My memories
A woman recounts the joyful and the bitter memories she had in her past.
මගේ මතකයන්
කාන්තාවක් ඇගේ අතීතයේ ප්‍රීතිමත් හා කටුක මතකයන් ගැන කථා කරයි.
எனது நினைவுகள்
ஒரு பெண் தனது கடந்த காலங்களில் இடம்பெற்ற இனிய நினைவுகளையும், கசப்பான நிகழ்வுகளையும் மீட்டிப்பார்க்கிறார்.
CMP/MN/MU/ARI/03
My name is Thomas Thuraippah Soosaiammah. I currently live alone. I will take you down my memory lane. The village ‘Mutharippu’ where I was born is a small village is an island like village surrounded by waterbody. My village people were involved with fishing, farming and business as the source of their income.
My father’s name is Athiriyaan Benjamin and my mother’s name is ratnammah, they had children by the name of Selvavathi and Ponrose, they were both my elder sisters. We were three sisters altogether, our parents always pampered us. My father worked as watchman at a circuit bungalow. It was mostly visited by foreigners and government officers, therefore he was respected.
My mother died when we were small and our father brought us up well without any shortcomings. My sisters were married off after which I married on 18th November 1960. My husband’s name was Thomas Thurraiappah. We built and lived in a small house in ‘Arripputhurai’. I had three children with whom we lived happily though we have difficulties in-between. After my father retired from work he along with my step mother moved and lived near the ‘silavathurai savior church’ with my eldest sister. My husband and I along with our children too left the village we lived and left to ‘Muththusilaapam village’. The village was a muslim majority village with all the facilities and we built a house on the land given by the church. Later we had five more children, a total of seven daughters and one son. My husband was a fisherman, he works on the fishing raft, and he also does work for daily wages. He also worked as a watchman at ‘Pulipanchaan Odai’
My step mother died. My children studied at the Muslim school because there wasn’t any other school in the village. The village got its name as ‘Muththuusilaapathura’ as pearls (known as ‘muththu’ in tamil) were harvested in this area. The village was a very prosperous one as the sea was rich in fish and the paddy field gave a good harvest. Though we were poor, we had a happy life but due to the war we had to move out of the village in 1990. We went back to ‘Arrippu’. My husband died of venomous snake bite. We then moved to Madu and lived as refugees. I faced a lot of difficulties along with my children. Once again we returned to our village ‘savariar puram ‘ in 2004.
My children got married and settled. In 2007 once again we moved to a neighboring village called ”Nanaattaan” due military operation. We struggled there and returned back to ‘savariar puram’. Though my children live around me now, my life is lonely but my grandchildren are my consolation. In future I hope do social service, religious activities and spend my time with my children. I live alone in a big house. There is big St,savior church being built in my village which will guard the village from the evil. The annual festival of the church falls on june 19th every year in a grand scale. My villages consist of a post office, primary school. We get help from NGO and government institutions. Different communities are living happily here. I have furnished my memories in this letter.
T.Soosaiammah
‘SAVARIARPURAM’
SILAAVATHURAI
මගේ නම තෝමස් තුරේයප්පා සූසේයියම්මා. දැනට මම තනියෙන් ජීවත් වෙනවා. මාගේ පැරණි මතකයන් සඳහන් කරන්නට කැමතියි. මම ඉපදූනේ මුත්තරිප්පු නමැති කුඩා ගම්මානයේ. එය මුහුද හා ගඟ ආශ්‍රිත ¥පතක් වැනි ගම්මානයක්. ජීවනෝපාය වශයෙන් මිනිස්සු ධීවර කර්මාන්තයේ යෙ§ සිටියා. ගොවිතැන් හා වෙළඳ කටයුතුවලත් යෙ§ සිටියා.
මගේ පියාගේ නම අÈරියාන් බෙන්ජමින්. මවගේ නම රත්නම්මා. ඔවුන්ට දරුවන් තිදෙනෙක් සිටියා. සෙල්වවදි හා පොත්රෝස් යන දෙදෙනා මගේ වැඩිමහල් සහෝදරවරියන්. මාත් සමඟ අපේ පවුලේ ගැහැණු දරුවන් තිදෙනෙක් සිටියා. මගේ පියා හා මව අපව ඉතා ආදරයෙන් හදා වඩා ගත්තා. මගේ පියා ෙÊකබ් බංගලාව කියන නිවසේ මුරකරුවෙක් ලෙස සේවය කළා. එම නිවසට විදේශ සංචාරකයන් පැමිණෙනවා. රාජ්‍ය නිලධාරීන් පැමිණෙනවා.
එම නිසා මගේ පියාට හොඳ ගෞරවයක් තිබුණා. මගේ කුඩා කාලයේම අපේ මව අපට අහිමි වුණා. පියා අපව හොඳාකාරයෙන් රැක බලා ගත්තා. අපට කිසිම අඩුපාඩුවක් තිබුණේ නෑ. මාගේ වැඩිමහල් සහෝදරියන් දෙදෙනා විවාහවී ගිය පසු මගේ විවාහය සිදූවුණා. මගේ සැමියාගේ නම තෝමස් තුරේයිඅප්පා. අපි 1960 නොවැම්බර් මස 18 වෙනි Èන විවාහ වුණා.
අරිප්පුත්තුරෙයි ප්‍රදේශයේ කුඩා පැල්පතක් තනාගෙන අප ජීවත්වුණා. මට දරුවන් තිදෙනෙක්. දරුවන් සමඟ සතුටින් ජීවත් වුණා. අතරතුර§ විවිධ දූෂ්කරතාවයන්ට හා ආපදාවන්ට මුහුණපෑමට සිදූවුණා. මගේ පියා විශ්‍රාම ගිය පසු සිලාවත්තුරෙයි සවේරියාර් පල්ලිය අසල ජීවත්වූ මගේ වැඩිමහල් සහෝදරියගේ නිවසේ රැ£ සිටියා. එහි අපගේ කුඩම්මා ජීවත් වුණා. ඉන්පසු මමත් මගේ සැමියාත් දරුවන් තිදෙනාත් ඇරිප්පු ග්‍රාමයෙන් ඉවත්වී මුත්තුසිලාපම් යන ගමට ගියා. එම ගම වැඩි වශයෙන් මුස්ලිම් ජනතාව ජීවත් වෙන ගමක්. සියලූම පහසුකම් එහි තිබුණා. එහි පල්ලිය විසින් ලබාදූන් ඉඩමේ කුඩා පැල්පතක් තනා අප ජීවත් වුණා. ඉන්පසු අපිට දරුවන් ලැබුණා. ගැහැණු දරුවන් 5 දෙනෙක් හා පිරිමි දරුවෙක්. මගේ සැමියා ධීවරයෙක්. ඔහු කුඩා බෝට්ටුවක තමයි තමන්ගේ රැකියාවේ යෙ§ සිටියේ. ඊට අමතරව කුලී වැඩවලත් ඔහු යෙදූණා. පුලිපාත්ජාන්ඕඩයි පාලම ඉÈකරන අවස්ථාවේ ඔහු එහි මුරකරුවෙක් ලෙස වැඩ කළා.
මෙසේ අපේ කාලය ගෙවී යන විට මගේ කුඩම්මා නැතිවුණා. මගේ දරුවන් මුසලි පාසලේ අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටියා. එවක මෙම ගමේ පාසලක් තිබුනේ නැහැ. මුත්තුසිලාවතුරෙයි කියන නම පටබැ£මට හේතුව මෙහි මුතු බෙල්ලන් කර්මාන්තය පැවතීමයි. මෙම ගමේ මුහුදේ විශාල මත්ස්‍ය සම්පතක් තිබෙන අතර" ගොවිතැනුත් තිබුණා. තවද වැඩි වශයෙන් වෙළඳූන් ගැවසෙන ගමක් වූ අතර" සශ්‍රීක ගමක් වශයෙන් එය පැවතුණා. Èළිඳූකම තිබුණත් අපි අපේ පවුලේ ඉතා සතුටින් ජීවත් වුණා. 1990 වසරේ රටේ ඇතිවූ කලබල හේතුවෙන් අපි අවතැන් වී අරිප්පු ප්‍රදේශයට ගියා. මගේ සැමියා සර්පයෙක් දෂ්ඨ කිරීමෙන් ජීවිතCෂයට පත්වුණා. ඉන්පසු අවතැන්වී මඩු ප්‍රදේශයට ගියා. මඩු ප්‍රදේශයේ සරණාගතයන් වශයෙන් අපි ජීවත් වුණා. මගේ දරුවන් සමඟ විවිධ දූක් ගැහැටවලට මුහුණ§මට සිදූවුණා. නැවතත් 2004 වසරේ§ අපේ ගම වන සවේරියාපුරම් ප්‍රදේශයට අපි නැවත පැමිණියා. දරුවන් විවාහවී තමන්ගේ දරු මල්ලන් සමඟ ජීවත්වෙනවා. නැවතත් 2007 වසරේ හමුදා මෙහෙයුම් හේතුවෙන් නානාට්ටාන් ග්‍රාමයට අවතැන්වී ගියා. එහි විවිධ කරදරවලට මුහුණ දූන්නා. නැවතත් සවේරියාපුරම් ගමට පැමිණියා. දැන් දරුවන් සියලූ දෙනාම අප අවට ජීවත් වෙනවා. මෙම තත්ත්වය තුළ මම හුදකලාවී සිටිනවා. ළමයි අවට සිටියත් තනියෙන් මම ජීවත් වෙනවා. මුණුපුරන් හා මිනිපිරියන් සමඟ සතුටින් කාලය ගෙවනවා.
මගේ අනාගත බලාපොරොත්තුව සමාජ සේවා කටයුතුවල යෙ§මත්" ආගමික කටයුතුවල යෙ§මත් වන අතර" දැන් දරුවන් සමඟ සතුටින් බෙදා ගෙන කාලය ගත කරනවා. වයෝවෘද්ධ කාලයේ ආගමික කටයුතුවල වැඩි වශයෙන් අවධානය යොමු කරනවා. විශාල නිවසක මා තනියෙන් ජීවත් වෙනවා. අපේ ගමේ ආරCෂකයා වන්නේ ශ=ද්ධ වූ සවේරියා පල්ලියයි. එම පල්ලිය සඳහා දැන් විශාල ගොඩනැගිල්ලක් ඉදිවෙමින් තිබෙනවා. ජුනි මස 19 වෙනි Èන පල්ලියේ මංගල්‍යය පවත්වනවා. දැන් ඒ සඳහා කටයුතු හොඳට සිදූවෙනවා. මෙම ගමේ පාසල්" පෙර පාසල හා තැපැල් කන්තෝරුවක් තිබෙනවා. ගමට රාජ්‍ය ආයතනවලින් හා අනෙකුත් ආයතනවලින් සහනාධාර ලැබෙනවා. මෙහි අපගේ ප්‍රජාව සමඟ තවත් විවිධ ප්‍රජාවන් ජීවත් වෙනවා. දැනට අප අපේ ගමේ සියලූ දෙනා සතුටින් ජීවත් වෙනවා. මෙම විස්තර මගින් මගේ මතකයන් මෙහි සටහන් කෙරුවා.
ටී. සුසේඅම්මා"
සෙවිරියාපුරම්"
සිලාවත්තුරෙයි.
CMP/MN/MU/ARI/03
எனது பெயர் தோமஸ் துரையப்பா சூசையம்மா. தற்போது நான் தனியாகத்தான் வாழ்ந்து வருகின்றேன். எனது பழைய கால நினைவுகளை தெரியப்படுதுகின்றேன். நான் பிறந்தது முத்தரிப்புஎன்னும் ஒரு சிறிய கிராமத்தில். கடலும்,ஆறும்,ஓடையும், சூழ்ந்த தீவுபோன்ற ஒரு கிராமம். எனது ஊர் மக்கள் வாழ்வாதாரமாகக் கொண்ட கடற்றொழில். விவசாயம் வியாபாரம் போன்ற தொழிலில் ஈடுபடுவர்.
எனது தந்தையின் பெயர் அதிரியான் பென்சமீன். எனது தாயின் பெயர் ரெட்ணம்மா. இவர்கள் இருவருக்கும் பிறந்தவர்கள். செல்வவதி பொன்றோஸ். இருவரும் எனது மூத்த சகோதரிகள். என்னோடு மூன்று பெண் பிள்ளைகள். எனது தாயும் தகப்பனும் எங்களை செல்லப்பிள்ளைகளாக வளர்த்து வந்தார்கள். எனது தகப்பனார் சேக்கூட் பங்களா எனும் வீட்டில் வாசல் காவலாளியாக பணியாற்றினார். அங்கு வௌிநாட்டுப் பயணிகள் வந்து போவது வழக்கம். அரச ஊழியர்களும் வந்து போவார்கள்.
அதனால் நல்மதிப்பு பெற்றுள்ளார்கள். எனது சிறு வயதிலேயே என் தாயார் இறந்துவிட்டார். என் தகப்பனார் எங்களை நல்ல முறையில் வளர்த்து வந்தார். எங்களுக்குஎந்தக் குறையும் இல்லை. எனதுஅக்கா இருவரும் திருமணமாக சென்ற பின் எனக்கு திருமணமானது. எனது கணவர் பெயர்தான் தோமஸ் துரையப்பார். 1960-11-18 எனது திருமண நாள்.
அரிப்புத் துறையில் மண் வீடுகட்டி வாழ்ந்து வந்தோம். எனக்கு மூன்று பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். எனது பிள்ளைகளுக்கு சந்தோசமாக வாழ்ந்து வந்தோம். இடையில் பல கஸ்டங்கள் அனர்த்தங்கள் ஏற்பட்டது. எனது தகப்பனார் ஓய்வு பெற்ற பின். சிலாவத்துறை சவேரியார் கோவிலடியில் வசித்து வந்த எனதுமூத்த சகோதரி வீட்டில் இருந்தார். அவரோடு எனது வளர்ப்புத் தாயும் இருவரும் வாழ்ந்த வந்த போது, அந்த முத்துச் சிலாபம் என்ற கிராமத்திற்கு நானும், எனது கணவரும் மூன்று பிள்ளைகளும் அரிப்புக் கிராமத்தை விட்டு சென்றோம். அந்தக் கிராமம் முஸ்லீம் மக்கள் கூடுதலாக வாழும் கிராமம். எல்லா வசதிகளும் உள்ள கிராமம். அங்கு கோவிலால் தரப்பட்ட காணியில் மண் வீடு அமைத்து வாழ்ந்து வந்தோம். அதன்பின் ஐந்துபிள்ளைகளைப் பெற்றெடுத்தோம். ஏழுபெண் பிள்ளைகளும் ஒருஆண் பிள்ளையும் எனதுகணவர்கடற்றொழிலாளி அவர்கட்டுமரத்தில்தான் தொழில் செய்வார். அத்தோடு கூலி வேலைகளும் செய்வார். புலிபாஞ்சான் ஓடை பால வேலை செய்யும் போது அவர் அதற்கு காவலாளியாக பணிபுரிந்தார். இப்படியான காலப்போக்கில்,
எனது வளர்ப்புத்தாய் இறந்துவிட்டார். எனது பிள்ளைகள் முசலி பாடசாலையில் படித்து வந்தார்கள். அப்போது இக்கிராமத்தில் பாடசாலை இல்லை. முத்து சிலாவத்துறை என்ற பெயர் வந்ததற்குகாரணம் முத்துக்குளிக்கப்பட்டதாம். இக்கிராம கடலில் மீன்வளம் நிறைந்ததும் வயல்வௌி விவசாயம் கூறிய கிராமமும் வர்த்தகர்கள் அதிகம் செயல்படும் கிராமமாகவும் செழிப்போங்கிய கிராமமாகவும் விளங்கியது. வறுமை இருந்தாலும். மன மகிழ்ச்சியோடு வாழ்ந்து வந்த குடும்பம் 1990ஆம் ஆண்டு நாட்டுக்குழப்பம் காணரமாக இடம்பெயர்ந்தது. மீண்டும் அரிப்புக்குச் சென்றோம். எனது கணவர் விஷம் தீண்டி இறந்துவிட்டார். அதன் பின் இடம்பெயர்ந்து மடுவுக்குச் சென்றோம். மடுவில் அகதியாக வாழ்ந்தோம். எனது பிள்ளைகளோடு பல துன்பங்களை எதிர்நோக்கினேன். மீண்டும் 2004ஆம் ஆண்டு எனதுகிராமம் சவேரியார் புரம் வந்தடைந்தோம். பிள்ளைகள் திருமணமாகி குடும்பத்தோடு வாழ்ந்து வருகின்றார்கள். மீண்டும் 2007ஆம் ஆண்டு இராணுவ நடவடிக்கை காரணமாக நானாட்டான் அயல்கிராமத்திற்கு இடம்பெயர்ந்து சென்றோம். அங்கும் துன்பப்பட்டோம். பின் மீண்டும் சவேரியார் புரம் கிராமத்திற்கு வந்தோம். தற்போது பிள்ளைகள் எல்லோரும் என்னைச் சுற்றி உள்ளார்கள்.
இந்த நிலையில், எனது நிலை தனிமை. பிள்ளைகள் சூழ இருந்தாலும் தனிமையில் பிள்ளைகளின் பிள்ளைகளின் சந்தோஷத்தோடு வாழ்ந்து வருகின்றேன்.
எதிர்காலத்தில் என்னுடைய எதிர்பார்ப்புகள் சமூக சேவையிலும் பத்தி முயற்சிகளிலும் பிள்ளைகளின் மகிழ்ச்சியிலும் எனதுநேரத்தை செலவழித்து வருகின்றேன். வயதான காலத்தில் இறை பக்தியில் கூடிய கவனம் எடுத்து வருகின்றேன். தனிமையாக பெரிய வீட்டில் வசித்து வருகின்றேன். எனது கிராமத்து பாதுகாவலராக புனித சவேரியார் ஆலயம் பிரமாண்டமாக கட்டுப்பட்டு வருகின்றது. ஆனி மாதம் 19ஆம் திகதி கோவில் திருவிழா சிறப்பாக நடைபெறுகின்றது. பாடசாலை பாலர் பாடசாலை தபால் கந்தோர் உள்ளன. பொது நிறுவனங்களின் உதவிகளும் அரச உதவிகளும் கிராமத்திற்கு கிடைத்து வருகின்றன. எங்கள் சமூகங்களும் பல தரப்பட்ட சமூகங்களும் இங்கு வாழ்ந்து வருகின்றார்கள். தற்போது இக்கிராமம் மகிழ்ச்சியாக உள்ளது. எனது நினைவுகளை இச்சரிதை மூலம் தெரியப்படுத்தியுள்ளேன்.
ரி. சூசையம்மா
சவேரியார்புரம்
சிலாவத்துறை
