problems without any reason. Also it was a problem for me that my husband didn’t send any letters to me. Time is passing. When the days, weeks and months passed, I went to his service station in Trincomalee seeking for my husband. Then I heard that he and the vehicle were disappeared and LTTE is spread over the area.
Aiyo,,, me,,, My breath stopped. I took treatment in the Trincomalee Hospital for two days. Then my thoughts were far away from me. I was not well time to time. It was a deadly repentance. I was disgusted with the whole world. But, there was a baby in my belly,,, to live. What shall I do? To whom shall I tell? I have nothing to do. Time is passing. I was like a walking body. I went to the temple. I stared at the Buddha statue. I slept in the shrine room. When I woke up, I went home again. I strengthened my mind and decided to live for the baby. After that day, I started life as usual. Time passed as weeks and months, and I became a mother of a baby girl.
But, I felt I was far away from family relations. At that time I got a compensation for my husband. With that, every sibling in the family became friendly and I became helpless in front of their fake friendly words. Every sibling departed by making false accusations than giving me the money. Alas, is the world such cruel. Why this much suffering surrounds me. I suffered a lot to bring up the child. My effort to make her a talented child became successful. Time passed little by little and the milestone for the success was there.
When the time passed, LTTE threats were increased in the country.
• There was riot all over the country.
• Target of killing Army
• Deaths of people’s leaders
• Killings of general public
• killings of school children
• Destruction of national resources
• Target of killing the three forces
There was an era of terrific war. I feared to keep the child at home, because she had 8 A passes. So I decided to send her to a recognized school to safeguard the life. (Not to pass the examination) I didn’t have appetite after I heard and saw the massacre at Gonagala. My heart was burning. I lived in the frontline of a border village. How to bear this sorrow? All my neighbors went to their relations’ houses at night. I didn’t have a relation house to go. In many days, I spent the night sleeplessly by making the strength of the heart the only weapon. Time passes rhythmically.
I got the letter that the child could be accommodated in Mahamaya College, Kandy. It was somewhat relief for me. I entered her in the Kandy school. I boarded her in a teacher’s home. She continued her education among the sufferings.
I did the pre-school and tuition classes. Also I sew clothes, weeding for kuli (wages), reaping paddy as well to earn money. She passed the Advanced Level in 2003 and I was happy but, I had to row the boat more strongly. However we managed to continue her education and we were very happy on the day of convocation.
After that, she worked in many institutions for little wages. Then she got a suitable occupation after applying for a job. Now, there is another person to look after her. I am happy about it.
When time passed, my daughter married to a suitable partner and they settled in Kandy.
Dark shadows of the war has passed. I am tired of the sorrowfulness of life. But, I have not left the oars yet. But, there is some happiness like a silver line in a dark shadow.
There is a great service I did for the country and the children without concerning the problems of nationality, religion or language. It is a great pleasure for me. That is my happiness.
Wimala Aluth patabandige,
62 years,
26/119, Kumudugama,
Dadayamthalawa.
உலக அழகை சொல்லுங்கள்
சூரிய உதயத்திற்கு முன், கிழக்கு வானம் இடைவெளியில் கதிர்களால் வரையப்பட்டிருக்கிறது. பரந்த விதானத்தின் கீழ் வரைபடங்களை உருவாக்குவதற்கு அறுபத்தி நான்கு கலைகளை யார் கற்பித்தார்? என் இதயம் என்னை கேட்கிறது. நான், ... நான் தூரத்தில் இருந்து தந்தையின் குரலை கேட்டேன். "அப்பா, ... நான் இங்கே இருக்கிறேன்" நான் சத்தமாக பதிலளித்தேன். "நீ அங்கே என்ன செய்கிறாய்?" "மாலையில் விளையாடுவதற்கு நான் ஒரு வீட்டைக் கட்டி வருகிறேன்" "நீ மட்டும் தானா?" "இல்லை, சிரா அங்கே இருக்கிறாள், சண்டே வருகிறாள்" "சரி, மாலையில் விளையாடலாம், இப்போது நான் தூரத்தில் நெல் வயலுக்கு தேநீர் எடுக்கிறது. நீயும் வருகிறாயா? "" பால்க்களில் மண் இருக்கிறதா? "
"இல்லை இல்லை. நீங்கள் வீட்டில் தங்கியிருங்கள். வயலில் விலக வேண்டாம் "அப்பா கிட்டத்தட்ட கூறினார். என் காதுகள் நம்ப முடியவில்லை. நான் சத்தமாக அழுதேன். "நீ ஏன் மடுவை அழுகிறாய்?" பாட்டி என் தலையை தேய்த்துவிட்டார். நான் சத்தமாக அழுதேன்.
பாட்டி என்னை சமையல் அறைக்கு கொண்டு சென்று ஒரு கந்தல் பாய் மீது என்னை வைத்தார். நான் அழுகிறேன் மற்றும் தூங்கினேன். நெல் வயலில் இருந்து வந்த என் தந்தையின் குரலுக்கு நான் விழித்தேன். "மாது, .. சுடிக்கு புல் வெட்டுவதற்கு செல்லலாம்" நான் பாய் இருந்து எழுந்து, அவரது சைக்கிள் மீது வந்து அவரை மகிழ்ச்சியுடன் மணி மோதிரத்தை கொண்டு சென்றார்.
எங்கள் கிராமத்தின் ஒரு புறத்தில் கனபட்டிபுரம் என்ற கிராமமாக இருந்தது. அதில் மக்கள், தமிழ் மொழியில் பேசினர். பெரும்பாலும், அவர்கள் எங்கள் கிராமத்திற்கு வருகிறார்கள். நாங்கள் அவர்களின் கிராமத்தை பல நோக்கங்களுக்காக போகின்றோம். அவர்களில் பெரும்பாலோர் தந்தையின் நண்பர்கள். தந்தை புல் வெட்டு வரை நான் நேதன் மாமா வீட்டில் லுக்மிடன் விளையாடுகிறேன். சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு, அத்தை பாஸ்யா எங்களுக்கு வேடை மற்றும் தேநீர் கொடுத்தார். தேநீர் முடிந்ததும் அப்பா வந்துவிட்டார், நாங்கள் வீட்டிற்கு திரும்பினோம்.
அடுத்த நாளன்று, பள்ளிக்குப் பின்னே நான் வீட்டுக்கு வந்தபோது, நாதன் மாமா, அத்தை பாஸ்யா, லுக்மி ஆகியோர் வீட்டிற்கு வந்துள்ளனர் என்பதை நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன். மாலையில் நாங்கள் விளையாடினோம். லக்மி பிரிந்து, 7.00 மணிக்கு சென்றார். அந்த இரவு கனவிலும் நாங்கள் நடித்தோம். நாங்கள் நெருங்கிய உறவு வைத்திருந்தோம், நாதன் மாமாவுடன் கூட வேலாயுதம் ஐயா எங்களுடனேயே வந்தார். எங்கள் கிராமத்தின் மறுபுறத்தில் மஜித்புராம் உள்ளது. தமிழ் பேசும் முஸ்லிம் மக்கள் உள்ளனர். எப்போதும் அவர்கள் உரத்த குரலில் பேசுகிறார்கள். அவர்கள் காலையில் தங்கள் மதத்தை சத்தமாக பாடுகிறார்கள். எங்கள் நண்பர்கள் நிறைய இருந்தனர்.
நான் இல்லை இல்லை: 26 காலனி, இது சுமார் 20 கி.மீ. தொலைவில் அம்பாறை நகரம். இது ஒரு அழகான கிராமம். ஒரு பக்கத்தில் சடயந்தலாவ ஏரி மற்றும் மறுபுறத்தில் வீரகோடா ஏரி உள்ளது. அவைகளுக்கு அப்பால், புத்தங்கலை வனப்பாதுகாப்பு மிக நீளமாக உள்ளது. அது ஒரு புறத்தில், வலதப்பிட்டி கிராமம் மற்றும் ஏரி உள்ளது. இந்த சூழலில், என் கிராமத்தில் தனிமைப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால், வியாபாரிகள் அடிக்கடி கிராமத்திற்கு வருகிறார்கள், ஏனெனில் இது வளமான நெல் துறைகள் மற்றும் தோட்டங்கள் கொண்டிருக்கிறது. நேரம் கடந்து சென்றபோது, இந்த கிராமங்களில் உள்ள மக்கள் தங்களுடைய பரஸ்பர தேவைகளை பூர்த்தி செய்வதன் மூலம் இணக்கமாக வாழ்ந்தார்கள். சிறிது நேரம் கழிந்தது. பாடசாலை கல்வி, கல்முனை, வளைச்செனெனி மற்றும் மட்டக்களப்பு போன்ற பிரதேசங்களுடன் நல்ல உறவுகளை ஏற்படுத்தியுள்ளோம்.
விளையாட்டு மற்றும் கருத்தரங்குகள் போன்ற பல இடைநிலைப் பள்ளிகளும் இருந்தன. நான் 1971 ல் சாதாரண நிலைக்கு சென்றேன். ஜே.வி.பி இயக்கத்தினூடாக இளைஞர்களின் பலர் எடுக்கப்பட்டனர். நாடு தொந்தரவு. வாழ்க்கை நிலையற்றதாக இருந்த பல சம்பவங்கள் இருந்தன. இது ஒரு துயரமான காலம். எங்களுடைய சகோதரர்களைப் பற்றி நாங்கள் எப்போதும் கவலைப்பட்டோம். பொருளாதார நெருக்கடியும் ஒரு இரக்கமற்ற நிறைய இருந்தது. ஆனால், எங்கள் மேம்பட்ட நிலை முடிந்தது.
காலம் கடந்து சென்றபோது நாட்டில் நிறைய நெருக்கடிகள் உருவாகிவிட்டன என்பதை நாம் புரிந்து கொண்டோம். துரதிர்ஷ்டவசமான அரசியல்வாதிகளைத் தேடும் சக்தி அப்பாவி மக்களிடையே வந்து, அவர்களுக்கு சொந்த நலனுக்காக அரசியல் களங்களாக வெளிப்படையாகப் பயன்படுத்தியது. தமிழ் மக்கள், முஸ்லிம்கள், அம்பாறை பிரதேசத்தில் ஆண்கள் மற்றும் ஜா மக்கள் இருந்ததால், சிறுபான்மை சிங்கள மக்களுக்கு அசாதாரணமான அனுபவங்களைக் கடக்க வேண்டியிருந்தது.
ஆறு குழந்தைகளின் குடும்பத்தின் மூன்றாவது குழந்தையாக இருப்பதால், என் பெற்றோரின் பொருளாதார நடவடிக்கைகளுக்கு நிறைய உதவி செய்ய வேண்டியிருந்தது. நான் வீட்டு வேலை, நெல் வயல் மற்றும் தொழில்கள் செய்ய வேண்டியிருந்தது. இந்த படைப்பின் சிக்கல்கள் ஓரளவிற்கு ஒரு சட்டத்திற்குள் சிக்கிக்கொள்வதை விட ஓரளவிற்கு குறைக்கப்பட்டன. எங்கள் கோவிலில் விழாக்கள் நடைபெறும் போது, பெரும்பாலான இனிப்புக்கள் தமிழ் மற்றும் முஸ்லிம் நண்பர்களின் ஆதரவில் விற்கப்பட்டன.
கோவிலில் வேல் விழாவில், நான் என் நண்பர்களோடு அங்கு செல்வேன். சில நாட்கள், எங்களுடைய துறவி அங்கு சென்றார். முஸ்லீம் நண்பர்களின் ஹஜ் விழாவில் நாங்கள் பங்குபெற்றோம். கிறிஸ்தவ நண்பர்களின் கிறிஸ்துமஸ் கொண்டாட்டத்தை நாம் அனைவரும் சேர்ந்து கொண்டாடுகிறோம்.
எங்கள் ஒற்றுமை மற்றும் நட்பு நீண்ட காலமாக தொடரவில்லை. இது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புறப்பட்டது. இது முதலில் தமிழ் நண்பர்களால் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. வவுனியா, மன்னார் மற்றும் யாழ்ப்பாணத்தில் அவர்கள் வேலைக்குச் செல்வதாக பெரியவர்கள் கூறினர். ஆனால் ஏன் அவர்கள் ஏன் எங்களை விட்டு வெளியேறவில்லை, ஏன்? என்ன? எப்படி?
அந்த நேரத்தில் பயங்கரமான செய்தி பரவியது. நான் திருமணத்தின் வயதுக்கு நெருக்கமாக இருக்கிறேன். அவர் மின்சார வாரியத்தில் பணியாற்றினார். நாடு செல்லாத ஒரு வழியில் சென்றது. இப்போது, செய்தி மிகவும் கொடூரமானது.
80 தசாப்தம் தொடங்கியது. மிகவும் அற்புதமான. மூத்தவர்கள் மட்டுமே பேசி ஒருவருக்கொருவர் வருகிறார்கள். ஒருமுறை இளைஞர்களை ஒரு முறை பார்த்தார்கள். அந்த நேரத்தில், இயக்கம் நாட்டில் வலுவாகி வருகிறது. நிறுவன தலைவர்கள், துறவிகள் மற்றும் முக்கிய நபர்கள் கொல்லப்பட்டனர் மற்றும் அவர்களின் சொத்துக்கள் கொள்ளையடித்தன.
அந்த நேரத்தில் என் பழைய நண்பர்களில் ஒருவர் என்னிடம் தேடி வந்தார். அவர் பிரான்சில் தங்கியிருந்தார், போர் உத்திகளை கற்றுக் கொண்டார், அவர்கள் எவ்வாறு இலங்கை அரசாங்கத்தை அவர்களது கட்டுப்பாட்டின்கீழ் கொண்டுவர விரும்புகிறார்கள் என்பதை என்னிடம் கூறினார். அவர்கள் என்னை சேர அழைத்தார்கள். நான் திருமணம் செய்துகொண்டேன், தனிப்பட்ட முடிவுகளை எடுக்க முடியவில்லை என்றார். அவள் என் சிறந்த தோழியாக இருந்தபோதிலும், அந்த நாள் பெருமையுடன் பேசினார். மாலை வேளைக்கு முன் சில ஆலோசனைகளை அவர் கொடுத்தார். எல்.ரீ.ரீ.ஈ. சக்திகள், அவர்களின் தலைவர்களின் அதிகாரங்கள், ஆயுதங்களின் வலிமை ஆகியவற்றைப் பற்றி அவர் சொன்னார், அவர்களுக்குள் இராணுவத்தின் நிலை பற்றி அவமதிப்புடன் கூறினார், மேலும் அவர் அதிர்ச்சியுடன் சிரித்தார்.
அன்று நான் தூங்கவில்லை. நான் எதிர்பார்த்திருந்ததால் மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டும். இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு, இராணுவம் எனது வீட்டைச் சூழ்ந்து என்னை விசாரணைக்கு அழைத்தது. நான் நிறைய கஷ்டங்களை சந்தித்தேன். பின்னர் நான் நிறுவனத் தலைவரால் பேட்டி கண்டேன். சுமார் ஒரு மணி நேரத்திற்கு ஒரு விவாதத்திற்குப் பிறகு நான் வீட்டுக்குச் சென்றேன். ஆனால், நான் எந்த காரணமும் இல்லாமல் பல பிரச்சனைகளுக்கு மத்தியில் இருந்தேன். என் கணவர் எந்த கடிதங்களையும் எனக்கு அனுப்பவில்லை என்று எனக்கு ஒரு பிரச்சனையாக இருந்தது. நாட்கள், வாரங்கள் மற்றும் மாதங்கள் கடந்து சென்றபோது திருகோணமலையில் என் சேவைக்காக நான் சென்றேன். பின்னர் அவர் மற்றும் வாகனம் காணாமற் போய்விட்டதாகவும் புலிகள் பரவியுள்ளதாகவும் நான் கேள்விப்பட்டேன்.
ஏய், என்னை ,,, என் மூச்சு நிறுத்தப்பட்டது. திருகோணமலை மருத்துவமனையில் இரண்டு நாட்களுக்கு சிகிச்சை பெற்றுக்கொண்டேன். பிறகு என் எண்ணங்கள் எனக்கு தூரமாக இருந்தன. நான் நேரம் சரியாக இல்லை. இது ஒரு பயங்கரமான மனம். நான் உலகம் முழுவதும் வெறுப்படைந்தேன். ஆனால், என் வயிற்றில் ஒரு குழந்தை இருந்தது, வாழ. நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? யாரை நான் சொல்வேன்? நான் செய்ய ஒன்றுமில்லை. நேரம் கடந்துவிட்டது. நான் ஒரு நடைபயிற்சி உடல் போல் இருந்தது. நான் கோவிலுக்கு சென்றேன். புத்தர் சிலையை நான் பார்த்தேன். நான் சன்னதி அறையில் தூங்கினேன். நான் எழுந்தபோது மீண்டும் வீட்டிற்கு போனேன். நான் என் மனதை பலப்படுத்தி குழந்தைக்கு வாழ முடிவு செய்தேன். அந்த நாள் கழித்து, நான் வழக்கம் போல் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தேன். வாரங்கள் மற்றும் மாதங்களாக நேரம் கடந்துவிட்டது, நான் ஒரு குழந்தையின் தாயாக ஆனேன்.
ஆனால் குடும்ப உறவுகளிலிருந்து நான் தொலைவில் இருந்தேன். அந்த நேரத்தில் என் கணவருக்கு இழப்பீடு கிடைத்தது. அதனுடன், குடும்பத்திலுள்ள ஒவ்வொரு சகோதரரும் நட்பாகி, அவர்களது போலி நட்பு வார்த்தைகளுக்கு முன்னால் நான் உதவியற்றேன். ஒவ்வொரு உடன்பிறப்பும் எனக்கு பணம் கொடுத்ததை விட மோசமான குற்றச்சாட்டுகள் மூலம் விலகிவிட்டன. ஆனாலும், இது போன்ற கொடூரமான உலகம். ஏன் இந்த துன்பம் என்னை சுற்றியுள்ளது. குழந்தையை வளர்ப்பதற்கு நான் நிறைய சந்தித்தேன். ஒரு திறமையான குழந்தைக்கு என் முயற்சி வெற்றிபெற்றது. நேரம் சிறிது குறைந்துவிட்டது மற்றும் வெற்றிக்கான மைல்கல் அங்கு இருந்தது.
எல்.ரீ.ரீ.ஈ அச்சுறுத்தல்கள் நாட்டில் அதிகரித்துள்ளன.
• நாடு முழுவதும் கலவரம் நடந்தது.
• இராணுவத்தை கொல்லும் இலக்கு
• மக்கள் தலைவர்களின் மரணங்கள்
• பொது மக்களின் படுகொலைகள்
• பள்ளிக் குழந்தைகளின் படுகொலைகள்
தேசிய வளங்களை அழித்தல்
• மூன்று படைகள் கொல்லப்பட்ட இலக்கு
பயங்கர யுத்தம் ஒரு யுகம் இருந்தது. நான் குழந்தையை வீட்டுக்குள்ளே வைத்துக் கொள்வேன் என்று நினைத்தேன், ஏனென்றால் அவளுக்கு 8 சீட்டுகள் இருந்தன. அதனால், வாழ்க்கையைப் பாதுகாக்க ஒரு அங்கீகரிக்கப்பட்ட பள்ளிக்கு அவளை அனுப்ப முடிவு செய்தேன். (தேர்வில் தேர்ச்சி பெறாதே) நான் கேட்டபின் பசியுடன் இல்லை, கோனகல படுகொலையை பார்த்தேன். என் இதயம் எரிகிறது. நான் ஒரு எல்லை கிராமத்தின் முன்னணியில் வசித்து வந்தேன். இந்த துயரத்தை எப்படி தாங்குவது? என் அண்டை வீட்டார் அனைவரும் தங்கள் உறவினர்களிடம் இரவுகளில் தங்கினார்கள். நான் செல்ல ஒரு உறவு இல்லம் இல்லை. அநேக நாட்களில், நான் இரவில் தூக்கமில்லாமல் இதயத்தின் வலிமையை ஒரே ஆயுதமாகக் கொண்டு செலவிட்டேன். நேரம் தாளவாட்டமாக செல்கிறது.
கண்டி மாவட்ட மகாமாயா கல்லூரியில் குழந்தைக்கு இடமளிக்கும் கடிதம் எனக்கு கிடைத்தது. இது எனக்கு சற்று நிம்மதி. கண்டி கண்டி பள்ளியில் நான் நுழைந்தேன். நான் ஒரு ஆசிரியரின் வீட்டிற்கு சென்றேன். துன்பங்களுக்கு மத்தியில் அவள் கல்வியை தொடர்ந்தாள்.
நான் முன் பள்ளி மற்றும் பயிற்சி வகுப்புகள் செய்தேன். நான் துணிகளைத் துவைக்கிறேன், கூலி (கூலிகளுக்காக) களைத்து, பணத்தை சம்பாதிப்பதற்கு நெல் அறுவடை செய்கிறேன். 2003-ல் அவர் மேம்பட்ட நிலைக்குச் சென்றார், நான் மகிழ்ச்சியாக இருந்தேன், ஆனால் படகு இன்னும் வலுவாக வரிசைப்படுத்த வேண்டியிருந்தது. எனினும் நாம் கல்வியை தொடர முடிந்தது, நாங்கள் சபை கூட்டத்தில் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தோம்.
பின்னர், அவர் பல ஊதியங்களுக்காக பல நிறுவனங்களில் பணிபுரிந்தார். பின்னர் வேலைக்கு விண்ணப்பித்த பிறகு பொருத்தமான வேலை கிடைத்தது. இப்போது, அவளை கவனித்துக்கொள்ள மற்றொரு நபர் இருக்கிறாள். நான் அதை பற்றி மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன்.
காலப்போக்கில், என் மகள் பொருத்தமான கூட்டாளியை திருமணம் செய்துகொண்டு கண்டிவில் குடியேறினார்.
யுத்தத்தின் இருண்ட நிழல்கள் கடந்து விட்டன. வாழ்க்கையின் துக்கத்தை நான் சகித்து கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால், நான் இன்னும் துருவங்களை விட்டு வைக்கவில்லை. ஆனால், இருண்ட நிழலில் ஒரு வெள்ளி வரி போன்ற சில மகிழ்ச்சி இருக்கிறது.
தேசிய, மதம், மொழி ஆகியவற்றின் பிரச்சினைகள் தொடர்பாக நாட்டிற்கும் குழந்தைகளுக்கும் நான் செய்த சிறந்த சேவையாகும். இது எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி. அது என் மகிழ்ச்சி.
