We need to enjoy our rights
Opinions on the past and present
හිමිකාරත්වය දිනා ගත යුතුය
අතීත සහ වර්තමාන අදහස්
உரிமையை வென்றெடுக்க வேண்டும்
கடந்த காலம் மற்றும் நிகழ்காலம் தொடர்பான அபிப்ராயங்கள்
CMP/AMP/ALA/AKK/04
In India, when Mahatma Gandhi fought for and won freedom both parties were united. When the agreement was signed India and Pakistan became separate states. At that time, as they had listened to the dictates of their conscience both these states separated peacefully without any wars.
During the days of G.G.Ponnampalam and Ponnampalam Arunachalam, freedom was won. If the constitution had been properly written then and our Tamil leaders had accepted it, then such destruction of economy and loss of lives wouldn’t have taken place in Sri Lanka today. The struggle was begun to win our rights, but now this purpose is overlooked and forgotten, instead actions are taken to counteract the ill effects of the struggle. Unless the roots of this conflict are analysed and remedial measures under taken, problems cannot be prevented from cropping up again.
Now 30 years have passed since our fight for freedom began. Peaceful (Ahimsa) fight for freedom started in 55 when I was a small boy. Riots began – we ran for our lives because the Sinhalese started cutting up people. We began to live in fear. When things were so, nonviolent fight Satyagraha – took place in Batticalo in the year 1962. I was 12 years old then. Under the leadership of Ariyanayaham – Head of Ahimsa fight – a cycle procession took place. Bicycles were scarce then. I joined my father in this procession. Then I didn’t know one who joins Satyagraha can’t have even water. We spent a day without food or water. “Let us go,” I told my father. It was Srimavo’s regime. The army beat up all – Chelvanayakam Amirthalingam Mankayarkarasi, Rasiah all inclusive got arrested and taken in vehicles.
Since then, this disease was prevalent. It has become incurable cancer now. Present day governments wasted time. When talks were arranged there was conflict between movements and government. The governments were responsible for this conflict. The Indian and American Mossad made use of this opportunity to sell their weapons to both the government and the movement. They pinched the baby and rocked the cradle. India called them, gave them training and weapons and sent them back here and created fights among the movements and caused the destruction of movements. As the Mossad had got their claws into everything the goals of freedom fighters could not be reached.
Wars should last for 5 years or 10 years. If it lasts for 30 years, one who joins it when he was 20 years old would be 50 years old. He wouldn’t be as fit as he was when he was 20. At 20, one would have rousing emotions, intelligence and experience. Experience could have reformed one. But Prabaharan made a Herculean blunder. He dragged fighting on and on endlessly. His soldiers got frustrated. His next blunder is forcible recruitment – one soldier from each family. This also frustrated the people.
There was shortage of food. As against countries in war, economic blockade was practiced against the North and East. Food items were blocked. Whatever food items available reached LTTE hands and they supplied rations to their supporters. To others a kilogram of rice was sold for Rs.2000. Rice is a daily need. If you spend Rs.2000 on a kilogram of rice one day, you can’t earn another 2000 rupees for the next day. Starvation prevailed. People died of hunger. We didn’t meet such a fate because rice fields provided us with the necessary rice.
This problem should be solved. This is the expectation of all. Two prominent parties are prevalent in Sri Lanka. They rule the country in turn. These two parties have coalesced now. There is JVP – the party that fought for freedom. This party supported the LTTE at one time. Now they talk racism. They have changed.
Leave out racism. I was in Hambanthoddai during the problematic days. I worked in a mill that crushed stones. Here all the workers were Sinhalese. I was the only Tamil. My spine was injured. Although they were Sinhalese, they were good. They got down a native physician from Matale to give treatment to me.
At that time the workers questioned me, “What is the root cause of this problem?” I told them, “We all eat the same rice. There is nothing such as Sinhala rice and Tamil rice. When cut, we bleed. There is nothing such as Sinhala blood, Tamil blood or Muslim blood. We have language problem. As I know both Sinhala and Tamil, I talk to you and answer your questions. A mother has two sons – an elder brother and a younger brother. How should the mother bring up these two sons? They should be treated as equals. There should be no partiality. If they get different treatment, if she favours the elder one, enmity results. They become enemies eventually.
Likewise, these governments have always given step motherly treatment to the Tamils. A pamphlet was issued during J.R.Jayawardane’s days. Sir Ponnampalam Ramanathan had gone to London to negotiate freedom. He returned with papers declaring freedom. When his ship reached the harbor, he was about to be taken in procession in a horse carriage. Before he could board it D.S.Senenayake dispensed with the two horses and he, with other Sinhalese, took the place of the horses and pulled Sir Ponnambalam Ramanathan’s carriage. All were surprised. He’d won a worthy thing - Freedom. A Sinhala didn’t go to win it. A Muslim didn’t go. A Tamil had gone to give voice to Sri Lanka and win its freedom. It’s his oratory that won Sri Lanka’s freedom. Therefore his carriage should not be pulled by animals but by men. So saying the Sinhalese pulled his carriage all over Galle Road.
Such actions had taken place once. Our problem could have been solved easily via discussion then. Now this problem has festered. Future generations will be ignorant. During our student days we learnt in history that Sri Lanka consisted of three kingdoms – Kotte kingdom, Kandy kingdom and Jaffna kingdom. Kotte kingdom was again subdivided into Rajaratta and Ruhunuratte – history says so. Ellalan had been a king. All these facts – that there had been a Tamil kingdom, that the Tamils had rights –have not been disclosed in the text books of Sinhala children. I was in Grade 5 in the year 1960. In this school National Anthem had been sung in Tamil from the year 1950 to 1960.
After 1985 the movements threw away the national flag and banned the singing of National Anthem. After that there was neither Tamil National Anthem nor Sinhala National Anthem. Now there is protest against this government for playing Tamil National Anthem. Why do such things happen? The answer is this. To fill their bags – to fulfill their personal interests. To make their rule permanent or to bring about their rule – they resort to racism. Racism will win victory for them. This is their expectation.
I was born in the village of Meenodakadda. We had to leave our village and come here because of the war. This war has caused us great loss. We had to leave our native village. There are ten of us in our family – including our parents. All have studied up to O/Levels and A/Levels and are affluent. I have also studied in the Colombo Technical College. We had to give ‘something’ to get a job – this was the situation. So I had to do cultivation. But we were carpenters.
It was a time when the movements flourished. They rounded up our villages to catch the movement boys. But they never got caught. I was 35 when they rounded up our village. It was a rainy day. To escape arrest two boys climbed tree. They were shot. Another two hid in a theatre. They too were shot and the theatre was burnt down. One person had climbed a tree to tap toddy. He, along with four others were pinioned and shot.
Around 2000 were arrested. Doctors, teachers inclusive. A campus student who had come home also was caught. When he said he was a campus student, he was severely beaten up and taken away. This was done to destroy Tamil people’s economy and education. Such was their expectation. We were crowded in the lorry like cows and sheep. ‘Get in, Get in’ was their order. We were feeling faint. We could not even stretch our limbs. 150 of us were suffocating in the enclosed lorry without oxygen. We had fainted. When they reached the destination and opened the lorry doors we felt like we were in heaven. We were expecting death – the fresh air revived us and brought us back to life.
Soon as we embarked from the lorry, we were severely beaten up by all kinds of men. We had no food that night. There was rice in a pan. They have taken out all the leaves from Vallaarai and just the wastes and some grass were mixed with water – that was the curry. We didn’t have water to wash up – neither did we have proper food. Next day we were lined up and 250 suspects - dark tough men – were detained. On that day they beat up a boy. His testicle had burst. There was blood everywhere. He was shot.
On the next day we had to wash our faces. They took us for a wash. They took some dark men into a forest and shot them. We were caught on the 22nd. On the 25th I was hung upside down and beaten up. There was a flat plate like the plate in the bakery. It contained fire. There was a chili sack in a corner. They took handfuls of chili from the sack, filled one sack with one and a half kilo of chili, covered the head with it and put the fire on. When they hung me upside down hands were pinioned. It was a small room. They locked the room and went away. The room was full of smoke. There was no way of breathing fresh air. “Tell the truth, Tell the truth” – this was their order. I told them truth as I knew but they wanted me to tell their version of truth. I refused. “Were you in the movement they asked. I said no – I didn’t know any movement. “You were trained by them, “they said. “No sir – I don’t know anything,” was my reply.
Three CID men had thick sticks. They undid the sacks and hit repeatedly on the legs. It was unbearable. My head reeled. They boxed our chests with sticks. After doing so many times, we were put down. “Please shoot me if you want to kill – don’t beat me anymore. I can’t bear it”. This was my plea. They put a shopping bag round my head and tied it up firmly. I couldn’t breathe. I fainted. Later they removed the shopping bag and sprinkled water on my face. My legs were swollen. The muscles torn. They took me to a place where tables and chairs were stored and kept me there alone.
There is a building on this side and on the other side. There is a corridor between the two buildings and a bathroom beyond that. I needed to go to the bathroom. But both my legs were injured by the beatings and I couldn’t lift them. So two men carried me. The corridor was lined by the army. One would beat me up and pass me on to the second. The second soldier would in turn beat me and pass me on to the third soldier. So fifteen to twenty soldiers beat me before I reach my destination. Then I’d have forgotten why I had come. I’d have urinated or passed motion while being beaten up. Since others were also beaten up because of me, sometimes I crawl to the bathroom.
At that time Devaraj was by my side. We were classmates from Grade 6 to O/L. We were both unmarried. When I was separated, he believed I had been shot and was mentally distraught. “Where is Saravana?” he kept asking. Though I was just behind him, I couldn’t answer. We were scared to talk. “Sinhalese men were mad. They should be searching in the forest for movement boys. Instead of that, they bring us here and treat us so” said him. The soldiers work in hourly shifts. They beat up Devaraj repeated and shot him and another person who came to hold him. The corpse was floating in blood when CID came to see. They asked us to lie face down and shot at us. I was at the extreme end. I believed all were shot and I was the only survivor. I thought it would be better if they shot me too. “Doctor, colonel and others would come. You should tell them they were shot while trying to escape,” we were told. We, prisoners, had to do as we were told. The bodies were not handed over to the relatives – they were burnt. His mother was distraught – she became sick and died.
After this, they feared something might happen and sent us to Boosa. They made us board a lorry. I crawled up the lorry. I couldn’t sit. I leaned on the body and sat with the tip of my toes, next to the driver. They did not stop even for toilet purposes. We had to use the lorry as a bathroom. The smell was unbearable and we couldn’t change our soiled saraongs. Soon as we reached our destination the tap was opened. When we were walking towards that we all go beaten up behind. I tried to hide behind people to escape but was caught and beaten up. We had no soap to wash the smell off our sarongs. We washed and dried them without soap.
We were not given lunch when we boarded the lorry. We weren’t given dinner either when we reached our destination. We starved the whole of the day. The food given at Boosa was horrible. For breakfast we had one third of a loaf of bread, dhal curry and tea. For lunch we were given very little rice with four curries. We don’t eat it immediately for we would be hungry soon. We drink water and wait for dinner and eat them both together. On mother’s rare visits, she brings biscuits. As both my brother and I were caught, there was no on to earn a living. We didn’t have father. My younger sisters were school going. There was no money for bus fare or to buy things for me. Amidst great difficulties, My mother visited me for two years.
I can make figures out of coconut shells. I had no tools. I had only improvised tools using tin handle and a sharpened piece of barbed wire, a sergeant saw my handicrafts and bought me a saw blade. If I give my handicrafts to a soldier, I would get some rice. If I get a plate of rice, could I eat it all? There are so many children caught like me. So I share it with ten or twelve of them. I get only a handful. I took care of all my brothers.
One soldier gave me a coconut and asked me to do something out of it. Before I could give him another soldier asked for it. I refused to give. “Bring me a coconut and I will make one for you. I can’t give this one”, I said. At that time the gate was locked and the key was in the guardroom. He got the key, came in and beat me up until his belt was in shreds. There are so many good soldiers. They take pity on brothers who got caught. The other soldier was nearby. He heard of this, rushed up to me and said, “Don’t beat him, he is our man,” But my assailant just gave a look and continued to beat me. My supportive soldier loaded his gun and took aim. Then he took my assailant with the belt to the colonel. There was an inquiry. The colonel questioned me and I told him what had happened. “Don’t you know you can’t have iron tools here,” he asked me. “I am a carpenter. If I am idle thoughts of my family drive me crazy. So I keep myself thus occupied.” I answered. My assailant was given two week’s punishment. We were there for more than a year.
They declared 120 of us as ‘Not Guilty’ and took us to Palavathai in Kalutura district. It had been a JVP jail camp. There were only Jailors to take care of us. In Boosa we didn’t have mats. We spread our sarong and slept on it. Here we were given mats, sheets, carom board, dam board, and cards for those who played card games and net ball. We were allowed to play. We were a little free here. Once trouble cropped up outside. We felt insecure. For two or three days we lived in fear. Then everything became normal. Here also we lived for nearly on year.
Then again in 1992 there was a round up on the day before Independence Day. My three younger sisters, mother and I were at home. They took us to the ground. I was beaten up and then set down – as I was set down a soldier jumped on my back. There was a cracking sound. Then I was paralyzed. My mother and younger sisters cried out. Hospital was difficult. We sought native treatment. My hands and legs don’t function. In this condition I bought machinery and does carpentry work.
One of my younger sisters and I didn’t marry, the others are married. We live with them. They provide food. Life is bright for the young. My youth hood has passed. It is dark sunset time for me now. I don’t know what future holds for me. When you are mobile all would take care of you. But when you are disabled only a mother or wife would look after you. There is a proverb – “After your mother, there is your wife.” But I have neither mother nor wife.
Expectations can be plenty. If I am affluent, I can care for all. Here, there is a society for the disabled. I am their president. I do social service. I prepare a list of the disabled people. Whatever their needs, they call for me. I collect data of the disabled. Where they live, in what condition they live, what are their needs etc. I do all the help I could to the disabled. I supply government and private institutions with the data I collect of the disabled. They accept it. One disabled person told me. A man trains a monkey to do tricks and thus earns thousands of rupees. The monkey gets only a bun and a plantain. We are like a monkey in their hands. We are a source of livelihoods for all these institutions. Like that everyone expect that they would get at least something from them.
I got 25,000 per head to start industry, through the Social Service Ministry. Some get this money and plan to do poultry farming or start a shop. They start a shop, but then use the money to eat and settle for loans. In a while their shop is closed down. How else could they prosper? – We investigate. We ask for training to grow beehives, prepare mixture, papadam and Bombay sweets etc.
We were asked to come forward to participate in Para Olympics. There is a married man. One arm and leg don’t function. But from a spot, he can throw heavy balls, discus and javelin, when I asked him to participate his wife queried – “Are you taking him to do tricks?” “We are not going to make him do tricks and earn money. Instead of living in a corner as a disabled man, he can exhibit his talents. He would be given bus fare and food. Nothing else,” I answered. Her expectation was to get something out of this.
We should show our talents to visitors. I can’t run, but I participated in throwing potshot and javelin. I won third place in javelin throwing and second place in potshot. Had I abstained from participating I wouldn’t have done this. That is where I got this T-shirt. I won second and third places in the inter district meet where Baticaloa, Trincomalee and Ampara took part.
I had suppressed all my feelings in my mind all these days. Now I have released them like a film show. A burden is off my mind and so I am at peace. Many have undergone terrible hardship. If they spill it all out, they have an outlet. “We suffered thus, but we live in peace now”, they would feel. We have talked out in this interview. Facts are exposed. This could cause an impact in our lives. We are scared to have disclosed our sufferings. Some are scared to interview us thus. We face these problems. We are in fear everywhere.
CMP/AMP/ALA/AKK/04
ඉංදියාවේ මහත්මා ගාන්ධි තුමා යුද්ද කරලා අන්තිමේ දී ඉංදියාවට නිදහස දෙන වෙලාවේ දෙන්නම එකට ගියාලු. එහෙ ගිහිල්ලා ගිවිසුම ගහන වෙලාවේ පකිස්ථානේ වෙනමයි, ඉංදියාව වෙනමයි ඒ වෙලාවේ හෘද සාක්ෂියට අනුව වැඩ කරපු නිසා ලොකු යුද්ධයක් නැතිව රටවල් දෙකම හොඳින් වෙන් වුනාලු.
ජී ජී පොන්නම්බලම්, පොන්නම්බලම් අරුණාචලම් හිටපු කාළේ නිදහස අරන් දුන්නා. ඒ කාළේ ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාවේ හරියට ලියලා තිබුනා නම් ඒ වෙලාවේ මේ දෙමළ නායකයෝ පිළිගෙන කරලා තිබුනා නම් අද වෙනකොට මේ ජීවිත හානි , දේපළ හානි ලංකාවේ සිද්ධ වෙන්නේ නැහැ. යුද්ධය පටන් ගත්තේ උරුමය දිනාගන්න ඕන කියලා. අද ඉන්නේ කවුද කිව්වොත් එක වැඩක් කරන්න ඕනේ කියලා පටන් අරගෙන ඒ වැඩේ අමතක කරලා, ඒකෙන් වෙච්ච විනාශයන් හදාගන්න තමයි දැන් කාලය ගත කරන්නේ. එහෙම නැතුව උවමනාව මොකක්ද කිව්වොත් මේ යුද්ධෙ පටන් ගත්තේ ඇයි? මේ යුද්ධය පටන් ගන්න ඉස්සරත්, මේ යුද්ධය පටන් ගන්න හේතුව මොකක්ද කිව්වොත් මොනවිදියට පියවර ගත්තොත් මේ යුද්ධය ආයේ නැගිටින්නේ නැතිව තියෙයි කියන වැදගත් කරුණ විමසලා ඒකට පිළිතුරු දුන්නොත් තමයි ආයෙත් යුද්ධයක් එන්නේ නැතුව නවත්තන්න පුලුවන්.
දැන් අපිට නිදහස වෙනුවෙන් සටන් කරන්න පටන් අරන් යුද්ධය ඉවර වෙලා අවුරුදු තිහක්. ඒත් තාත්වික යුද්ධය පටන් ගත්තේ 55 අවුරුද්දේ මම පොඩි ළමයෙක් විදියට ඉද්දී. මට මතකයි. කළබලයක් ඇති වෙලා සිංහල කට්ටිය මරන්න එනවා කියලා හැමෝම දිව්වා. ඒ වෙලාවේ තමයි බයෙන් ජීවත් වෙන්න පටන් ගත්තේ. එහෙම ඉඳලා 62 අවුරුද්දේ එළියේ සත්යග්රහයක්. එතකොට මට අවුරුදු 12 යි. අරප්පෝර් එකේ සභාපති අරියනායගම්. එයාගේ නායකත්වයෙන් බයිසිකල් සවාරියක් ආවා. ඒ කාලේ පුෂ් ෂයිකල් එකයි දෙකයි තියෙන්නේ. වැඩිපුර සයිකල් වත් නැති කාළේ. ඒ බයසිකල් සවාරියට මාත් තාත්තත් එක්ක ගියා. සත්යග්රහයට ගියාම වතුරවත් දෙන්නේ නැහැ කියලා මම දන්නේ නැහැ. එහෙ වතුරත් නැතිව, බතුත් නැතිව එක දවසක් හිටියා. මට බඩගිනි වෙලා තාත්තේ යමු කියලා කිව්වා. ඊට පස්සේ දවසේ තමයි සිරිමාවෝ ආණ්ඩුව පටන් ගත්තේ. හමුදාවෙන් ඇවිල්ලා ඔක්කොටම ගහලා සෙල්වනායගම්, අමිර්තලිංගම්, මන්ගේර්කරසි, රාසයියා කියන ඔක්කොම අල්ලලා වාහනේට දාගත්තා.
ඒ කාලේ ඉඳන්ම මේ ලෙඩේ තමයි තිබුනේ. ඒක දැන් පිළිකා රෝගයක් වෙලා. සනීප කරන්න බැරි තරමට. ඒත් අද වෙනකම් බලයට ආපු ආණ්ඩු ඔක්කොම කාලය ගත කරනවා ඇරෙන්න සාකච්ඡාවකට කතා කරන වෙලාවේ සංවිධානත් විරුද්ධ වුනා. මේ විරුද්ධත්වය ඇති කළේ ආණ්ඩු තමයි. ඉංදියන්, ඇමරිකන් මුසාඩ් එකයි සංවිධානවලටයි ආණ්ඩුවටයි අවස්ථාවක් කරගෙන ආයුධ දෙන්න පාවිච්චි කරලා ඒගොල්ලන්ටත් මේ ගොල්ලන්ටත් උදව් කරලා ළමයා නළවලා තොටිල්ල පැද්දුවා. ඉංදියාව මේ ගොල්ලෝ අඬගහගෙන ගිහිල්ලා පුහුණුව දුන්නා. ආයුධත් දුන්නා. මෙහෙ ඇවිල්ලා අනිත් සංවිධානත් එක්ක ගැටුම් ඇති කරලා සංවිධාන ඇතුළේ විනාශ වෙලා හැම පැත්තෙන්ම මුසාඩ් බලපෑම් කරලා නිදහස් සටනේ නියම අරමුණට යන්න බැරුව ගියා.
යුද්ධයක් කියන්නේ අවුරුදු 5 – 10 කින් ඉවර වෙන්න ඕන. යුද්ධය අවුරුදු 30 ක් කියනකොට අවුරුදු 20 දී ගිය කෙනාට අවුරුදු 50 ක් වෙනවා. අවුරුදු 20 දී තියෙන උනන්දුව, හැකියාව අවුරුදු 50 දී තියෙන්නේ නැහැ. ඒත් අවුරුදු 20 දී හයිය තියෙනවා, විවේකය තියෙනවා, අත්දැකීම් තියෙනවා. ඒ අත්දැකීමෙන් මේක හදාගන්න තිබුනා. ප්රභාකරන් කරපු ලොකුම වැරැද්ද තමයි ඒක. අන්තිම වෙනකම්ම තාම යුද්ධෙ, තාම යුද්ධෙ කිය කිය බෙල්ලෙන් අල්ලගෙන ඇදගෙන ගියා. ඒහෙ හිටපු සටන් කරුවනුත් තරහින් හිටියා. අනික අනිවාර්යය හමුදාවක් එකතු වුනා. එක ගෙදරකින් එක ළමයෙක් ඕන කියලා අනිවාර්යය හමුදාවක් හැදුවා. ඒ අනිවාර්යය හමුදාව හදපු නිසා ජනතාව අතරේ තරහක් ඇතිවුනා.
ඒ කාලේ කෑම ප්රශ්න. මෙහෙ ආර්ථික තහංචි. වෙන රටකට විරුද්ධ වෙලා වැඩකරනවා වගේ උතුරු නැගෙනහිර පළාතට ආහාර ද්රව්ය යවන්නත් රජය සීමාවක් ඇති කළා. ඒ සීමාව ඇතුළේ දී ආහාර ද්රව්ය ආවත් ඒවා එල් ටී ටී ඊ එකට හම්බ වුනාට පස්සේ ඒ ගොල්ලෝ සහනාධාර විදියට ඒ ගොල්ලන්ට උදව් කරන අයට දීලා අනිත් මිනිස්සුන්ට හාල් රුපියල් 2000/= ට දුන්නා. හාල් කියන්නේ අනිවාර්යෙන්ම හැමදාම ඕනවෙන කෑමක්. අද රුපියල් 2000 ට හාල් අරන් කන මනුස්සයා හෙට කන්න රස්සාවක් කරන්න ඕන. ඒ විදියට බඩගින්නේ මැරිලා තියෙනවා. මේ වගේ කවදාවත් අපිට බඩගින්නේ මැරෙන්න සිද්ධ වෙන්නේ නැහැ. ගොයම් හැදෙන රටේ. සම්පත් තියෙන නිසා අපිට බඩගින්නක් නැහැ.
අද මේ යුද්ධය ප්රශ්නය විසඳෙන්න ඕන කියලා හැමෝම බලාපොරොත්තු වෙනවා. ලංකා රජයේ ලොකුම පක්ෂ දෙක මේ ගොල්ලෝ තමයි මාරු වෙවී පාලනය කරන පක්ෂ දෙක. අද මේ පක්ෂ දෙකම එකතුවෙලා තියෙනවා. මේ විදියටම නිදහස ඉල්ලලා යුද්ධ කරපු ජේ වී පී පක්ෂෙත් තියෙනවා. නිදහස ඉල්ලලා යුද්ධ කරපු ජේ වී පී ඒ කාළේ සටන් කරුවන්ට උදව් කළා. ඒක අද ජාතිභේදය කතා කරන පක්ෂයක් බවට පත්වෙලා.
ඒත් මේ ජාතිවාදය අතහැරලා දාමු, මම මේ ප්රශ්න කාලේ හම්බන්තොට හිටියා. එතැන ගල් කඩන මෝලක් තිබුනා. ඒකේ මම හිටියා. එහෙ හැමෝම සිංහල කට්ටිය. මම විතරයි දෙමළ. මගේ කොඳු නාරටිය කැඩිලා තිබුනා. ඒ කාලේ මම වඩුවැඩ කළේ. ඒ ගොල්ලෝ සිංහල වුනත් හොඳ කට්ටිය නිසා මට බෙහෙත් කරන්න ඕන නිසා මාතර ඉඳන් වෙද මහත්තයෙක් එක්කන් ඇවිත් බෙහෙත් කළා.
ඒ වෙලාවේ වැඩ කරන කට්ටිය මගෙන් ඇහුවා අයියේ මේ ප්රශ්නයට හේතුව මොකක්ද කියලා. මම කිව්වා අපි කන බත් එකයි මේක දෙමළ මනුෂ්යයාගේ බත්, මේක සිංහල මනුෂ්යයාගේ බත් ද කියලා වෙනසක් තියෙනවද නෑනේ.. කපල බැලුවොත් එන ලේවල සිංහල ලේ, දෙමළ ලේ, මුස්ලිම් ලේ කියලා නැහැනේ. අපිට භාෂා ප්රශ්නේ... මට සිංහලත් තේරෙනවා, දෙමළත් තේරෙනවා. ඒ නිසා ඔයගොලොත් එක්ක කතා කරනවා, අහන දෙයට උත්තර දෙනවා. එක අම්ම කෙනෙකුට අයියයි, මල්ලියි ඉන්නවා. මේ අයියයි, මල්ලියි කොහොම ද ඒ අම්මා බලාගන්න ඕන.. ඒ අම්මට දෙගොල්ලොම එක සමානයි. ලොකු පුතාට වැඩියෙන් සළකලා පොඩි පුතාට අඩුවෙන් සළකන්න හොඳ නැහැ. ඒත් මේ අම්මා ලොකු පුතාව එක විදියකටත්, පොඩි පුතාව එක විදියට බලාගත්තොත් ඒ ගොල්ලෝ අතරේ තරහක් ඇතිවෙනවා. කල් ගතවෙනකොට මෙයා එයාට විරුද්ධව වැඩ කරනවා.
ඒ වගේම මේ ආණ්ඩු මුල ඉඳන්ම මෙහෙ දෙමළ කට්ටිය කොන් කරලා කොන් කරලා හිටියා. ජේ. ආර්. ජයවර්ධන කාළේ පොඩි පත්තරයක් පල කරා. සර් පෙන්නම්බලම් රාමනාදන් නිදහස ලබාගන්න ලන්ඩන්වලට ගියා. නිදහස දෙන සන්දේශය ලියාගෙන එහෙ ඉඳන් ආවලු. නැවෙන් ඇවිල්ලා වරායේ බැහැපු ගමන් අශ්ව කරත්තයක නග්ගවගෙන ගමින් ගමට ආවලු. එයා එනකොට ඩී එස් සේනානයක ඇවිල්ලා කරත්තයේ හිටපු අශ්වයෝ දෙන්නම ලිහලා දැම්මලු. ආපු හැමෝටම පුදුම හිතුනලු. එයා අශ්වයා බැඳලා තිබ්බ තැනින් අල්ලගෙන එයා ඇදගෙන ගියාලු. ඒ කියන්නේ වටින දෙයක් අරගෙන එනවා. සිංහල අය ගියේ නැහැ. මුස්ලිම් අය ගියේ නැහැ. දෙමළ කෙනෙක් ගිහිල්ලා එහේ ලංකාව වෙනුවෙන් නඩුව කතා කරලා නිදහස අරන් ඇවිල්ලා ඉන්නවා. එයාගේ කථිකත්වයෙන් තමයි දිනලා මේක අරගෙන එන්නේ. ඒ නිසා මෙයාව සතෙක් ඇදගෙන යන්න හොඳ නැහැ. මිනිහෙක් තමයි ඇදගෙන යන්න ඕන කියලා සිංහල කට්ටිය ඔක්කොම එකතුවෙලා ඒ කරත්තය ගාලු පාර දිගේ ඇදගෙන ගියාලු.
එක කාලෙක එහෙම දේවලුත් සිද්ධවෙලා තියෙනවා. ඒ කාලෙම මේ ප්රශ්නය කොච්චර ලේසියෙන් විසඳගන්න තිබුනද? දැන් මේ ප්රශ්නය උඩු දුවලා ඉවරයි. පස්සේ පස්සේ එන පරම්පරාවල් මොකුත් දන්නේ නැහැ. අපි ඉගෙන ගත්ත කාලේ තිබ්බ ඉතිහාසයේ ලංකාව කෝට්ටේ රාජ්ය, නුවර රාජ්ය, යාල්පාන රාජ්ය කියලා පළාත් තුනක් විදියට තිබිලා කෝට්ටේ රාජ්ය ආපහු රජරට, රුහුණු රට කියලා වෙන්වෙලා තිබුන කියලා ඉතිහාසයට කියනවා. එළාර රජතුමා පාලනය කරලා තියෙනවා. මේව තිබ්බ ඉතිහාසය ඔක්කොම අයින් කරලා දෙමළ අය ජීවත් වුනා ඒ ගොල්ලෝ පාලනය කළා. දෙමළ අයට අයිතීන් තිබුන කියන දේවල් සිංහල ළමයි ඉගෙන ගන්න පොත්වලින් අයින් කළා. මම 60 අවුරුද්දේ 5 වසර ඉගෙන ගත්තා. ඒ ඉස්කෝලේ පනහේ අවුරුද්දේ ඉඳන් හැටේ අවුරුද්ද වෙනකම් දෙමළෙන් තමයි ජාතික ගීය ඉගෙන ගත්තේ.
85 අවුරුද්දට පස්සේ යුද්ධෙට ආව සංවිධාන ඔක්කොම ජාතික කොඩිය ගලවලා විසිකරලා ජාතික ගීය ගායනා කරන්න එපා කියලා තහනම් කරා. ඒකත් එක්කම දෙමළ ජාතික ගීයත් නැතිවුනා. සිංහල ජාතික ගීයත් නැතිවුනා. ඒත් මේ ආණ්ඩුව ඇවිල්ලා ඒ දෙමළ ජාතික ගීය දාපු එකටත් මේ ආණ්ඩුවට විරෝධතාවයක් ආවා. මේ හැම දෙයක්ම ඇති කරන්න කාරණය මොකක්ද කිව්වොත් තම තමුන්ගේ මල්ල පුරවගන්න. ආණ්ඩුවේ හැමදාම ඉන්නයි, බලය අල්ලගන්නයි, ජාති වාදය කතා කළානම් ඒ ගොල්ලන්ට ජයග්රහනය ලැබෙනවා කියන බලාපොරොත්තුවෙන් කරනවා.
මම ඉපදුනේ මීනොක්කට්ට කියන ගමේ. කළබලය නිසා තමයි ඒ ගම අතහැරලා එන්න සිද්ධ වුනේ. මේ යුද්ධය ආපු නිසා ඒක විශාල හානියක්. අපි හිටපු ගමත් අත්හැරලා ආවා. අපේ අම්මයි, තාත්තයි එක්ක අපි දහ දෙනෙක්. හැමෝම ඕ ලෙවෙල්, ඒ ලෙවෙල් ඉගෙන හොඳ සැපට හිටියා. මමත් කොළඹ ටෙක්නිකල් කොලේජ් එකේ ඉගෙන ගත්තා. එහෙම තිබුනත් ඒ දේශපාලන පරිසරය අනුව සම්තින් එකක් දීලා තමයි රස්සාවක් ගන්න පුලුවන් කියන පරිසරය නිසා මම ගොවිතැන් කළා. අපේ රස්සාව වඩුවැඩ.
සංවිධාන දියුණුවෙච්ච කාළේ. ඒ කාළේ සංවිධාන හොයාගෙන ගමට ඇවිල්ලා රවුන්ඩ් අප් කරනවා. සංවිධානයේ කට්ටිය අහුවෙන්නේ නැහැ. ගමේ රවුන්ඩ් අප් කරනකොට මට අවුරුදු 35 යි. එදා වැස්සා. ඒ වැස්සේ රවුන්ඩ් අප් කරද්දී බේරෙන්න ඕන කියලා කොල්ලෝ දෙන්නෙක් ගහකට නගිද්දී ඒ ගොල්ලන්ට වෙඩි තිබ්බා. තවත් කොල්ලෝ දෙන්නෙක් තියේටර් එකේ හැංගිලා හිටියා. ඒ ගොල්ලන්ටත් වෙඩි තියලා තියේටර් එකත් එක්කම ගිණි තිබ්බා. තව කොල්ලෙක් ගහකින් රා බානවා. රා ටික බාලා බිමට බැස්සම උගේ අත්දෙක බැඳලා ඒ වගේ හතර දෙනෙක්ගේ අත් පිටිපස්සට තියලා බැඳලා වෙඩි තිබ්බා.
සාමාන්යයෙන් 2000 ක් විතර දෙනා... වයසක අය, වෛද්යවරු, ගුරුවරු ඔක්කොමලා ඇල්ලුවා. කැම්පස් එකේ ඉඳලා ඇවිල්ලා හිටපු කොල්ලෙකුත් අහුවුනා. එයා කැම්පස් එකේ ඉඳලා ඇවිල්ලා ගෙදර ඉන්නකොට අහුවුනේ. එයා කැම්පස් කිව්වහම ගහල ගහල වාහනේට දාගත්තා. ඒ කියනේ දෙමළ අයගේ ආර්ථිකයයි, ඉගෙනීමයි නැතිකරන්න ඕන කියන බලාපොරොත්තුවෙන් කරලා තියෙන්නේ. හරක්, එළුවෝ නග්ගනවා වගේ ලොරියට නග්ගවලා අතුළට යන්න, යන්න කියනකොට කළන්තේ හැදෙනවා. කකුල්දෙක නමාගෙන ඇලවෙලා ගියත් බිම දිගාවෙන්න බැහැ. සුළගක් නැති ලොරිය ඇතුළේ හැම පැත්තෙන්ම හිරවෙලා 150 ක් විතර හිටියා. ඔක්ෂිජන් නැතුව හුස්ම ගන්න බැහැ. කළන්තේ හැදෙන්න ගියා. අරන් ගිහිල්ලා ලොරියේ දොර ඇරියා විතරයි ආපු හුළඟින් ස්වර්ගය දැක්කා වගේ දැනුනා. මරණය බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු අපට ඒ හුළඟ ආපු එක ජීවිතයක් දුන්නා වගේ තිබුනා.
අරන් ගිහිල්ලා බස්සවපු ගමන් ගැහුවා කියන්නේ අයින් කරපු අයට ගැහුවා. එදා රෑ අපිට කෑම නැහැ. එක හට්ටියක බත්වලට ගොටුකොළ එහෙම දාලා තණ කොළත් දාලා තම්බලා වතුර දාලා ඒක තමයි කරිය. හෝදන්න වතුරත් නැහැ. කෑමත් හරියට කෑවේ නැහැ. අනිත් දවසේ පෙරෙට්ටුවක් තියලා සැක කට්ටිය, කලු කට්ටිය, හැඩි දැඩි කට්ටිය කියලා 250 ක් වෙනම තිබ්බා. ඒ අල්ලගෙන ගිය දවසේ රෑ ගහලා කොල්ලෙක් කළන්තේ දාලා වැටුනා. හැම තැනම ලේ. එයාට වෙඩි තිබ්බා.
අනිත් දවසේ හැමෝම මුහුණ සෝදන්න ඕන. මූණ සෝදන්න එක්ක ගියා. ඒකෙන් ටිකක් කලු කට්ටිය කැලේට එක්ක ගිහිල්ලා වෙඩි තිබ්බා. 22 වෙනිදා අපිව අහුවුනේ. 25 වෙනිදා මාව අරන් ගිහිල්ලා මාව කකුල් දෙකෙන් එල්ලලා ගැහුවා. බේකරි තට්ටුව වගේ ටකරං තට්ටුවක් තිබුනා. ඒකේ ගිණි අඟුරු ගොඩක් තිබුනා. එක මුල්ලක මිරිස් ගෝනියක් තිබුනා. ඒ මිරිස් ගෝනියෙන් මිරිස් ටිකක් ගෝණියකට දාලා ඒක ඔලුවට තියලා බැඳලා ඒකට කිලෝ එක හමාරක් විතර මිරිස් දාලා ගින්දර දැම්මම ඔලුව පල්ලෙහාට එල්ලෙනකොට අත්දෙක පිටිපස්සෙන් බැන්ඳා. ඒක පොඩි කාමරයක්. දොර වහලා ඒ ගොල්ලෝ ගියා. ඒ කාමරය පිරෙන්නම දුම්. කිසිම විදියකින් පිරිසිදු හුස්මක් ගන්න බැහැ. එහෙමම ඉඳගෙන ඇත්ත කියපන්, ඇත්ත කියපන් කියනකොට මම දන්න ඇත්ත මම කිව්වම නෑ අපි කියන එක කියන්න කිව්වහම මම කිව්වේ නැහැ. සංවිධානයේ හිටියද අහනකොට මම කිව්වා නෑ මම සංවිධානය ගැන දන්නේ නැහැ. නෑ උඹ සංවිධානයේ ට්රේනින්ග් ගත්තා කියනවා. නෑ සර් මම මොකවත් දන්නේ නැහැ කිව්වා.
සී අයි ඩී තුන්දෙනෙක් හිටියා. තුන්දෙනාගෙම අත්වල පොලු තිබුනා. ගොනිය අයින් කරලා කකුල් දෙකට ගැහුවා. කකුල් දෙකට හොඳටම ගැහුවා. පපුවට එහෙම කෝටුවකින් අනිනවා. ඇනලා ඇනලා අන්තිමේ දී බෑවා. මට ගුටි කන්න බෑ. මාව මරණවානම් මරන්න කරුණාකරලා මට ගහන්න එපා කියනකොට ෂොපින්ග් බෑග් එකක් ගෙනෙල්ලා ඔලුවෙන් දාලා බෙල්ලේ ගැට ගැහුවා. හුස්ම ගන්න බැහැ. කළන්තේ දාලා වැටුනා. පස්සේ කවරය අහකට දාලා වතුර ටිකක් ඉස්සා. කකුල් දෙක ඉදිමිලා. හම ගැලවිලා. මාව අරන් ගිහිල්ලා... මේස පුටු දාලා තියෙන තැනක තනියම තිබ්බා. මේ පැත්තෙන් එක ගොඩනැගිල්ක්. අනිත් පැත්තේ තව ගොඩනැගිල්ලක්. මැදින් පාර. එහා පැත්තේ බාත්රෑම් එක. මට බාත් රෑම් යන්න ඕන. මට ගහලා ගහලා කකුල් දෙකම උස්සන්න බැහැ. දෙන්නකුට අඬගහලා එ් ගොල්ලන්ට මාව උස්සගෙන අරන් යන්න කියලා මම අරන් ගියා. අරගෙන යනකොට ඒ පාර දිගේ පෝළිමට හමුදා කාරයෝ ඉන්නවා. මෙයා ගහලා එයාට දෙනවා. එයා ගහලා ඊළඟ එක්කනාට දෙනවා. යනකම් 15 – 20 ක් ගහනවා. එහෙ ගිය ගමන් මොකටද ආවේ කියලා අමතක වෙනවා. ගහනකොට බාත්රෑම් ගිහිල්ලා. මං හින්දා අනිත් අයත් ගුටි කනවා කියලා මම කොහොමහරි ඇදි ඇදී යනවා.
ඒ වෙලාවේ දේවරාජ් කියන එක්කනා මට එහා පැත්තේ හිටියා. හයේ ඉඳන් ඕ ලෙවෙල් වෙනකම්ම මගෙත් එක්ක ඉගෙන ගත්ත එක්කෙනෙක්. දෙන්නම බැඳලා හිටියේ නැහැ. මාව අල්ලගෙන වෙන තැනකට දාපු ගමන් මට වෙඩි තියල කියල හිතලා එයා කළබල වුනා. සරවනන් කෝ කියලා ඇහුවා. මම එයාගේ පිටිපස්සේ තමයි හිටියේ. ඒත් මම ඉන්නවා කියලා කියන්න බයයි. කිසිම කෙනෙක් මොකවත්ම කිව්වේ නැහැ. අර සිංහලයට මොළේ නැහැ. සංවිධානයේ අය හොයන්න ඕන කැළේ ඇතුළේ. අපිව ගෙනෙල්ලා මෙහෙම කරනවා කියලා කියනකොට පැයකට සැරයක් ආමි කට්ටියගේ ෂිෆ්ට් මාරු වෙනවා. ආමි කාරයෝ ඇවිල්ලා එයාට ගහලා ගහලා එයාවයි, එයාව අල්ලගන්න ආපු එක්කෙනයි වෙඩි තියල දැම්මා. සී අයි ඩී කට්ටිය දුවගෙන ඇවිල්ලා බලනකොට ලේ විලක් මැඳ මිනිය තියෙනවා. කිසි කෙනෙක් නැගටින්න එපා බිම දිගාවෙන්න කිව්වහම හැමෝම බිම දිගා වුනා. මම බැලුවා හැමෝටම වෙඩි තියලා මං විතරයි ඉතුරුවෙලා තියෙන්නේ කියලා එක මුල්ලක හිටපු මම අපිටත් වෙඩි තිබ්බොත් හොඳයි කියලා හිතුවා. සී අයි ඩී කට්ටිය කිව්වා ඩොක්ටලා, කර්නල්ලා එහෙම එනවා ඔය ගොල්ලෝ මේ ගොල්ලෝ පැනලා යන්න හැදුව නිසා තමයි ආමි කාරයෝ වෙඩි තිබ්බේ කියන්න කිව්වා. හිරකරගෙන ඉන්නකොට එයාලා කියන විදියට තමයි කියන්න ඕන. බොඩීස් නෑදැයොන්ට වත් දුන්නේ නැහැ. ගිණි තිබ්බා. ඒ ගොල්ලන්ගේ අම්මා ඒකම කල්පනා කරලා ලෙඩවෙලා මැරුණා.
වෙඩි තිබ්බට පස්සේ මෙහෙ හිටියොත් මොනව හරි කරයි කියලා සී අයි ඩී කට්ටිය අපිව පූසා වලට යැව්වා. හැමෝම ලොරියට නැග්ගෙව්වා. නොන්ඩි ගගහ ලොරියට නැග්ගා. ලොරියේ ඉන්න බැහැ ඩ්රයිවර් හිටපු පැත්තේ බොඩියට හේත්තු වෙලා ඇඟිලි වලින් හිටගෙන ආවේ. බාත්රෑම් යන්නවත් නැවැත්තුවේ නැහැ. ලොරිය අතුළෙම සමහරු ගිහිල්ලා ඇඳුම් මාරු කරන්න විදියක්වත් නැහැ. හැමෝගෙම සරම් එහෙම තෙමිලා ගඳයි ඉන්නවත් බැහැ. ගිහිල්ලා බැහැපු ගමන් වතුර දැම්මා. එහෙ යනකොට හැමෝටම කොන්දට ගැහුවා. මම කට්ටිය ඇතුළේ හැංගිලා, හැංගිලා ගිහිල්ලා ගුටි කෑවේ නැති නිසා නවත්තලා ගැහුවා. සබනුත් නෑ, මොකුත් නෑ ගඳ යන්න සරම සෝදලා වේලෙන්න දාලා හිටියා.
මෙහෙ ඉඳන් දවල් කෑම නැතිව අපිව නැග්ගෙව්වා. එහෙ ගිහිල්ලත් අපිට රෑ කෑම නෑ. එදා රෑම බඩගින්නේ. එහෙ කෑම හරිම සවුත්තුයි. උදේට තුනට කපපු පාන් කෑල්ලකුයි, පරිප්පු මාලුවයි, තේ එකකුයි හම්බ වෙනවා. දවල්ට බත්ටිකකුයි කරි හතරකුයි ලැබෙනවා. ඒ කෑම කෑවම ටික වෙලාවකින් බඩගිනි වෙන නිසා එක පාරට කන්නේ නැහැ. වතුර බීලා ඒ කෑම ටික තියලා රෑට දෙන කෑමත් එක්ක එකතු කරලා තමයි කන්නේ. අම්මා කොයි වෙලේ හරි බලන්න ආවම ගෙනෙල්ලා දෙන බිස්කට් එක තියාගෙන කනවා. මායි මල්ලිවයි අල්ලගත්ත නිසා හම්බ කරන්න කවුරුවත් නැහැ. තාත්තත් නැහැ. නංගිලා ඉගෙන ගන්නවා. ඒක නිසා එන්න කරදරයි. බස් කුළිය ඕන. බඩු ගන්න සල්ලි ඕන. ගොඩක් දුක් විඳලා තමයි අවුරුදු දෙකක් අම්මා ඇවිල්ලා මාව බැලුවේ.
මම පොල්කටු වලින් නිර්මාණ කරනවා. ආයුධ මොකවත් නැහැ. එහෙ තිබ්බ ටකරන් කෑල්ලක් අරගෙන ඒක ගලක අතුල්ලලා කම්බියක් නවලා කූරක් වගේ හදාගෙන ඒක තමයි පාවිච්චි කළේ. කිසිම බඩුවක් නැතුව තමයි හැදුවෙත්. එක සාජන් කෙනෙක් මම කරන වැඩ බලලා එක දැළි පිහියක් අරන් දුන්නා. ඒක ආමි කාරයන්ට හදලා දුන්නොත් ඒ ගොල්ලෝ බත් දෙනවා. ඒකට බත් පිඟානක් ලැබුනොත් මම විතරද කන්නේ. අපි වගේ ගොඩක් ළමයි අහුවෙලා ඉන්නවා. ඒකෙන් දහ දොළොස් දෙනෙකුට දීලා මම බත් කටක් කනවා. මං මගේ අනෙක් සහෝදරයිනුත් බලාගෙන තමයි හිටියේ.
තව හමුදා කාරයෙක් ඇවිල්ලා පොල් ගෙඩියක් දීලා කිව්වා මේකෙන් හදන්න කියලා. එයාට දෙන්න කලින් තව හමුදාවේ එක්කෙනෙක් මම පොල් කටුවෙන් හදපු නිර්මාණය දැකලා ඒක ඉල්ලුවා. මම දුන්නේ නැහැ. ඕන නම් වෙන පොල් කටුවක් ගෙනත් දුන්නොත් හදලා දෙන්නම් මේක දෙන්න බෑ කිව්වම ඒ වෙලාවේ ගේට්ටු ඔක්කොම වහලා යතුර ගාඩ් රූම් එකේ තිබ්බේ. එයා ගාඩ් රූම් එකට ගිහින් යතුර අරන් ඇතුළට ඇවිල්ලා එයාගේ බෙල්ට් එක කැඩිල යනකම් මට ගැහුවා. හොඳ ආමි කට්ටිය ඕන තරම් ඉන්නවා. අයියේ, මල්ලී කිය කියා අහුවෙලා ඉන්න අය ගැන ඒගොල්ලන්ට හරි දුකයි. තව ආමිකාරයෙක් ටිකක් ඈතින් ඉඳලා තියෙනවා. අහගෙන ඉඳලා දුවගෙන අවිල්ලා ගහන්න එපා මූ අපේ එකෙක් කිව්වහම මෙයා ආපහු හැරිලා බලලා ආයෙත් මට ගැහුවා. එයා තුවක්කුව ලෝඩ් කරගෙන එයාට වෙඩි තියන්න ඒම් එක ගත්තා. පස්සේ එයා බෙල්ට් එක පිටින්ම කර්නල් ළඟට එක්ක ගියා. මට අඬ ගහලා ඉන්ක්වයරි එකක් ගත්තා. කර්නල් අඬගහලා ඇහුවා. මම කාරණය කිව්වම මේක ඇතුළේ මේ විදියට යකඩ ආයුධ තියාගන්න බෑ නේද කියලා ඔයා දන්නවා නේද කියලා අහනකොට මම කිව්වා මම වඩුවැඩ කළේ.. නිකම්ම හිටියොත් ගෙදර මතක් වෙලා මට පිස්සු වගේ කියලා. ඒ නිසා තමයි මේවා කළේ කියලා කිව්වා. එතකොට ගහපු ආමි කාරයාට සති දෙකක පනිෂ්මන්ට් දුන්නා. එහෙ අවුරුද්දකට වඩා කල් හිටියා.
ආයෙත් චෝදනා නැති කට්ටිය කියලා 120 දෙනෙක් කලුතර දිස්ත්රික්කයේ පැලවත්තට එක්කන් ගියා. ඒක ජේ වී පී එක රඳවාගෙන හිටිය කෑම්ප් එකක්. අපිව බලාගන්න අවිල්ලා හිටියේ ජේලර්ලා කට්ටියක්. මෙහෙ පැදුරක්වත් නැහැ. පූසාවලදී සරම එලලා එකේ තමයි නිදා ගත්තේ. මෙහෙදී පැදුරක් දුන්නා. බෙඩ් ෂීට් දුන්නා. කැරම් බෝඩ්, දාම් බෝඩ්, කාඩ් සෙල්ලම් කරන්න කාඩ්, නෙට්බෝල් එහෙම දීලා සෙල්ලම් කරන්න ඉඩ දුන්නා. ආයේ ටිකක් නිදහසේ හිටියා. එක පාරක් එළියේ ප්රශ්නයක් ඇවිල්ලා ඒ ප්රශ්නේ නිසා අපිට ආරක්ෂාවක් නැති තත්ත්වයක් තිබුනා. දවස් දෙක තුනක් බයේ, බයේ හිටියා. පස්සේ නෝමල්වුනා. එහෙත් අවුරුද්දක් විතර හිටියා.
ඊට පස්සේ 1992 අවුරුද්දේ නිදහස් දිනයට ඉස්සෙල්ලා දවසේ රවුන්ඩ් අප් කරගෙන එනකොට අපේ ගෙදර නංගිලා තුන්දෙනයි, අම්මයි, මායි තමයි ගෙදර හිටියේ. ගෙදර ඉඳන් එක්කන් ගිහිල්ලා පිට්ටනියේ තියලා ගහලා එක ආමි කාරයෙක් කොන්ද උඩට පැනලා ඩොක් ගාලා සද්දයක් ඇහුනා. ඒකත් එක්ක මම ආබාධිත වුනා. අම්මයි නංගිලයි කෑ ගැහුවා. ඉස්පිරිතාලේ කරදරයි. ගමේ වෙදකම් තමයි කළේ. තෙල් ගාලා, පත්තු බැඳලා දැන් මේ තත්ත්වයෙන් ඉන්නවා. අතයි, කකුලයි වැඩ කරන්නේ නැහැ. ඒකත් එක්ක තමයි මම මැෂින් එහෙම අරගෙන වඩුවැඩ කරන්නේ.
එක නංගි කෙනෙකුයි, මායි කසාද බැන්දේ නෑ. අනිත් අය බැන්දා. එයාලා එක්ක තමයි ඉන්නේ. කෑමත් ඒගොල්ලෝ එක්ක තමයි. ජීවිතයේ මල් ඉහිරෙන තරුණ කාළෙ ගියා. දැන් අන්තිම කාළේ. දැන් වළ පල්ලට යන කාළේ. වළ පල්ලට යන කාළේ අනාගතය කොහොම වෙයි ද කියලා දන්නේ නැහැ. මම හොඳට ඇවිදලා හිටපු කාළේ හැමෝම බැලුවා. මට ඇවිදගන්න බැරි තත්ත්වයක ඉද්දී අද අම්මා හිටියා නම් බලයි.. නැත්නම් පවුල බලයි. අම්මට පස්සේ පවුල කියලා කියමනක් තියනවා. මේකේ දී මට අම්මත් නැහැ. පවුලත් නැහැ.
බලාපොරොත්තු ඕන තරම් තියෙන්න පුලුවන්. අද මම හොඳ තත්ත්වයක හිටිය නම් හැමෝටම බලනවා. මේ පැත්තේ ආබාධිත සංගමයක් තියෙනවා. මම ඒකේ සභාපති හැටියට ඉන්නවා. මම අදත් සමාජ සේවයක් හැටියට අබාධිත අයගේ ලැයිස්තුවක් හදනවා. ඒ ගොල්ලන්ට මොනවා හරි උවමනා වුනාම මට තමයි අඬ ගහන්නේ. ආබාධිත අය කොහෙද ඉන්නේ.. ඒගොල්ලෝ මොන තත්ත්වෙද ඉන්නේ.. ඒගොල්ලන්ට මොනවද ඕනේ.. ඒ තොරතුරු ඔක්කොම මම තියාගෙන ඉන්නවා. මට සමාජයේ අබාධිත අයට මොන උදව් ද කරන්න පුලුවන් ඒ උදව් මම කරනවා. රජය මගින් හරි ආයතන මගින් හරි මේ ලිස්ට් අරන් ගිහිල්ලා දුන්නහම ආයතන වලින් මේ ලිස්ට් ගන්නවා. අබාධිත එක්කෙනෙක් කිව්වම අපි හරියට රිළා නැටුම් පෙන්නන රිළව් වගේ. රිළවා අරන් ගිහිල්ලා සෙල්ලම් පෙන්නුවාම ඒකට ගොඩක් සල්ලි හම්බ වෙනවා. ඒත් රිළවට හම්බ වෙන්නේ බනිස් ගෙඩියකුයි, කෙසෙල් ගෙඩියකුයි විතරයි. ඒ විදියට අපිව තියාගෙන මේ ආයතන ඔක්කොම කනවා. ඒ විදියට හැමෝම බලාපොරොත්තු වෙනවා අපිට මොනවා හරි ලැබෙයි කියලා.
කර්මාන්ත කරන්න 25000 ගානේ සමාජ සේවා දෙපාර්තමේන්තුවෙන් අරන් දුන්නා. සමහරු කඩයක් කරනවා. කුකුළෝ හදනවා කියලා ගන්නවා. කඩයක් තියාගෙන ඒ ගොල්ලොත් කාලා ණයට ඉල්ලන අයට ණයටත් දීලා කඩේ ඉවර වෙනවා. මේ විදියට කොහොමද ඒ ගොල්ලන්ගේ ජීවිත දියුණු කරන්නේ කියලා මී මැසි පාලනය, ම්ක්ස්චර් සෑදීම, පපඩම් සෑදීම, බොම්බයි මොටයි සෑදීම වගේ පුහුණු අපි ඉල්ලලා තියෙනවා.
පැරා ඔලිම්පික්වලට අපිව එක්ක යන්න ඕන කියලා අපේ ඩිවිෂන් එකෙන් ක්රීඩා තරගෙට එන්න කිව්වා. එක කසාද බැඳපු කොල්ලෙක් ඉන්නවා ඌට අතයි කකුලයි වැඩකරන්නේ නැහැ. ඒත් හිටගෙන යගුලිය, කවපෙත්ත, හෙල්ලය විසි කරන්න පුලුවන්. මම ගිහිල්ලා ඒ කොල්ලට අඬ ගැහුවම එයාගේ පවුල කිව්වා විනොද පෙන්නන්න එක්ක යනවද කියලා. මම කිව්වා උඹේ මිනිහා එක්කන් ගිහිල්ලා විනෝද පෙන්නලා හම්බ කරන්න නෙමෙයි බෑ කියලා ඔලුවේ තියෙන් නැතුව කොල්ලගේ දක්ෂතාවය පෙන්වන්න තමයි කතා කළේ. ඕනි නම් බස් එකට සල්ලි දෙයි, කෑම වියදම දෙයි.. වෙන මොකුත් දෙන්නේ නැහැ කියලා මම කිව්වා. ඒ ගොල්ලන්ගේ බලාපොරොත්තුව මොනවා හරි ලැබෙයි කියලා.
එන කට්ටිය අතරින් අපේ දක්ෂතාවය පෙන්වන්න මට දුවන්නත් බෑ. මම ගිහිල්ලා හෙල්ලයයි, කවපෙත්තයි විසි කරා. හෙල්ල විසි කරලා තුන්වෙනි තැන ගත්තා. කවපෙත්ත විසි කරලා දෙවැනි තැන ගත්තා. මට බෑ දන්නෑ කියලා හිටියා නම් මොකුත් නැහැ. ඒ ගිය නිසා තමයි මේ ටී ෂර්ට් එක හම්බ වුනේ. අම්පාර දිස්ත්රික්කෙයි, ත්රිකුණාමල දිස්ත්රික්කෙයි, මඩකලපුව දිස්ත්රික්කෙයි දිස්ත්රික් තුනම එකතුවෙලා කරපු ක්රීඩා උත්සවයේ දී තමයි මම තුන්වෙනි තැනයි, දෙවැනි තැනයි ගත්තේ.
මෙච්චර කාලයක් හිතේ තියාගෙන හිටපු දේවල් අද මම චිත්රපටියක් වගේ එළියට දැම්මා. හිතේ තිබ්බ ලොකු බරක් එළියෙන් තියලා හිත නිදහස් කරගත්තා වගේ නිදහසක් දැනෙනවා. සමහරු ගොඩක් කරදර විඳලා තියෙනවා. ඒ කරදර එළියට දැම්මොත් අපි මේකෙන් අහුවුනා, ගුටි කෑවා.. ඒත් අද නිදහසේ ගෙවල්වල ඉන්නවා. මේ සම්මුඛ පරීක්ෂණයට මුහුණ දුන්නම මේ තොරතුරු එළියට යන නිසා අපේ ජීවිතවලට කරදර වෙයි කියලා එළියට කියන්න බයයි. සමහරු මේ විදියට සම්මුඛ පරීක්ෂණ ගන්නත් බයයි. මේ ප්රශ්නේ හැම තැනම තියෙනවා. හැම පැත්තෙන්ම භය වෙන්න ඕන පරිසරයක් තමයි තියෙන්නේ.
CMP/AMP/ALA/AKK/04
இந்தியாவில மகாத்மா காந்தி போரிட்டு கடைசியில இந்தியாவிற்கு சுதந்திரம் கொடுக்கிற நேரத்தில இரண்டு பேரும் ஒன்டா போனாங்களாம். போய் அங்க ஒப்பந்தம் முடியிற நேரத்தில பாகிஸ்தான வேறயாகவும், இந்தியாவ வேறயாகவும் அந்நேரம் மனச்சாட்சியின்படி நடந்ததால பெரிய போர்கள் இல்லாம இரண்டு நாடும் சுமுகமா பிரிஞ்சிட்டு
G.G.பொன்னம்பலம், பொன்னம்பலம் அருணாசலம் இருந்த காலத்தில விடுதலை எடுத்துக் கொடுத்தாங்க. அந்த நேரத்தில அரசியல் யாப்பில சரியான முறையில எழுதுபட்டு இருக்குமாக இருந்தால் அதேவேளை இந்த தமிழ் தலைவர்கள் ஏற்று செய்திருந்தாங்கள் என்டா இன்டைக்கு இந்த உயிரிழப்புகளும் பொருட் சேதமும் இந்த இலங்கையில வந்திருக்க மாட்டாது. போராட்டத்த தொடங்கினது உரிமையை வென்றெடுக்க வேண்டும் என்று இண்டைக்கு இருக்கிறது என்னென்டா ஒரு விசயத்த செய்ய வேண்டும் என்டு தொடங்கிட்டு அந்த விசயத்த மறந்து அதால ஏற்பட்ட அழிவுகளை திருத்திரத்திலதான் இப்ப காலத்த போக்கிறாங்க ஒழிய தேவை என்ன என்னத்தால இந்த யுத்தம் தொடங்கப்பட்டது இந்த யுத்தம் தொடங்கிறதுக்கு முன்னும், தொடங்கினதுக்கும் காரணம் என்ன இதற்கு என்னென்ன வகையில நிவாரணம் செய்தா யுத்தம் திரும்ப தலை தூக்காமல் இருக்கும் என்ற முக்கிய பொயின்ட்ஸை ஆராய்ந்து அதற்குரிய நிவாரணம் வழங்கினால் மட்டும்தான் இன்னமும் போராட்டம் வராமல் தடுக்கலாம்.
இப்ப எங்களுக்கு விடுதலைக்காக பாடுபட தொடங்கிய காலம் வந்து போர் முடிந்து 30 வருசம். ஆனால் சாத்வீக போராட்டம் தொடங்கினது 55 ஆம் ஆண்டு சின்னப் பொடியனாக இருக்கேக்க எனக்குத் தெரியும். சுற்றி கலவரம் சிங்களவன் வெட்டி வாரானாம் என்டு எல்லாரும் ஓடுனாங்க. அந்த நேரத்திலேயே பயந்து வாழ்ந்த வாழ்க்கை தொடங்கிற்று. அப்படி இருந்து 62ம் ஆண்டு மட்டக்களப்பில முற்ற வெளியில சத்தியாக்கிரகம். அந்த நேரம் எனக்கு 12 வயது அறப்போர் தலைவர் அரியநாயகம் அவரிட தலைமையில சைக்கிள் பவனி ஒன்டு வந்தாங்க. அந்த நேரம் புஸ் சைக்கிள் ஒன்டோ இரண்டோதான் இருக்கும். பெரிசா சைக்கிளே இல்லாத காலம். அந்த சைக்கிள் பவனியில எங்கட அப்பாவோட நானும் கூடப் போனனான். சத்தியாக்கிரகத்திற்கு போனா தண்ணியும் தர மாட்டாங்க என்டு எனக்குத் தெரியாது. அங்க தண்ணியுமில்லாம சோறுமில்லாம ஒருநாள் இருந்தோம். எனக்கு பசி வந்திட்டுது போவோம் அப்பா என்டு சொல்லிட்டன். அதற்கு அடுத்த நாள்தான் சிறிமாவிட ஆட்சி காலம் ஆமி வந்து எல்லாரையும் அடிச்சி செல்வநாயகத்தார், அமிர்தலிங்கம், மங்கையர்கரசி, ராசையா எல்லாரையும் ஒருமிக்க பிடிச்சி ஏத்தினவங்க.
அந்த காலத்திலேயே இருந்து இந்த நோய்தான் இருந்தது. இது வந்து இப்ப புற்று நோயா போயிற்று. தீர்க்கப்பட முடியாத அளவிற்கு ஆனால் இன்டைக்கு ஆட்சிக்கு வந்த அரசாங்கங்கள் எல்லாம் காலத்தைதான் கடத்திச்சே ஒழிய, பேச்சு வார்த்தைக்கு கூப்பிடுற நேரம் இயக்கங்களும் முரண்பட்ட. முரண்பாட்டை ஏற்படுத்தினது அரசாங்கங்கள்தான். இந்தியன் அமெரிக்கன் முசாட்டும் இயக்கங்களுக்கும் அரசாங்கத்திற்கும் ஒரு சந்தர்ப்பமாக ஆயுதங்களை கொடுக்கிறதுக்கு பயன்படுத்தி இவங்களுக்கும் உதவி செய்து அவங்களுக்கும் உதவி செய்து பிள்ளையையும் கிள்ளி தொட்டிலையும் ஆட்டினாங்க. இந்தியா இவங்கள கூப்பிட்டு பயிற்சியைக் கொடுத்தது. ஆயுதமும் கொடுத்தது. இங்க அனுப்பி இயக்கங்களோட மோத வச்சி இயக்கங்களுக்குள்ளேயும் அழிவை ஏற்படுத்தி எல்லாவகையிலும் முசாட்டும் ஊடுருவினதால விடுதலைப் போராட்டத்தின்ட சரியான குறிக்கோளை எட்ட முடியாம போயிட்டு.
போராட்டம் என்கிறது 10 வருசம் 5 வருசத்தில முடியோணும். போராட்டம் என்டது 30 வருசம் என்டபோது ஒருவன் 20 வயதில போனான் என்டா அவனுக்கு 50 வயதாகிது. 20 வயதில இருக்கிற திடகாத்திரம் அந்த 50 வயதில இருக்காது. ஆனா 20 வயதில ரோசம் இருக்கும், விவேகம் இருக்கும், அநுபவம் இருக்கும். அந்த அநுபவத்தை வச்சி திருந்தி இருக்கலாம். பிரபாகரன் செய்த மாபெரும் தவறுதான் அது. கடைசி வரையும் இன்னமும் போராட்டம், போராட்டம் என்டு இழுத்தடிச்சிக் கொண்டு போனது. அங்கயிருந்த போராளிகளுக்குள்ளேயும் வெறுப்பு. அடுத்தது கட்டாய ராணுவம் சேர்த்தது. ஒரு குடும்பத்திற்கு ஒரு பிள்ளைகள் வேணும் என்டு சொல்லி கட்டாய ராணுவம் சேர்த்தது. அந்த கட்டாய ராணுவத்தால மக்களுக்குள்ள ஒரு வெறுப்பு வந்திட்டுது.
அதே நேரத்தில சாப்பாட்டு பிரச்சனை. இங்க பொருளாதார தடையும். இன்னொரு நாட்டுக்கு எதிராக செய்கிறமாதிரி வடக்கு கிழக்கு மகாணத்திற்கு உணவுப் பொருட்கள் கூட போறதுக்கு அரசாங்கம் கட்டுப்பாட்டை செய்தது. அந்த உணவுப் பொருட்கள் கட்டுப்பாட்டோட போனாலும் அத எல்டிடிக்கு போய் சேர்ந்தோன அவங்க ரேசன் முறையில அவங்களுக்கு ஆதரவானவங்களுக்கு கொடுத்து மற்றவங்களுக்கு ஒரு குத்தரிசி 2000 ரூபாவிற்கு கொடுத்து அரசி நிரந்தரமா ஒவ்வொரு நாளும் தேவையான சாப்பாடு. இன்டைக்கு 2000 ரூபாவிற்கு அரிசி வாங்கி சாப்பிட்டவன் அடுத்த நாள் வாங்கி சாப்பிடறதுக்கு தொழில் செய்ய ஏலாது. அப்படி பட்டினி சாவு செத்திருக்கிதுகள். அந்த பட்டினி சாவ நாங்க இதுவரையும் சந்திச்சிருக்க மாட்டம். நெல்லு விளையிற நாடு. வளங்கள் இங்க இருக்கிறதால எங்களுக்கு பட்டினி என்றது இல்ல.
இன்டைக்கு இந்த பிரச்சனை தீரோனும் என்று சொன்னா எல்லாரும் எதிர்பார்க்கிறாங்க. இலங்கை அரசாங்கத்தில ஆகப் பெரிய கட்சியான இரண்டு கட்சி. இவங்கதான் மாறி மாறி ஆட்சி செய்யிற கட்சிகள். இந்த கட்சி இரண்டும் இன்டைக்கு ஒன்டு சேர்ந்திருக்கிது. இதேபோல விடுதலை வேண்டி போராடின JVP கட்சியும் இருக்குது. விடுதலை வேண்டி போராடின JVP அந்த நேரத்தில போராளிகளுக்கு சப்போர்ட்டா இருந்தாங்க. இன்டைக்கு அது இனவாதம் பேசுகிற கட்சியாக மாறி இருக்கிறாங்க.
ஆனா இந்த இனவாதத்த விட்டு நான் அம்பாந்தோட்டையில இந்த பிரச்சன காலத்தில இருந்தனான். அந்த இடத்தில கல் உடைக்கிற மில் ஒன்டு. அந்த மில்லில நின்டனான். அங்க சிங்கள ஆட்கள்தான் எல்லாரும். நான் மட்டும்தான் தமிழ் ஆள். எனக்கு முள்ளந்தண்டு உடைஞ்சி அதோட நான் ஓடாலி வேலை செய்தனான். அவங்க சிங்கள ஆட்களா இருந்தாலும் நல்ல ஆட்கள் என்டதால எனக்கு வைத்தியம் செய்யோணும் என்டு சொல்லி மாத்தறையிலிருந்து நாட்டு வைத்தியரை கொண்டு வந்து வைத்தியம் செய்தவங்க.
அந்த நேரத்தில வேலை செய்யிற தொழிலாளிகள் என்னட்ட கேட்டாங்க ஐயா இந்த பிரச்சனைக்கு காரணம் என்ன என்டு. நான் சொன்னன் நாங்க சாப்பிடுற சோறு ஒன்டுதான். இந்த சோறில தமிழன்ட சோறு, சிங்களவன்ட சோறு என்டு இருக்கா இல்லதானே. வெட்டி பார்த்தா வார இரத்தத்தில சிங்கள இரத்தம், தமிழ் இரத்தம், முஸ்லீம் இரத்தம் என்டு இல்லதானே. எங்களுக்கு மொழி பிரச்சனை எனக்கு சிங்களமும் தெரியும். தமிழும் தெரியும் என்டபடியால் உங்களோட கதைச்சிக் கொண்டு இருக்கிறன். நீங்க கேட்கிற கேள்விக்கு பதில் சொல்றன். ஒரு அம்மாவிற்கு அண்ணனும் தம்பியும் இருக்கிறாங்க. இந்த அண்ணனையும் தம்பியையும் அந்த அம்மா எப்படி பார்க்கோணும். அந்த அம்மாவிற்கு மக்கள் இரண்டு பேர் சமமான ஆட்கள். மூத்த மகனுக்கு கவனிப்பு கூட இளைய மகனுக்கு கவனிப்பு குறைய என்டு அம்மா பார்க்கக் கூடாது. ஆனா இந்த தாய் மூத்த மகன ஒரு மாதிரியும், இளைய மகன ஒரு மாதிரியும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தா அவனுக்குள்ள குரோதம்தான் வளர்ந்து கொண்டிருக்கும். காலக் கெடுவிற்குள்ள அவன் இவனுக்கு எதிரியா மாறுவான்.
அதுபோல இந்த அரசாங்கங்கள் ஆரம்பத்திலிருந்து இங்க தமிழர்கள ஒதுக்கி ஒதுக்கி J.R.ஐயவர்த்தன காலத்தில ஒரு துண்டு பிரசுரம் வெளியிட்டாங்க. சேர். பொன்னம்பலம் ராமநாதன் சுதந்திரம் எடுக்கிறதுக்காக லண்டனுக்கு போயிட்டார். சுதந்திர பத்திரத்தை எழுதி எடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து வாராராம். கப்பலில வந்து துறைமுகத்தில இறங்கினவுடனே குதிரை பூட்டின வண்டில ஏத்தி ஊர்வலம் வாராங்களாம். அவர் ஏறப்போகையில டி.எஸ்.செனநாயக்க வந்து வண்டில வந்த குதிரை இரண்டையும் அவுத்து போட்டாராம். வந்த ஆட்களுக்கெல்லாம் ஆச்சரியமாம். அவர் குதிரை பூட்டின இடத்தில நின்டு அவரை இழுத்தாராம். ஏனென்டா பெறுமதியான சாமானை எடுத்துக் கொண்டு வாரார். சிங்களவன் போகேல, முஸ்லீம் போகேல, தமிழன் போய் அங்க இலங்கை சார்பில வழக்குப் பேசி விடுதலை எடுத்துக் கொண்டு வந்திருக்கிறார். அவருடைய வாக்கு வன்மை திறமையினாலதான் இத கொண்டு வந்திருக்கிறார். அதனால இவரை மிருகம் இழுக்கக் கூடாது. மனிசன்தான் இழுக்கோணும் என்டு சொல்லி சிங்கள ஆட்கள் எல்லாம் சேர்ந்து அந்த வண்டியை காலி வீதியில எல்லாம் இழுத்து திரிஞ்சாங்க.
ஒரு கால கட்டத்தில அப்படி எல்லாம் நடந்திருக்குது. அந்த கால கட்டத்திலேயே இந்த பிரச்சனையை எவ்வளவோ லேசில தீர்த்திருக்கலாம். இப்ப இந்த பிரச்சனை புரையோடிப் போயிருக்குது. பின்னுக்கிருக்கிற சந்ததிக்கு ஒன்டும் தெரியாது. நாங்க படிக்கிற காலத்தில இருந்த சரித்திரத்தில இலங்கை கோட்டை ராச்சியம், கண்டி ராச்சியம், யாழ்ப்பாண ராச்சியம் என்று 3 மாகணங்களாக ஆக இருந்து கோட்டை ராச்சியம் திரும்ப ரஐரட்ட, ருகுணு ரட்ட என்டு வேறயா பிரிஞ்ச வரலாறு இருக்கு. எல்லாள மன்னன் ஆண்டிருக்கிறான். இப்படியெல்லாம் இருந்த வரலாறெல்லாம் அழிக்கப்பட்டு தமிழர்கள் வாழ்ந்தது சங்கங்கள் ஆட்சி செய்தது தமிழர்களுக்கான உரிமைகள் இருந்தது என்பதெல்லாம் சிங்கள பிள்ளைகள் படிக்கிற புத்தகத்தில மறைக்கப்பட்டிருக்கிறது. 60ம் ஆண்டு 5ம் ஆண்டு படிச்சனான். அந்த பள்ளிக்கூடத்தில 50ம் ஆண்டிலிருந்து 60ம் ஆண்டுவரை தமிழ் மொழியிலதான் தேசிய கீதம் படித்துக் கொண்டு வந்தோம்.
85ம் ஆண்டிற்கு பிறகு போராட்டத்திற்கு வந்த இயக்கங்கள் எல்லாம் தேசிய கொடிய பிடுங்கி எறிந்து தேசிய கீதம் பாடக் கூடாது என்று தடை விதித்தாங்க. அதோட தமிழ் தேசிய கீதமும் இல்ல. சிங்கள தேசிய கீதமும் இல்ல. ஆனா இந்த அரசாங்கம் வந்து அந்த தமிழ் தேசிய கீதத்த போட்டதுக்கு கூட இந்த அரசாங்கத்திற்கு எதிர்ப்பு வந்தது. இதெல்லாம் ஏற்படுறதுக்கு காரணம் என்ன என்டா தங்கட பேக்கை நிரப்புறதுக்காக. அரசாங்கத்தில நிரந்தரமாக இருக்கிறதுக்கும், ஆட்சிய பிடிக்கிறதுக்கும் இனவாதத்த பேசினா அவங்களுக்கு வெற்றி கிடைக்கும் என்ற எதிர்ப்பார்ப்போட செய்யிறாங்க.
நான் பிறந்தது மீனொடகட்ட என்ற கிராமத்தில. கலவரத்தாலதான் அந்த கிராமத்த விட்டுப்போட்டு இங்க வரவேண்டி வந்தது. இந்த போராட்டம் வந்ததால அது ஒரு பெரிய நட்டம். நாங்க இருந்த ஊரையே விட்டு விட்டு வந்திட்டம். எங்கட தாய் தகப்பனோட 10 பேர். எல்லாரும் ஓ/ எல் ஏ/ எல் படிச்சி நல்ல வசதியா இருக்கினம். நானும் கொழும்பில டெக்னிகல் கொலேசில படிச்சனான். அப்படியிருந்தும் அந்த அரசியல் சூழ்நிலையால சம்திங் கொடுத்துதான் தொழில் எடுக்கலாம் என்ட சூழ்நிலையால நான் விவசாயம் செய்தனான். எங்கட தொழில் தச்சுத் தொழில்.
இயக்கங்கள் வளர்ச்சியடைந்த காலம். அப்ப இயக்கங்களை தேடி ஊருக்குள்ள ரவுண்ட அப் பண்ணினாங்க. இயக்கக்காரன் பிடிபட மாட்டான். ஊருக்குள்ள ரவுண்ட் அப் பண்ணின நேரம் எனக்கு 35 வயது. அன்டைக்கு மழை பெய்தது. அந்த மழைக்குள்ள ரவுண்ட் அப் பண்ணின அன்டைக்கு தப்போனும் என்டதாலே இரண்டு பொடியன்கள் மரத்திற்கு மேல ஏற அவங்கள சுட்டுட்டாங்க. இன்னும் இரண்டு பொடியன்கள் தியேட்டரில் ஒளிஞ்சிட்டிருந்தாங்க. அவங்களையும் சுட்டு தியேட்டரையும் சேர்த்து எரிச்சிட்டாங்க. இன்னொரு பொடியன் மரத்தில கள்ளு இறக்கிக் கொண்டிருந்தவன். கள்ளு இறக்கி கீழே வந்த நேரம் அவன்ட கையை கட்டி அது மாதிரி 4 பேரை கையை பின்னுக்கு கட்டி வச்சு சுட்டுப்போட்டாங்க.
ஏறத்தாழ 2000 பேர். வயது போனவங்க, டொக்டர்மார், மாஸ்டர்மார் எல்லாரையும் பிடிச்சவங்க. கெம்பஸ்ல இருந்து வந்திருந்த ஒரு பொடியனும் பிடிபட்டவன். அவன் கெம்பஸில இருந்து வந்து வீட்ட நிண்ட வாக்கில பிடிபட்டவன். அவன் கெம்பஸ் என்டு சொன்னதற்காக அவனை அடி அடியென்டு அடிச்சி ஏத்தினாங்க. என்னென்டா தமிழன்ட பொருளாதாரத்தையும் அழிக்கோணும் கல்வியை அழிக்கோணும் என்ற எதிர்பார்ப்போட செய்யப்பட்டது. ஆடு மாடுகள ஏத்தறப்போலதான் லொறிக்குள்ள ஏத்தி உள்ளுக்குள்ள போ போ என்டா மயக்கம் வந்திட்டுது. காலை மடிச்சி சோர்ந்து போனாலும் கீழே நீட்டேலாது. காற்றில்லாத லொறிக்குள்ள எல்லாப் பக்கமும் அடைச்சு லொறிக்குள்ள 150 பேர் கிட்ட அடைச்சிருந்தாங்க. ஒட்சிசன் இல்லாம மூச்சு தட்டுது. மயங்கிப் போயிட்டம் கொண்டு போய் லொறி கதவ திறந்தோன வந்த காற்றில சொர்க்கத்த பார்த்தது போல இருந்தது. மரணத்த எதிர்பார்த்து இருந்த எங்களுக்கு அந்த காத்து வந்தது ஒரு உயிர் கொடுத்த மாதிரி இருந்தது.
கொண்டு போய் இறக்கின உடனே அடி என்டா அகப்பட்டவனெல்லாம் அடிச்சான். அன்றிரவு எங்களுக்கு சாப்பாடு இல்ல. ஒரு சட்டிக்குள்ள சோத்துக்குள்ள வல்லாரையிட இலையெல்லாம் எடுத்து போட்டு கழிவையும் அறுகம் புல்லையும் அரிஞ்சு வெறும் பச்சைத் தண்ணியை ஊத்தி இதுதான் கறி. கழுவுறதுக்கு தண்ணியுமில்ல. சாப்பாடும் சரியா சாப்பிட இல்ல. அடுத்த நாள் அணிவகுப்பு வச்சி சந்தேகமான ஆட்கள, கறுப்பான, தடிப்பமான ஆட்கள் என்று ஒரு 250 பேர வேறயா வச்சிட்டாங்க. பிடிபட்டு போன அன்றிரவு ஒரு பொடியனை அடிச்சி விதை வெடிச்சி அவன் மயங்கிட்டான். எல்லா இடமும் இரத்தம். அவன சுட்டுப் போட்டாங்க.
அடுத்த நாள் எல்லோரும் முகம் கழுவோணும். முகம் கழுவுறதுக்கு கூட்டிக் கொண்டு போனாங்க. அதிலயும் கொஞ்சம் கறுப்பான ஆட்கள காட்டுக்குள்ள கொண்டு போய் சுட்டுப் போட்டாங்க. 22ம் திகதி நாங்க பிடிபட்ட 25ம் திகதி என்ன கொண்டு போய் தலை கீழா கட்டித் தூக்கி அடிச்சாங்க. பேக்கரி தட்டு மாதிரி தகட்டால செய்த தட்டு ஒன்று அந்த தட்டு நிறைய நெருப்பு. ஒரு மூலைக்குள்ள கொச்சிக்காய் மூட்டை ஒன்று இருந்தது. அந்த கொச்சிக்காய் மூடையில கையால அள்ளி சாக்கொன்று அத பின்னால அறுத்து, தலை கீழ இருக்கு சாக்கை கட்டி அதில ஒன்றரை கிலோ கொச்சிக்காய போட்டு நெருப்பை போட்டா தலை கீழா தொங்கேக்க கையை பின்னுக்கு கட்டிட்டாங்க. ரூமும் சின்ன ரூம் கதவை அடைச்சுப் போட்டு அவங்க போயிட்டாங்க. அந்த ரூம் நிரம்ப புகை எந்த வகையிலும் வேற சுத்தமான காற்றை சுவாசிக்க முடியாது. அப்படியே இருந்து உண்மை சொல்லு, உண்மை சொல்லு என்டா எனக்கு தெரிஞ்ச உண்மையை நான் சொன்னா இல்ல நாங்க சொல்றத சொல்லு என்க நான் சொல்ல மாட்டன்,இயக்கத்தில இருந்தியா என்க நான் இல்ல இயக்கத்த தெரியாது என்டன் இல்ல நீ இயக்கதில ரெயினிங் எடுத்தவன் என்டாங்க இல்ல சேர் எனக்கு எதுவும் தெரியாது என்டன்.
3 சிஐடிமார் 3 பேரும் ஒரு பொல்லு வச்சிருந்தாங்க சாக்கெல்லாம் அவிட்டு போட்டு கால்ல அடிச்சான் அடி என்டா மண்டையல்லாம் விண் விண்னென்டு தெறிக்குது. நெஞ்சிலெல்லாம் கம்பால குத்துவான். குத்தி குத்தி கடைசியா இறக்கி விட்டான். எனக்கு அடி வாங்க ஏலாது என்ன சாக வைக்கிறதெண்டா சுட்டு சாக வையுங்க தயவு செய்து என்ன அடிக்காதீங்க என்டு சொல்ல சொப்பிங் பேக்க கொண்டு வந்து கழுத்தில இறுக்கி கட்டி விட்டான். மூச்செடுக்க ஏலாது. மயங்கி விழுந்திட்டன். பிறகு சொப்பிங் பேக்கை எடுத்து விட்டு தண்ணி எல்லாம் தெளிச்சு கால் வீங்கி போயிட்டு சதையெல்லாம் கிழிஞ்சி போச்சு. என்னக் கொண்டு போய் வேற இடத்தில கதிர மேசை அடுக்கி இருந்த ஒரு இடத்தில தனிய வச்சிட்டாங்க.
இந்த சைட்டில ஒரு கட்டிடம். அந்த சைட்டில ஒரு கட்டிடம். நடுவால ஒரு ஓடை அங்கால பாத்ரூம். எனக்கு பாத்ரூம் போக வேணும் எனக்கு அடிச்சு கால் இரண்டும் தூக்க ஏலாது. இரண்டு பேர கூப்பிட்டு அவங்கள தூக்க சொல்லி கொண்டு போனாங்க. கூட்டிக் கொண்டு போனா அந்த ஓடைக்குள்ள வரிசையா ஆமிக்காரன் நிப்பான். அவன் அடிச்சு அடுத்தவன்ட கொடுப்பான் அவன் அடிச்சு மற்றவன்ட கொடுப்பான். போகும்வரை 15, 20 பேர் அடிப்பாங்க. அங்க போனோன எதுக்கு வந்தோம் என்று மறந்து போகும். அடிக்கைக்கேயிலயே பாத்ரூம் போயிரும். என்னால மத்தவங்களும் அடி வாங்கிறாங்க என்டு சில நேரம் நான் தவழ்ந்து தவழ்ந்து போயிருவன்.
அந்த நேரம் தேவராஐ; என்பவர் எனக்குப் பக்கத்தில் இருந்தார். 6ம் வகுப்பில இருந்து ஓ எல் வரை என்னோடு படிச்சவர். இரண்டு பேரும் கல்யாணம் கட்டாமல் இருந்தவங்க. என்ன பிடிச்சி வேற இடத்தில வச்சோன என்ன சுட்டுப் போட்டாங்க என்டு நினைச்சு அவனுக்கு மனநிலை ஒரு மாதிரி ஆயிற்று. சரவணன் எங்க என்று கேட்கிறான். நான் அவன்ட முதுகுக்கு பின்னால இருக்கிறன் என்டாலும் நான் இருக்கிறன் என்டு சொல்ல பயம். ஒருத்தரும் ஒன்டும் சொல்லேல. அவன் சிங்களவனுக்கு அறிவில்ல. இயக்கக்காரங்கள காட்டுக்குள்ளதானே தேடோனும் எங்கள கொண்டு வந்து இப்படி செய்யிறாங்க என்டு சொல்ல மணித்தியாலத்திற்கு ஒரு தரம் ஆமிக்காரன் சிப்ட் மாறுறது. ஆமிக்காரன் வந்து அவனை அடி அடி என்று அடிச்சி அவனையும் அவன பிடிக்க வந்த வேறொரு ஆளையும் சுட்டுப் போட்டாங்க சிஐடிமார் ஓடி வந்து பார்க்கேயில இரத்த வெள்ளத்தில சவம் கிடக்குது. எல்லாரையும் எழும்ப வேண்டாம் குப்புற படு என்றால் எல்லாரும் குப்புற் படுத்துட்டாங்க. நான் பார்த்தன் எல்லாரையும் சுட்டுப் போட்டாங்க நான் மட்டும்தான் தப்பியிருக்கிறன் என்டு ஒரு தொங்கல்ல இருந்த நான் நம்மளயும் சுட்டாங்க என்டா பரவாயில்ல என்டு நினைச்சன். சிஐடிமார் சொன்னாங்க டொக்டர், கொர்னல் எல்லாம் வருவாங்க நீங்க அவங்க தப்பி ஓட முயற்சி செய்ததாலதான் ஆமிக்காரன் சுட்டாங்க என்டு சொல்லோணும் என்டாங்க. அடைச்சி வச்சிருக்கிற ஆட்களிட்ட அவங்க சொல்றமாதிரிதானே சொல்லோணும். பொடிகள சொந்தக்காரங்கள்ட கூட கொடுக்கேல எரிச்சிட்டாங்க. அவங்கட அம்மா அதே ஏக்கத்தில நோயாளியாகி செத்திட்டா.
சுடுபட்டோன இங்க இருந்தா ஏதேனும் செய்வாங்க என்டு சிஐடிமார் பூசாவிற்கு அனுப்பி விட்டாங்க. லொறில எல்லாரையும் ஏற்றினாங்க. லொறியில தவழ்ந்து தவழ்ந்து ஏறினன். லொறியில இருக்க ஏலாது டிரைவர் இருந்த பக்கம் பொடியில சாஞ்சு விரல் நுனியிலதான் இருந்து வந்தன். பாத்ரூம் போறதுக்கு கூட நிப்பாட்டேல. லொறிக்குள்ளேயே பாதிப்பேர் போய் மாற்ற உடுப்பும் இல்ல. எல்லாருக்கும் சாறம் எல்லாம் நனைஞ்சி நாத்தம் இருக்கேலா. போய் இறங்கினோன தண்ணிய திறந்து விட்டாங்க. அங்க போற வழியில எல்லாருக்கும் பின்னால அடி. நான் ஆட்களுக்குள்ள ஒளிஞ்சி ஒளிஞ்சு போக அடிபடாத காரணத்தால் நிப்பாட்டி அடிச்சான். சோப்புமல்ல ஒன்டுமில்ல நாத்தத்த போக்க சரத்த கழுவி காய வச்சு இருந்த.
இங்கயிருந்து பகல் சாப்பாடு இல்லாம எங்கள ஏத்தினது அங்க போயும் எங்களுக்கு இரவு சாப்பாடும் இல்ல. அன்றிரவு முழுதும் பட்டினிதான். சாப்பாடு பூசாவில மிச்சம் மோசம். காலம மூன்டா வெட்டின ஒரு துண்டு பானும் பருப்பு கறியும் டீயும் கிடைக்கும் பகல் சாப்பாடு ஒரு கொஞ்ச சோறு 4 கறியோட சாப்பாடு கிடைக்கும். அந்த சாப்பாட்ட சாப்பிட்டா கொஞ்ச நேரத்தால பசிக்கும் என்டதால உடனே சாப்பிடறதில்ல. தண்ணிய குடிச்சிட்டு அந்த சாப்பாட்ட வச்சிட்டு இரவைக்குத் தார சாப்பாட்டையும் சேர்த்துதான் சாப்பிடுறது. அம்மா எப்பேயாவது விசிட் வந்தா வாரநேரம் கொண்டு வார பிஸ்கட்டை வச்சிருந்து சாப்பிடுற. நானும் தம்பியும் பிடிபட்டதால உழைக்கிறதுக்கு யாருமில்ல. அப்பாவும் இல்ல தங்கச்சி ஆட்கள் எல்லாம் படிக்கிற ஆட்கள். அதால கஸ்டம்தான் பார்க்க வாரதுக்கு பஸ் கூலி வேணும் சாமான் வாங்கிறதுக்கு காசு வேணும். கடும் கஸ்டப்பட்டுதான் 2 வருசம் அம்மா வந்து என்ன பார்த்தவ.
நான் சிரட்டையால உருவங்கள் செய்வன். ஆயுதங்கள் எதுவும் இல்ல அங்க இருந்த தகர பிடிய எடுத்து அத கல்லில தட்டி முள்ளுக் கம்பிய வளைச்சி கூரா தீட்டி அதத்தான் பாவிச்சி வேற ஒரு சமானும் இல்லாமத்தான் செய்தன் ஒரு சார்ஐண்ட் நான் செய்ற சிற்ப வேலைகள பார்த்து போட்டு ஒரு வாள் பிளேட் ஒன்டு வாங்கித் தந்தார். அத ஆமிகாரங்களுக்கு செய்து கொடுத்தால் அவன் சோறு கொடுப்பான். அதில ஒரு பிளேட் சோறு கிடைச்சா அத நான் மட்டுமா சாப்பிடலாம். எத்தனையோ பிள்ளைகள் நம்மல போல பிடிபட்டு இருக்கிறாங்க. அதில 10 12 பேருக்கு குடுத்து போட்டு எனக்கும் ஒரு பிடி சோறு சாப்பிடுவன். என்னைப் போல மற்ற சகோதரங்களையும் பார்த்துதான் இருந்தன்.
இன்னொரு ஆமிக்காரன்தான் தேங்காய் கொண்டு வந்து தந்து அத செய்யச் சொன்ன. அவனுக்கு குடுக்கிறதுக்கு இடையில ஒரு ஆமிக்காரன் நான் சிரட்டையால செய்த உருவத்த தரச் சொல்லி கேட்டான். நான் குடுக்கல. உனக்கு வேண்டுமென்டா வேற தேங்காயை கொண்டு வந்தா செய்து தருவன். இத தரமாட்டன் என்டு சொல்ல அந்த நேரம் கேட்டெல்லாம் பூட்டி சாவி கார்ட் ரூமில இருக்கு. அவன் கார்ட் ரூமுக்கு போய் சாவி எடுத்துக் கொண்டு வந்து உள்ளுக்கு வந்து அவன்ட பெல்ட் பிஞ்சி பறக்குமட்டும் எனக்கு அடி. நல்ல ஆமிக்காரன் எத்தனையோ பேர் இருக்கான். அண்ணன் தம்பி என்டு பிடிபட்டு வந்திருக்கிற ஆட்களில அவன்களுக்கு அநுதாபம். மத்த ஆமிக்காரன் கொஞ்ச தூரத்தில நின்றிருக்கிறான். கேள்விப்பட்டு ஓடி வந்து அவன் நம்மட ஆள் அடியாத என்டு சொல்ல இவன் திரும்பி பார்த்திட்டு பிறகும் எனக்கு அடிப்பான். அவன் ஆம்ஸ லோட் பண்ணி அவன சுடுறதுக்கு ஏம் எடுத்தான். பிறகு அவன பெல்டோடயே கர்னல்ட கொண்டு போய் விட்டான். என்ன கூப்பிட்டு இன்குவெரி எடுத்த. கர்னல் கூப்பிட்டு கேட்டாரு. நான் விசயத்த சொல்ல இதுக்குள்ள இப்படி இரும்பு சாமான்கள வச்சிருக்க கூடாது உனக்குத் தெரியும்;தானே என்டு கேட்க நான் ஓடாவி(தச்சு) வேல செய்தனான் சும்மா இருந்தா வீட்டு ஞாபகத்த நினைச்சா எனக்கு பைத்தியம் பிடிக்கிறமாதிரி இருக்கு. அதனாலதான் இதுகள செய்தன் என்டு சொல்ல அடிச்ச ஆமிக்காரனுக்கு 2 கிழமை பனிஸ்மன்ட் கொடுத்தாங்க. அங்க 1 வருசத்திற்கு மேல இருந்திருப்போம்.
திரும்ப களுத்துறை மாவட்ட பலவத்தைக்கு குற்றம் இல்லாத ஆட்கள் என்டு சொல்லி 120 பேர கொண்டு போனாங்க. அது JVPயை அடைச்சிருந்த கேம்ப். ஐயிலர்மார்தான் எங்கள கவனிக்க வந்திருந்தாங்க. இங்க பாயே இல்ல. பூசாவில சறத்த விரிச்சி அதிலதான் படுத்திருந்தனாங்க. இங்க பாய் தந்தாங்க. பெட்சீட் தந்தாங்க கரம் போர்ட், டாம் போர்ட் ,கார்ட்ஸ் விளையாடுற ஆட்களுக்கு கார்ட்ஸ், நெட் போல் எல்லாம் தந்து விளையாட விட்டாங்க. இனி கொஞ்சம் சுதந்திரமா இருந்தம். ஒருதரம் வெளியில பிரச்சன வந்திட்டு அந்த பிரச்சனையில எங்களுக்கு ஒரு பாதுகாப்பில்லாத நிலைமை ஒன்டு இருந்தது. 2, 3 நாள் பயந்து பயந்துதான் இருந்தோம். பிறகு நோமலா போயிட்டு. அங்கேயும் ஒரு வருசம் போல இருந்தோம்.
அதற்குப் பிறகு திரும்ப 92ம் ஆண்டு சுதந்திர தினத்திற்கு முதல் நாள் ரவுண்ட் அப் பண்ணி வரேக்க எங்கட வீட்ட தங்கச்சிமார் 3 பேரும் அம்மாவும் நானும்தான் இருந்த. வீட்டில இருந்து கூட்டிக் கொண்டு போய் கிரவுண்ட்டுக்குள்ள வச்சி அடிச்சி கீழ இறக்கி விடக்குள்ள ஒரு ஆமிக்காரன் முதுகில பாய்ஞ்சு மடக் என்டு ஒரு சத்தம் கேட்டது. அதோட எனக்கு இயங்க ஏலாம போயிட்டு. அம்மாவும் தங்கச்சிமாரும் கத்துறாங்க. ஆஸ்பத்திரியில கஸ்டம். நாட்டு வைத்தியம்தான் எண்ணெய் பத்தெல்லாம் போட்டு இன்டைக்கு இந்த நிலைமையில கை கால் இயங்காது இதோடதான் இன்டைக்கு நான் மெசினரி எல்லாம் வாங்கிட்டு தச்சு வேலை செய்றன்.
ஒரு தங்கச்சியும் நானும் கல்யாணம் கட்டேல. மற்றவங்க கட்டிட்டாங்க. அவங்களோடதான் இருக்கிற. சாப்பாடும் அவங்களோடதான். வாழ்க்கையில ஒளி வீசுற இளமைக் காலம் போயிட்டு இப்ப இருட்டுபடுற நிலைமையில இனி அஸ்தமிக்கிற நேரம். அஸ்தமிக்கிற நேரத்தில இனி எதிர்கால வாழ்க்கை எப்படி வரும் என்டு தெரியாது நான் சாதாரணமா நடமாடித் திரியிற நேரம் எல்லாரும் பார்ப்பாங்க. எனக்கு நடமாட முடியாது என்ர நிலைமையில ஒன்டு தாய் இருந்தா பார்ப்பா அல்லது மனைவி இருந்தா பார்ப்பா தாய்க்குப் பின் தாரம் என்டு சொல்வாங்க. இதில எனக்கு தாயுமில்ல. தாரமுமில்ல.
எதிர்பார்ப்புகள் எவ்வளவோ இருக்கலாம். இண்டைக்கு நான் ஒரு வசதிகாரனா இருந்தா எல்லாரையும் கவனிக்கலாம். ஊனமுற்ற ஒரு சங்கம் இந்த பகுதியில இருக்கு அதுக்கு நான் தலைவராக இருக்கிறன். நான் இன்டைக்கும் சமூக சேவையாக ஊனமுற்றவர்களின் லிஸ்டை எடுக்கிறது. அவங்களுக்கு என்ன தேவை என்டாலும் என்னத்தான் கூப்பிடுவாங்க. எங்கெங்க ஊனமுற்றவங்க இருக்கிறாங்க, அவங்க எந்த நிலைமையில இருக்கிறாங்க, அவங்களுக்கு என்ன தேவையா இருக்கு என்கிற தரவுகள எல்லாம் எடுத்து வச்சிருக்கிறன். எனக்கு சமூகத்தில ஊனமுற்றவங்களுக்கு என்னால என்னென்ன உதவி செய்ய முடியுமோ அந்த உதவிகளை செய்து கொண்டிருக்கிறன். அரசாங்க மூலமாகவும் நிறுவன மூலமாகவும் நான் இந்த லிஸ்ட்டுகள கொண்டு போய் கொடுத்தோன நிறுவனங்கள் எடுக்கிறாங்க. ஊனமுற்ற ஒருவர் சொன்னாரு. நாங்க எல்லாம் குரங்காட்டிட்ட இருக்கிற குரங்கு மாதிரிதான். குரங்க கொண்டு போய் விளையாட்டு காட்டினா குரங்காட்டிக்கு ஆயிரக்கணக்கில காசு கிடைக்கும். ஆனா குரங்கிற்கு கிடைக்கிறது பனிசும் வாழைப்பழமும்தான். அதுமாதிரி நம்மள வச்சி இந்த நிறுவனம் எல்லாம் சாப்பிடுது அப்படி எல்லாரும் எதிர்பார்க்கிறது ஏதாவது எங்களுக்கு கிடைக்கும் என்டு
கைத்தொழில் செய்யிறதுக்கெல்லாம் 25 ஆயிரம் ரூபா சமூக சேவை அமைச்சால எடுத்துக் கொடுத்தன். ஒரு சிலர் கடை வைக்க போறம் கோழி வளர்க்க போறம் என்டு வாங்குவாங்க கடை வச்சு அவங்களும் சாப்பிட்டு கடன் கேட்ட ஆட்களுக்கு கடன் கொடுத்து பிறகு கடையும் முடிஞ்சிரும். இப்படி வேற எந்த வழியில அவங்கட வாழ்க்கையை முன்னேற்றலாம் என்டு தேனி வளர்ப்பு, மிக்ஸர் தயாரிக்கிறது, பப்படம் தயாரிக்கிறது, பம்பாய் முட்டாய் தயாரிக்கிறது ரெயினிங் எல்லாம் கேட்டிருக்கிறோம்.
பறா ஒலிம்பிக்கு எங்கள கொண்டு போறதுக்காக எங்கள டிவிசனிலிருந்து விளையாட்டு போட்டிக்கு வரச்சொல்லி சொன்னாங்க. ஒரு பொடியன் கல்யாணம் முடிச்சவன். அவனுக்கு ஒரு கையும் காலும் ஏலாது. ஆனா நின்ட இடத்தில இருந்து குண்டு எறியிறது ,பரதி வட்டம் வீசுறது, ஈட்டி எறியிறது செய்யலாம். அந்த பொடியனை போய் கூப்பிட போகேக்க அவன்ட பொஞ்சாதி சொன்னா வித்தை காட்ட கூட்டிக்கொண்டு போறீங்களா என்டு. நான் சொன்னன் உங்கட புருசன கொண்டு போய் வித்தை காட்டி சம்பாதிக்கிறதுக்கு இல்ல. ஏலாது என்டு மூலையில இருக்காமா அவரிட திறமையை வெளிக்கொணர்றதுக்குதான் கூப்பிட வந்தனான். வேணுமென்டா பஸ் காசை கொடுப்பாங்க, சாப்பாட்டு செலவ செய்வாங்க வேற ஒன்டும் தரமாட்டாங்க என்டன் அவங்களுக்கு எதிர்பார்ப்பென்டா ஏதாவது கிடைக்கும் என்டு.
வார ஆட்களுக்குள்ள நம்மட திறமைகளை நாம காட்டுறதுக்கு எனக்கும் ஓடேலாது. நான் போய் ஐவலின் பட்ஐட்டும்தான் எறிஞ்சனான். ஐவலின் எறிஞ்சதில 3 வது பிளேஸ் கிடைச்சது. பட்ஐடில 2 வது பிளேஸ் கிடைச்சது. நான் எனக்கு ஏலாது தெரியாது என்டுபோட்டு இருந்திருந்தா அங்க போனதிலதான் இந்த டிசேட்டும் தந்தவங்க. அம்பாறை மாவட்டமும் திருகோணமலை மாவட்டமும் மட்டகளப்பு மாவட்டமும் 3 மாவட்டமும் சேர்ந்து செய்த விளையாட்டு போட்டியிலதான் நான் 3ம் இடமும் 2ம் இடமும் எடுத்தனான்.
இவ்வளவு காலமும் மனதுக்குள்ளேயே வச்சிருந்தது இண்டைக்கு திரைப்படம் போல வெளியில விட்டிருக்கிறன். மனதுக்குள்ள இருந்த பெரிய ஒரு பாரத்த வெளியில விட்டது சுமை இறக்கின மாதிரி ஒரு நிம்மதி கிடைச்சிருக்குது. ஒரு சிலர் எத்தனையோ கஸ்டங்கள பட்டிருக்கிறாங்க அந்த கஸ்டங்கள வெளியில சொன்னா நமக்கு இதால பிடிபட்டோம் அடிபட்டோம் ஆனா இன்டைக்கு நிம்மதியாக வீட்டில இருக்கிறோம். இந்த பேட்டி கொடுக்கிறதால இந்த விசயங்கள் வெளியில போறதால எங்கட வாழ்க்கையில பாதிப்புகள் ஏற்படலாம் என்ட பயத்தில வெளியில சொல்றதுக்கு பயப்படுறாங்க. ஒரு சிலர் இப்படியான பேட்டிகள எடுக்கிறதுக்கும் பயப்படுறாங்க. இந்த பிரச்சனை எல்லா இடத்திலயும் இருக்கு. எல்லா வகையிலேயும் பயப்பட வேண்டிய சூழல்தான் இருக்கு.
